Het begon allemaal toen onze moeders elkaar ontmoetten. Er is altijd haat tussen ons geweest. Waarom weet ik niet, het was gewoon zo. Je hebt me gekwetst en je hebt het niet eens door volgens mij.
We kennen elkaar als vanaf onze geboortes, maar toch...
We zaten een tijdje in stilte, tot ik opeens in tranen uitbarstte. Pierre schrok even, maar trok me meteen in een knuffel. "Het is weer gebeurd of niet?" vroeg hij. Ik knikte terwijl ik wild aan het snikken was.
Hij wreef over mijn rug met lange stroken, wat me kalmeerde. Alleen hij kon me zo rustig krijgen. Toen we eenmaal de knuffel hadden verbroken nam hij mijn gezicht in zijn handen en veegde hij mijn tranen weg. Ik keek weg en veegde zelf ook nog de laatste tranen weg.
"Het stopt niet Pierre. Het stopt niet. Ik word gek, ik ben een mislukkeling" zei ik en keek hem weer aan. "Hey, niet zo over jezelf praten" zei hij en legde zijn hand op mijn bovenbeen. "Ik wil niet dat je zo over jezelf praat, Juul" zei hij en keek me doordringend aan.
"Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, Pierre" zei ik en legde mijn hand op die van hem. "Dat ga je leren, mon Cheri" zei hij en pakte mijn hand. Pierre noemt me altijd 'mon cheri', ik vind het wel lief. Ik trok uit schrik mijn hand terug van de plotselinge aanraking. Ik vloekte in mezelf.
"Sorry Pierre, ik schrok, sorry" zei ik en wreef over mijn hand. Ik wreef over een klein littekentje op mijn pols. Het was niet heel erg zichtbaar, maar ik zag het als een grote imperfectie. "Is niet erg" glimlachte hij.
De eerste keer dat ik met pijn ging werken, deed ik het op mijn bovenbeen. Het was een lelijk litteken. Omdat ik door de zon gebruind ben zie je hem extra goed. Ik vertel mensen altijd dat het is gebeurd toen ik over een hek wilde klimmen. Maar als je logisch nadenkt kan zo'n litteken niet door een hek komen.
Ik hoorde opeens geknipt van vinger. "Huh?" gaf ik als reactie. "Of je zo mee gaat naar de stad? Gewoon even wat winkels in enzo" vroeg Pierre. "Oh ja, sure. Leuk!" zei ik. Ik wreef over mijn jeans heen. Het was veel te warm voor een lange broek eigenlijk. "Hoe kan jij zo overleven met die broek?" vroeg Pierre.
"Ja, ik weet het ook niet eigenlijk" zei ik. "Je moet echt een korte broek of rokje aandoen, het is echt mega heet" zei hij. "Hm" zei ik. Ik had het echt heel warm dus heel veel keus had ik niet. Ik zou het echt niet overleven met een lange broek.
Ik dook mijn kast in om een outfit te zoeken. "Pierre, wat moet ik in godsnaam aandoen?" vroeg ik. Hij keek over mijn schouder mee. "Dit" zei hij en wees een rokje en een shirtje aan. Dat was inderdaad een leuke combi. "Oeh, ja" zei ik en pakte het setje.
Pierre zag het als een teken en zei "Ik wacht wel even beneden, tot zo."
Dit werd mijn outfit:
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
(Ik moet deze outfit btw in het echt hebben omg)
Ik vond deze rok heel fijn, omdat hij over mijn benen heen viel en het shirt mijn buik enigszins verborg. Ik deed nog wat sieraden om en tevreden liep ik naar beneden, waar Pierre aan het wachten was. "Oeh mon Cheri, dat ziet er goed uit!"
Ik moest lachen in mezelf op de manier waarop hij dat zei. "Wat?" vroeg hij met een glimlach. "Niks, het klonk zo lief" zei ik. Hij weet dat ik niet tegen complimentjes kan, dus plaagt hij me er altijd mee.
We liepen samen naar beneden naar zijn auto. Ik had nog snel een luchtig vest meegepakt om aan te doen. Ik heb namelijk nooit zo vaak blote armen in het openbaar. Hij deed de deur voor me open en ik kon gaan zitten. "Thanks Gasly" zei ik lachend. Hij lachte en kwam naast me zitten. Hij deed het dak open van de auto, waardoor de zon op onze gezichten ging branden.
Hij startte de auto en samen reden we naar de stad toe. Het was niet lang, maar we wilden vandaag liever met de auto. "We gaan een stukje omrijden, het is zulk lekker weer" zei Pierre. Ik maakte een instemmend geluid en we reden het prachtige Monaco door.
Ik streek mijn rok een beetje goed en plukte wat aan mijn shirt. Voor mijn gevoel zat hij niet goed. Ik zuchtte nadat ik het 10 keer geprobeerd had goed te doen en deed mijn vest er maar overheen. Dat voelde al beter.
Pierre lachte even. "Huh?" zei ik. "Je ben zo met je shirt bezig, zit hij niet lekker?" vroeg hij. Beschaamd keek ik hem aan, hij had het dus doorgehad. "Eh. Jawel hij zit wel lekker hoor" wuifde ik het weg. "Hm-mm" antwoordde hij bijna sarcastisch. Ik liet het gaan, omdat ik deze discussie toch niet zou gaan winnen, mocht ik hem aangaan.
Ik had mijn zonnebril opgedaan en legde mijn hoofd naar achter. De zon voelde heerlijk op mijn gezicht. Na een tijdje reden we de drukke stad van Monaco in. Het liep er vol met toeristen. Ik vond het altijd wel grappig, ze vinden letterlijk alles mooi. Wat ook zo is, maar goed.
We werden vaak herkend door toeristen of er waren fotografen. Ik ben er nog steeds niet helemaal aan gewend. Het enige voordeel was dus als je met de auto gaat, is dat je niet zo makkelijk stil kan gaan staan. Maar dat boeit Pierre geen zak, want hij gaat vaak gewoon stilstaan.
Had ik eigenlijk al verteld wat voor werk ik doe? Nee? Nou hier komt ie. Ik ben voornamelijk betrokken in de paddock bij verschillende teams. Ik ben een soort extra poppetje zeg maar. Ik help met de tevredenheid voor alle coureurs. En, het allerleukste, ik werk als fysiotherapeut. Elk team kan mij oproepen om te komen als dat moet. Het liefst werk ik natuurlijk met Pierre, omdat we elkaar heel lang kennen.
Ik mag eigenlijk iedere coureur. Ik ken hun en zij kennen mij. Het is eigenlijk gewoon een grote familie. Het is altijd gezellig als je met elkaar bent. Ik reis dus mee naar alle races. Ik ben echt heel erg gelukkig dat ik deze baan heb.
Maar goed terug naar het nu. Pierre is de auto ergens aan het parkeren. Hij doet het ook zo gemakkelijk. Hij doet het dak weer op de auto en hij stapt uit. Ik wil mijn deur openmaken als hij meteen weer dichtgedrukt word. "Nee" hoor ik vanaf de buitenkant. Ik schiet in de lach als ik het gezicht van Pierre zie.
Hij doet de deur voor me open terwijl ik nog steeds aan het lachen ben. "Je mag je eigen deur niet openmaken, mon Cheri" zegt hij soort van lachend. Ik schuddend mijn hoofd en stap uit. Hij sluit de deur en doet de auto op slot.
Samen lopen we de stad in
🏎️
Heyyy, hier weer een nieuw deeltje. Ik ben er zelf wel tevreden mee. Ik hoop dat jullie hem leuk vinden. 🏎️
