Lights out, helmets on ~ Charles Leclerc

5. Nachtmerries

POV Julia

Toen ik de paskamer uitliep, zag ik Charles. Ongemakkelijk keken we elkaar aan. "Hi" zeiden we tegelijk. Pierre en Sophie keken elkaar lachend aan.

"Ga maar vast, ik kom zo wel" zei ik tegen Pierre. "Is goed, tot zo" zei hij en hij liep samen met Charles naar de auto, die vlakbij stond.

"Sophie alsjeblieft, maak me af" smeekte ik haar. Ze lachte "hij vind je echt niet zo vreselijk als dat je denkt hoor" en ze pakte haar camera. "Ik stuur de foto's wel naar je door" zei ze en ik schudde mijn hoofd. "Hoeft niet hoor" zei ik.

"Pech, je krijgt ze toch, want je zag er prachtig uit" zei ze en haalde het SD kaartje uit de camera. "Pierre gaat me echt vermoorden, ik negeerde hem compleet net in de paskamer" zei ik jammerend. "Meid, dat zal vast meevallen. Hij kent je langer dan vandaag" zei ze en gaf me een zetje richting de deur.

"Je moet gaan, ze wachten op je" zei ze knipogend. Ik protesteerde, maar liep toch. "We gaan morgen wel wat doen oké?" zei ze en ik knikte. "Tot morgen dan maar" zei ik dramatisch en zwaaide nog kort naar haar, terwijl ze me uitlachte.

De terugreis was heel ongemakkelijk. Ik moest voorin zitten van Pierre en ik voelde de ogen van Charles bijna op me branden. Ik zat wat aan mijn nagels te pulken, ik word altijd heel ongemakkelijk als ik bij Charles ben. Voornamelijk, omdat hij me haat, maar ja.

Na wat een eeuwigheid leek te duren kwamen we aan bij Huize Leclerc. Ik wist niet hoe gauw ik moest uitstappen en vluchtte snel naar binnen. Charles en Pierre keken elkaar nog even raar aan.

Ik was naar mijn kamer gevlucht en deed de deur dicht. Ik wilde me tegen de deur laten vallen, maar kwam daarbij heel hard tegen de deurklink aan met mijn nek. Daar zat nog een nieuw litteken, dus dat deed pijn. Ik hoorde voetstappen de trap op komen lopen en ik sprong meteen het bed in.

Ik dacht terug aan het paskamer incident en meteen begon ik zachtjes te snikken. Ik hoorde de deur voorzichtig opengaan en ik zag Pierre in de deuropening. Ik trok de dekens op tot aan mijn oren en draaide me om.

De deur sloot en ik hoorde voetstappen richting het bed komen. Ik voelde hoe het bed indeukte en hoe Pierre zachtjes zuchtte.

Ik snikte nog een keer. "Praat alsjeblieft me me mon Cheri" zei Pierre. "Wat was er aan de hand vanmiddag. Je zag er zo mooi uit" zei hij als aanvulling. Ik begon als reactie daarop nog meer te snikken. Ik wil dat het stopt.

Hij plaatste zijn hand op mijn schouder, waardoor ik uit schrik bewoog en een kleine kreun liet van de pijn. Ik sloeg meteen mijn hand voor mijn mond. "Wat is er mon Cheri, heb je pijn?" vroeg Pierre meteen bezorgd.

Ik had nog steeds de dekens hoog opgetrokken, alleen mijn ogen waren zichtbaar. "Alsjeblieft mon Cheri, ik wil je niet zo zien" smeekte Pierre. Ik schoof de dekens wat omlaag, zodat mijn gezicht te zien was.

"Ik wil gewoon dat ik normaal ben" zei ik. "Ik wil dat de pijn stopt en dat mensen van me houden" snikte ik. "'Maar mon Cheri, er zijn heel veel mensen die van je houden, waaronder ik" zei hij lief.

"Je maakt jezelf dingen wijs, die niet zo zijn" zei hij. "De pijn stopt, dat weet ik zeker. Je moet het tijd geven en je open stellen, anders komt er ook geen verandering" zei hij. Hij veegde ondertussen een verdwaalde traan van mijn wang. "Het komt goed, echt waar. Ik beloof het je" zei hij en schoof wat dichterbij op het bed. Ik lag omgedraaid in bed, om mijn nek te verbergen, maar ik moest me wel omdraaien toen hij dit zei.

Hij tilde mijn kin op, wat gevoelig was voor mijn nek. Ik kneep daarom een oog dicht. "Waar heb je pijn?" vroeg Pierre terwijl hij me onderzoekend aankeek. "Ik heb geen pijn, het gaat goed" mompelde ik.

"We kennen elkaar al heel lang mon Cheri, ik weet wanneer je liegt. Net zoals nu" zei hij en keek me recht in mijn ogen aan. Ik zuchtte, "mijn nek."

"Draai je even om, dan kan ik kijken" zei hij. Ik schudde 'nee' voorzover dat kon. "Mon Cheri, doe het voor mij. Ik doe je niks, dat weet je" zei hij lief.

Ik draaide me langzaam om op mijn buik. "Voorzichtig alsjeblieft" zei ik nog snel. "Tuurlijk, ik zou je nooit pijn doen" zei hij en hij trok mijn kraag iets naar beneden. Ik krijg rillingen bij de aanraking van zijn hand. Hij wreef voorzichtig over de plek heen.

Ik sloot langzaam even mijn ogen, bij Pierre was ik veilig.

~tijdsprong~

Het was inmiddels al redelijk laat en iedereen lag al op bed. Pierre was blijven slapen en ook hij lag al te snurken. Het was al heel laat, maar ik sliep nog niet. Ik weigerde te slapen, omdat ik last had van die nachtmerries.

Mijn theorie was: als ik niet slaap, heb ik ook geen nachtmerries. Het was eigenlijk heel dom, want dan was ik overdag heel moe, wat me nog gevoeliger maakt.

Ik draaide me een paar keer om in bed, omdat ik steeds meer moe aan het worden was. Ik besloot om naar beneden te gaan voor en glas water. Ik sloop zachtjes naar beneden om niemand wakker te maken.

Ik schrok me kapot toen ik de keuken in wilde lopen. Ik hapte naar adem. Ik zag Charles op een barkruk zitten, ook met een glas water. "Ik schrok me kapot, jezus" zei ik en legde mijn hand op mijn hart.

Charles lachte even. Ik liep naar een kastje om een glas te pakken voor het water. "Kon je ook niet slapen?" vroeg hij opeens. "Eh, nee" loog ik. Ik stond hier in mijn pyjama en lelijke knot, dj's ik schaamde me kapot.

"Hoe komt het?" vroeg hij. Hoezo is hij nu wel opeens zo geïnteresseerd aan het doen? "Geen idee" zei ik kortaf. Ik vulde mijn glas en wilde weer naar boven lopen.

"Ik zou daar even voor naar de huisarts gaan als dat morgen nog steeds pijn doet" zei hij doelend op mijn nek. Ik had natuurlijk een knot in, dus was het litteken en de blauwe plek goed te zien, shit. Ik draaide me snel met grote ogen om.

Nu heeft hij het al gezien. "Ah" zei ik toen ik me omdraaide en ik greep naar mijn nek. Charles leek bezorgd en kwam naar me toe gesneld. "Gaat het?" vroeg hij.

"Gaat prima" snauwde ik boos en zette een pas naar achter. Ik was overstuur en schrok van zijn snelle reactie. Hij heeft het litteken gezien. "Sorry, ik wilde helpen" zei hij en stak meteen zijn handen omhoog. Ik begreep nu ook dat mijn reactie heel overdreven was.

"Neem in ieder geval een icepack mee" zei hij en reikte me voorzichtig een icepack aan. Ik nam hem aan en onze handen raakte elkaar daarbij kort aan. Ik trok meteen mijn hand terug met de icepack. "Thanks" zei ik en snelde naar boven.