Lights out, helmets on ~ Charles Leclerc

2. Weer een zakenreis?

Pov Julia

Ik werd wakker van gerommel in het huis. Ik hoor rollende koffers en mensen bellen. Ah, tuurlijk. Mijn ouders gaan weer weg. Dat was wel te verwachten. We hebben een hele mooie villa hier in Monaco. We hebben nog meer huizen in verschillende werelddelen, maar ik blijf altijd het liefst in Monaco, waar ik geboren en getogen ben.

Ik wrijf even in mijn ogen en kijk daarna op mijn telefoon. 11:03, valt nog mee hoe vroeg. Ik sta op uit bed en trek een hoodie aan. Na vannacht ben ik best wel moe nog. Mijn broer, Nico, was na een tijdje volgens mij weer weggegaan. Ik voelde het bed namelijk uitdeuken, maar ik was te moe om het te controleren.

Ik loop op mijn slippers naar beneden en zie mijn ouders druk bezig met koffers rijden en ondertussen telefoontjes plegen. Ik zie mijn broer op de bank hangen met een controller ik zijn hand. Hij is een racespel aan het doen, hoe kan het ook anders.

Ik plof naast hem neer op de bank en kijk naar het scherm. Hij is aan het winnen. "Hey Juul" zegt hij terwijl hij geconcentreerd naar het scherm staart. "Hey" zeg ik terug en geef hem plagerig een duwtje, waardoor hij van de baan afraakt.

"Jonge, nee niet doen" lacht hij. Ik lach en kijk hoe hij alsnog de race als 1e finisht. "Nou nou, alsnog 1e geworden" zeg ik hoofdschuddend. Mijn vader en moeder lopen de kamer binnen en komen even op de bank zitten met een kop koffie.

"Wij gaan zo weer weg als we de koffie ophebben" zegt mijn vader. "Waar gaan jullie naartoe?" vraag ik. "Uhm, van alles wat. We gaan eerst naar Parijs. En dan hebben we een ronde Amerika. Misschien daarna nog wat Europa of zo iets" zegt mijn moeder enthousiast.

"Oeh leuk, ik wil ook wel weer een keer naar Parijs. Is al veel te lang geleden dat ik er ben geweest" zeg ik. "Als we daar nou over een paar maanden afspreken, dan gaan we er een dagje of weekendje van maken met zijn allen" zegt mijn vader en hij kijkt op van zijn koffie naar ons. "Ja, goed idee!" zeggen Nico en ik tegelijk.

Lekker een weekendje Parijs doet niemand kwaad, denk ik in mijzelf. "Nou wij moeten nu echt gaan. We bellen nog wel even. En anders komen jullie maar langs als je dat wil" zegt mijn vader. Mijn moeder knikt en ze staan beide op.

"Ik ruim de kopjes wel op hoor, zet maar op het aanrecht" zeg ik. "Nou schatjes, we zien jullie hopelijk snel weer" zegt mijn moeder en geeft ons beide een knuffel en een kus. Mijn vader doet hetzelfde en daarna vertrekken ze. "Oh en Juul en Nico, de chauffeur komt jullie om 15:00 ophalen. Jullie blijven de komende maanden weer bij de familie Leclerc. Pascale stelde het voor en het leek me wel een goed idee weer" zegt ze nog, voor ze de deur uitloopt.

"Is goed hoor mam" zeg ik en Nico steekt zijn duim op. Hier heb ik dus zo'n zin in! Niet in Charles, maar wel in Arthur en Pierre. Oh en natuurlijk Pascale, mijn 2e moeder bijna.

Ik vind het niet leuk hoor dat ze weggaan, maar ik weet dat het belangrijk is. Ze moeten ook hun werk doen en geld verdienen. En als dat betekend dat ze dit moeten doen, maakt het mij niet veel uit. Ik ga ze natuurlijk wel missen.

Het was inmiddels al 14:45. Mijn ouders waren al een tijdje weg en de chauffeur zou ons zo op komen halen. Ik had mijn tas en alles gepakt. Hun huis was hier maar een klein kwartiertje vandaan, dus als ik iets zou vergeten kon ik zo weer terug om het op te halen.

*dingdong* daar ging de deurbel. Ik hoorde dat Nico de deur al open had gedaan. "Juul, chauffeur is er!" riep hij naar boven. "Ik kom!" riep ik terug. Ik pakte al mijn spullen en zette mijn Ferarri pet op. Love de outfit.

Ik strompelde naar beneden met mijn spullen en reed ze naar de auto. De chauffeur zette de koffers en tassen in de auto en toen was het echt tijd om te gaan. Nico en ik gingen beide achterin zitten en deden onze gordels om.

"Zin in?" vroeg Nico aan mij. "Nee, op dit moment niet echt, nee. Ik ben echt heel moe" zei ik en keek naar mijn schoot. Hij gaf een kneepje in mijn been en zei "komt wel goed. Als het goed is zou Pierre vandaag ook komen." Ik glimlachte bij die gedachte.

Toen we eenmaal aan waren gekomen kwam ik met moeite de trap op met al mijn spullen. Ik weigerde enige hulp van iedereen, dus deed ik het zelf. Na iedereen gegroet te hebben ging ik zitten op de bank naast Arthur en Pierre.

"We hebben je gemist kleintje." zei Arthur en gaf me een por in mijn zij. Ik sloeg zijn hand weg en trok mijn shirtje een beetje uit. Gelukkig hield ik mijn buik in. "Sorry, reflex" zei ik zachtjes. Arthur keek me even schuin aan.

Na een tijd spelletjes gespeeld te hebben is Arthur even weggegaan. Hij had afgesproken met vrienden om iets te gaan doen. Ik wilde niet persé mee en zei dat ik bij Pierre bleef.

"Zullen we even naar boven gaan?" vroeg Pierre. Ik knikte en stond stilletjes op. We liepen de trap op naar 'mijn' kamer. Daar gingen we op bed zitten en keek Pierre me een tijdje aan.