ကြည်ပြာရောင်နေ့စွဲများ

ရက်စွဲ(၁၅)

"ဟေ့ရောင်၊ ဟေ့ရောင်၊ ထ၊ထ၊ ရောက်တော့မယ်ကွ"
အဒီးပုံစံက တက်ကြွနေသည်။ သူ မအိပ်ဘူးလားမသိဘူး။
"ဟင်၊ ဘယ်နှစ်နာရီ ထိုးပြီလဲ"
"သုံးနာရီ ထိုးတော့မယ်"
နောက် လေးဆယ့်ငါးမိနစ်လောက်ဆိုရင် နမ္မတီးကိုရောက်တော့မှာ။ မနက်ခင်းကတော့ ရထားသံနှင့်ဆူညံနေသည်။ စူးကျယ်အောင်ကတော့ ကချင်ပြည်နယ်သားပီပီ ရထားခုံအောက် ဝင်အိပ်နေခဲ့သည်။ တစ်ခြားမြို့ကြီးသားတွေဆိုရင်တော့ သည်လို ဘယ်အိပ်လိမ့်ပါ့မလဲလေနော့်။ စူးကျယ်အောင်တို့ကတော့ ရထားကို ငယ်ငယ်တည်းက စီးခဲ့သည့်အလျောက် ကုန်ကူးသမားတွေလို ခြေပစ်လက်ပစ် ခုံတန်းအောက်သာ ဝင်အိပ်ပစ်လိုက်သည်။ ငယ်ငယ်က အမေနဲ့ မြစ်ကြီးနားတက်ရင်လဲ သည်လိုအိပ်မြဲ၊ ဟိုပင်ဆင်းရင်လဲ သည်လိုအိပ်မြဲ ၊ယခုထိလဲ သည်လိုအိပ်မြဲပင်၊

နံနက် လေးနာရီ လောက်မှာ ရထားဟာ နမ္မတီးဘူတာကိုဆိုက်ရောက်သည်။ အပါကြီးက စောင့်နေရှာသည်။ ပစ္စည်း ပစ္စယများ မကျန်လေအောင် ဂရုတစိုက်သယ်ခဲ့ကြသည်။

"အဒီး၊ အိမ်မပြန်တော့နဲ့လေ ၊အိမ်မှာ လိုက်အိပ်လိုက်ပါ့အေ့၊ မနက်မိုးလင်းတော့မှ ထပြန်လေ"
"အော့်"
"ငါ့သားလေးကကွာ၊ ကြည့်စမ်းပါဦး၊ လူပျိုဖြစ်နေပြီ"
"အာ၊ အပါကြီးကလဲ"
"ဦးကျော်သားလေး ရည်းစားရနေပြီ"
"မညယ်၊ ပေါက်ကရတွေ"
ဘာရယ်တော့မသိ ၊ သူအနည်းငယ် ခိုးပြုံးမိသည်။

သည်တစ်ခေါက် မနက်ခင်းတွေဟာ ဆောင်းမဟုတ်တော့ပါ၊ နွေအကုန် မိုးဦးမို့ ရာသီဥတုကတော့ နေလို့ကောင်းပါသည်။ အိမ်ရောက်တော့ နှစ်ယောက်သား ခြေပစ်လက်ပစ် အိပ်ချလိုက်ကြသည်။

"ဆရာကြီး ထတော့လေ၊ဆရာကြီး"
"ဟင်၊ ဟမ်၊ အော် အေးဘယ်နှစ်နာရီ ထိုးပြီလဲ"
"မနေ့ကလို ဒီအချိန်ဘဲလေ"
"ဟမ်"
အဒီးအနည်းငယ်ကြောင်သွားသည် ။ ဒီကောင်ဘာစကားတွေ ပြောနေမှန်းလဲ မသိဘူး။ ရန်ကုန်မှာ ခဏနေလာလို့သာဘဲ ။ဘာစကားတွေ ပြောလို့ပြောနေမှန်းကိုမသိတတ်တော့ဘူးဟေ့ရော်။နာရီကြည့်လိုက်တော့ မနက်၉နာရီတောင်ထိုးနေပါရောလား။ ညက စူးကျယ်အောင်အိပ်နေသဖြင့် သူ တစ်ညလုံး မအိပ်ခဲ့သောကြောင့် နောက်ကျမှ နိုးခဲ့ရသဘ်။ ဒါတောင် စူးကျယ်အောင် နှိုးလို့သာ၊ မဟုတ်လျှင် ဘယ်ချိန်ထိ ဆက်အိပ်နေမည်မသိ။
"ကဲဆရာသမား ၊မျက်နှာသစ်၊ ဝါးတီးသွားဆွဲမယ်"
ထို့နောက် နှစ်ယောက်သား မစားရတာ ကြာပြီဖြစ်သော မေပ ဆိုင်သို့ သွားကြလေသည်။