Twenty Minutes Of Summer

PROLOGUE

It was a mid-summer when it's happened. Hindi ko napaghandaan ang bagay na iyon, dahil buong akala ko.... we're in the same boat. That's a big lie, akala ko lang pala lahat ng iyon. Kung bakit naman kasi nagpadala ako sa sweet words and actions niya! Malay ko ba na.... Friendly actions lang iyon!

What the heck is that?!! Lagi nalang ganito! Wala ng bago!

Paulit - ulit na naglalaro sa isipan ko ang bagay na iyon na siyang naging dahilan kung bakit ako narito sa sitwasyon na 'to!

[Flashback]

"This would be the last time na mahahawakan mo ang aking mga kamay." Mahabang sabi nito habang nakatitig sa aking mga mata.

Hindi ma-proseso ng isipan ko ang sinabi niya. I can't understand and I know hindi ko ito matatanggap.

Humigpit lamang ang hawak ko sa nilalamig niyang kamay at nilabanan ang kabang namumuo sa aking dibdib.

"Alam kong nasanay kana pero kailangan." Muli niyang lantana at dahan-dahan itong kumalas sa aking pagkakahawak.

Nang tangka nito akong talikuran ay nagawa kong magsalita kahit na hirap akong gumalaw.

"Don't you ever dare to do that. Ang talikuran ako nang punong-puno ng katanungan sa isipan." Pigil ang iyak kong sambit.

She stopped for a moment but she didn't dare to look at me.

"If that's what you want.... I-I'll give it to you without hesitation and walang kahit anong pagpigil." At tuluyan na nga akong bumigay dahil sa sobrang bigat ng nararamdaman ko.

"But please, bago ka umalis.. Let me, let me hug you for the last time and do that thing." Huling paki-usap ko sa kaniya pero hindi niya ako sinagot.

Pinilit kong tumayo mula sa pagkakabagsak ko sa buhangin at agad na inilapat ang braso sa kaniya para mayakap siya. Nagtagal ito ng ilang minuto at unti unti ko siyang iniharap at malungkot na ginawaran ito ng halik sa kaniyang noo.

Wala akong magawa, ni pag-habol ay hirap ako. Tila'y nalumpo ang mga binti ko. Tila'y nawalan ako ng utak. Hindi ako makapag-isip ng maayos. I don't really don't know the reasons kung bakit biglang ganoon nalang.

Ganoon ba talaga? Grabe naman kung makapanakit ang akala!

She left me without explanation. At iyon ang pinakamasakit na bagay na naramdaman ko. At kung may mas isasakit pa ito, please let me know para naman mapaghandaan ko!

But I think hindi ganoon umikot ang buhay, yung tipong papaalalahanan ka para makaiwas but... bibiglaain ka para solid yung pakiramdam na hindi mo maintindihan.

At doon na nga natapos ang kwentong hindi ko kailan man ginustong magkaroon ng pagtatapos.