Sadece yapıştırıcıyla kırık kollarımdan birini yapıştıracağımı söyledi, kendi kanatlarını kendi elleriyle yolan, kan revan içinde bırakan adam. Yaralarımdan sarıldı, dikişlerime taptı inancı zayıf, sevgiyi bilmeyen oğlan çocuğu ve ağzıma bal koydu z...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Üzerime sinen o boşluk hissinin yerini karamsarlık alırken ruhumu söndürmeye başlayan bu küllerin toprakları gözüme kaçıyor ve gerçekleri görmemi zorlaştırıyordu. Burnumdan soluduğum küller beni uyutuyordu. Gerçeğe adapte olmalıydım ama bu rüyadan da uyanmak istemiyordum. Onun olduğu her kabus bana rüyayken buradan kaçıp kurtulmayı düşünmek nankörlüktü. Nankör olmak istemiyordum, en azından babamı haklı çıkarmak istemiyordum.
Ailem geliyordu aklıma. Bir kez daha batıyordum o bataklığa. Onları unutmamıştım ama onlar beni çoktan unutmuşlardı özellikle annem, beni sevmese de ben onu seviyordum. Eve uğramayan babamı bile özlemiştim. Bana bağırsalar da onlar benim anne ve babamdı, onları özlemiştim. Sevmek ve özlemek çok farklı şeylerdi ve ben sadece özlüyordum.
Odamı da özlemiştim. Kararan duvarlarını, boyalarımı ve tuvallerimi. Yarım kalan tuvallerimi tamamlamam gerekiyordu.
Eski benliğimi özlüyordum.
Eski beni. Küçüklüğümü ve saflığımı.
"Neden bu kadar düşüncelisin?" Soğuk sesini kesen buzlu viskisini yudumladı. Onun odasındaki piyanonun sandalyesine oturmuş, aldığımız şeylerin olduğu eşyalara bakıyordum ve benim düşünceli olduğumu fark etmişti. Kendisi çalışma masasında bir şeylerle ilgilenirken viskisini yudumlamaktan aklına geleceğimi sanmıyordum. Üzerime yeni aldığımız bol hoodie ve altımda sadece iç çamaşırım vardı. Ondan utanmıyordum. Utanacak bir şeyim kalmamıştı ve utanacak bir şey yaparsam beni bırakıp bırakmamak onun elindeydi. İsterse beni bırakabilirdi. Pekala giderdim.
