ကြည်ပြာရောင်နေ့စွဲများ

ရက်စွဲ (၁၆)

ကချင်ပြည်နယ်မိုးက စာဖွဲ့လို့ မဆင်မပြေနိုင်ပါ။ ရွာချင်လျှင်ချက်ချင်းရွာချတတ်ပြီး ၊မရွာချင်လျှင်လဲ သူမဟုတ်သည့်အတိုင်းပင်၊တောင်ပေါ်ဒေသက မိုးဆိုတော့ လေပါ ပါလျှင်အေးစိမ့်လွန်းလှပါသည်။ သည်နေ့လဲ လေပြင်းတစ်ချို့တိုက်ခတ်ထားသဖြင့် နောက်ဖေးက သပြေပင်လဲ ကျိုးကျထားသည်။ စူးကျယ်အောင်ကတော့အိမ်မှာတစ်ယောက်တည်း ဝရံတာမှာ ထွက်ထိုင်ကာ အစ်ကို့အကြောင်းတွေးနေမိသည်။ ဒီနေ့အပါကြီးက တနိုင်းကို ကုန်သွားပို့တယ်လေ။ အစ်ကို့ပုံရိပ်ဟာ လုံးဝ ဖျောက်ဖျက်ပစ်လို့မရပါ။ဖျောက်ဖျက်ပစ်နေခြင်းလဲ မဟုတ်ပါ။ အစ်ကို့ရဲ့ ဖြူဝင်းဝင်းအသားရည်၊ အရမ်းမပေါ်လွင်လှသော ပါးချိုင့်လေး နှင့် ဗလကြွက်သားများနှင့်တောင့်တင်းနေသော ခန္ဓာကိုယ်မဟုတ်ပဲ သူ့အချိုးစားနှင့် ကြည့်ကောင်းသော ကိုယ်နေဟန်ထား၊ စကားပြောလျှင်လဲ တည်တည်အေးအေး ပြောတတ်သော ဟန်ပန်၊ ခပ်မာမာ စိတ်ထား၊ အရာအားလုံးဟာ ပြန်တွေးကြည့်လျှင် ခဏခဏတွေ့ချင်နေမိသည်မှာ မှားလိမ့်မည် မထင်ပါ။ တစ်ပြိုင်နက်တည်းမှာပင် အဒီးကိုလဲ သတိရလာမိသည်။ မတွေ့ရသော လေးငါးခြောက်လမှာ အဒီးဟာ အတော်လေးကိုကြည့်ကောင်းလာပါသည်။ အဒီးအသားရည်ဟာလဲ စိုပြည်ပြီးဖြူဝင်းသည်၊ အားကစားလိုက်စားသူမို့ ခန္ဓာကိုယ်ဟာ ကြွက်သားများနှင့်တောင့်တင်းလှပါသည်။ အရမ်းသဘောကောင်းသော ကချင်ကောင်လေးစကားပြောလျှင် အသံလေးကလဲ တစ်မျိုးဆွဲဆောင်မှုရှိသည် ။အခုမှ ၁၈နှစ်ပြည့်ထားသူမို့ ငယ်ဂုဏ်နှင့် ငယ်သွေးက မြင်သူတိုင်းကို စွဲမက်စေလောက်သည်။ အင်း......သူများတွေကျတော့လဲ အရာရာ မှာသူ့ဟာနှင့်သူ အဆင်ပြေနေလိုက်တာ ၊ ငါကျတော့လဲ အသားက သူတို့လောက်မဖြူဘူး၊ ငါ့ခန္ဓာကိုယ်လေးလဲ အဒီးလို မတောင့်ရင်တောင် အချိုးစားလေး ပြေပြစ်ချင်လိုက်တာ ၊ အားကစားလုပ်ဖို့ကလဲ မဖြစ်ပြန်၊ဆရာဝန်က အရမ်းမောတာတွေ မလုပ်ဖို့သေချာမှာထားသည်။ ဟိုနေ့က မြစ်ကြီးနားမှာ ဆေးသွားစစ်တော့လဲ ကျောက်ကပ်ဓာတ် (creatinine) ဟာ သတ်မှန်ဘောင်ကျော်နေပြီမို့ သေချာဂရုစိုက်ရမယ်လို့ပြောခဲ့သည်။ ဆရာဝန်ပြောလိုက်တာတော့ creatinine ဟာ သတ်မှတ်ဘောင်ထက်ကျော်ပြီးရင် ပြန်မကျလာတော့ဘူးဖြစ်လို့ ဆက်ပြီးမတက်အောင်ဘဲ ထိန်းထားရမယ်လို့ပြောလိုက်သည်။ creatinine တွေက ၁၀၀မကျော်ဘဲ မနေနိုင်ပါတော့ရိုးလား။ စူးကျယ်အောင် သောက်နေရတဲ့ဆေးတွေဟာ ဘယ်နှစ်နှစ်တောင်ရှိနေပြီလဲ၊တစ်ခါတစ်လေတော့လဲ သူ အသက်ဆက်မရှင်ချင်တော့ပါဘူး ၊မကျန်းမာတဲ့ဘဝမှာလဲ သူမနေချင်တော့ဘူး၊ ပြီးတော့ သူ့ဘဝရဲ့ လျှို့ဝှက်ချက်ကိုလဲ သူ ဆက်ပြီး မထိန်းထားချင်တော့ဘူး၊တော်ပါပြီလေ တွေးနေရင်းတောင် ရက်ဘတ်က အောင့်လာတယ်၊ မွေးရာပါ နှလုံးရောဂါနှင့်ကြီးပြင်းလာရသူမို့ နှလုံးက အစိုးမရဘဲ အောင့်လာတတ်သည်။ အစ်ကို့အကြောင်းလဲ ဆက်မတွေးချင်တော့ပါ။ ဝရံတာမှ အိပ်ယာထဲသို့ ရွှေ့လာခဲ့သည်။ ပြီးတော့ ဘယ်ဖက်ကိုစောင်းနေလိုက်သည်။
"ဟလို အပါကြီး"
"အော့် သားလေးပြော"
ကားမောင်းနေမှန်းသိသာပါသည်။ ဘေးမှ လေတိုးသံများနှင့် သူသေချာမှ ကြားရပါ့မလား
"သား ရင်ဘတ်အောင့်လာလို့"
"တော်တော်အောင်နေလားသားသား"
"အရမ်းတော့မဟုတ်ပါဘူး၊ရင်ညွန့်လောက်ထိအောင့်တယ်"
မကြာခင် နံရိုးကြားတွေထဲထိပါ အောင့်တော့မည်ဆိုတာ သူရော အပါကြီးပါ သိကြပါသည်။
"သားလေး ခဏလှဲနေလိုက်၊ အိပ်မပျော်သွားစေနဲ့ ကြားလား"
"ဟုတ်"
သူ နောက်ဖေး ခဏ ထသွားကာ ရေနွေးအဖြူလေးကို ခွက်ထဲ ထည့်ခဲ့လိုက်သည်။