Twenty Minutes Of Summer

CHAPTER SEVENTEEN

"Bakit ang tagal mo? Kanina pa kita tinatawagan but you don't answer, eh, may nangyari ba sa parking lot?"

Bungad agad sa akin ni Dale nang makarating ako sa table kung saan siya naghihintay sa akin at sa kliyente namin. Naupo ako sa vacant chair sa tabi niya, nilapag ko ang laptop ko at binuksan ito para ready na mamaya.

Hindi pa rin ako makapaniwala sa nakita ko sa parking lot, ang sabi ng iba ay nasa ibang bansa siya at doon na nagtrabaho. Ang sabi sabi rin ng iba --- yung mga kaibigan niya o namin noon ay hindi na raw siya babalik dito sa Pilipinas, eh ano 'yon? Kung hindi na babalik, eh bakit siya narito ngayon?

"Blame my alarm clock! The batteries charge drained, kaya ayan na-late ako, kanina ka pa ba?" I managed to muttered kahit na mukhang naiwan yung diwa ko roon sa loob ng kotse ko sa may parking lot.

"Well, I suggest that you should change your batteries into a rechargeable ones instead of non-rechargeable batteries. Digital naman ang clock mo diba? Thirty-five minutes na rin siguro ako rito." He commented while his eyes is busy scanning on his sketch pad.

"Maybe I consider your suggestion, may nasabi ka ring matino," I replied, eye-rolling at him then he let out a small chuckles.

Hindi pa rin mawala sa isip ko yung nakita ko sa parking lot. At mas lalong hindi mawala sa isip ko yung itsura nung tanong nakita roon kanina! Kung bakit naman kasi sa rami ng taong makikita ko ngayong umaga ay iyon pa?! Wala manlang exemption, ganon? Awit,

Hindi ko tuloy alam kung sasabihin ko sa mga kaibigan ko na nakita ko na siya ulit kung kailan hindi ko na siya hinahanap! Kung kailan okay na ako, kung kailan masaya na ako, kung kailan kaya ko ng wala siya, kung kailan nakamove forward na ako ng hindi siya kasama tapos babalik siya? Magpapakita ng ganon ganon nalang?

Eh bakit ba nanggagalaiti ka Veil? Malay mo bumalik siya pero  hindi naman ikaw yung rason.

Oo nga naman Veil, hindi mo naisip yon? Ay ang tangek ko naman!

Eh bakit din ba kasi ako apektado sa pagbalik non?

Aba malay ko sayo self! Umayos ayos ka ng desisyon mo sa buhay ah! Do not assume Veil, kaya ka nasasaktan eh.

Dale raised his hand to catch the attention of waiter at the counter, kung pwede naman kasing tumayo nalang siya at umorder mag-isa, minsan talaga ginagamit niya pagiging Collins niya to have an easy life eh,

"Self service rito hindi ba? Fuck your surname card!"

"Eh bakit ba? Kung pwede ko naman pairalin pagiging Collins ko bakit hindi pa ngayon? Where's your brain? HAHAHA" Sabi na eh, minsan mayabang 'tong kaibigan ko eh. Inirapan ko lang siya at pilit kinakalimutan kung ano man ang nakita ko kanina.

Hindi ako mapakali sa kinauupuan ko, para akong hinahabol ni kamatayan sa sobrang kaba. Namamawis na rin ang mga palad ko habang nagtitipa sa laptop --- replying on the emails sent by Em, my personal assistant.

Dapat ay hindi na ako ganito makareact dahil nakamoved on naman na ako sa kaniya eh--- sa kung ano man ang mayroon sa amin noon. Hindi dapat ganito, hindi talaga dapat heto yung maramdaman ko...

Pero what if...

No! Hindi pwede at imposible!

"Are you okay? You seems not--"

"Oo, okay lang ako, don't worry." Agad kong sabi dahil ayokong mag-usisa pa siya. Malakas ang pakiramdam ng isang 'to may pagkahalong chicmakers din pakiramdam niya.

Mabagal na lumipas ang mga sumunod na minuto hanggang sa makatanggap ako ng email galing sa kliyente namin; humingi ng paumanhin dahil late na raw siya ng mag-iisang oras mula sa napag-usapan, pero malapit naman na raw siya kung kaya't nagsabi rin ako kay Dale.