Lights out, helmets on ~ Charles Leclerc

6. Nachtmerries II

Pov Julia

Toen ik eenmaal boven was, sloot ik de deur snel. Ik hoorde een klopje op de deur. Ik opende hem voorzichtig en zag Nico in de deuropening staan. "Yo" zei hij moe. "Hey" zei ik en keek hem schuin aan.

"Ik hoorde je lopen, wat is er aan de hand?" vroeg hij. "Ik had dorst" loog ik. "Oh oké, truste" zei hij en liep weer naar zijn kamer. Ik zuchtte van opluchting en liep weer naar mijn bed. Ik nam een slok water en ging liggen.

Het was inmiddels 03:34, ik heb om de seconde de tijd wel gecheckt. Ik was zó moe aan het worden. En ik lag ook zo lekker. Het donzige dekbed waar je in weg kan smelten. En het matras waar je zowat in verdrinkt. Heerlijk. Ik sloot mijn ogen en even leek het of ik vrij was van alle zorgen. Ik viel in slaap, shit.

~Nachtmerrie~

"Stel je niet zo aan, we gaan zwemmen" zei mijn vriendje. Ik had een groot shirt over mijn bikini aan. Hij wilde perse naar het strand, terwijl hij weet dat ik dat niet wil. Ik had alleen ingestemd om mee te gaan, zodat hij blij was. Maar onder de voorwaarde dat ik niet hoefde te zwemmen.

"Nee, dat was niet de afspraak" zei ik en kruiste mijn armen. "Heb je nou een grote mond?" Zei hij boos en stapte dichterbij. Hierdoor zette ik een stap achteruit en slikte ik een keer. "Nee. Nee, heb ik niet" zei ik stilletjes.

"Ik hoorde wel iets anders" zei hij en greep me bij mijn nek. Ik kreeg amper lucht. Tranen stroomden over mijn wangen. "Je houd je mond, ja? Begrijp je dan? NIEMAND PRAAT ZO TRGEN MIJ!" Schreeuwde hij.

"Vooral jij niet, dikke zeekoe dat je bent!" zei hij heel dichtbij mijn gezicht en duwde me hard weg met mijn nek. Ik kreeg nog een klap en bleef hulpeloos achter.

~Einde nachtmerrie~

Ik werd woelend wakker. Er kwam een kreun uit mijn mond, auw mijn nek. Langzaam voelde het of ik stikte, ik kreeg geen lucht. Mijn ogen schoten open en ik begon te happen naar lucht. Hoe hard ik het ook probeerde, ik kreeg geen zuurstofrijke lucht in mijn systeem.

Met mijn hoofd begon ik wild naast me te kijken. Ik zag een schim naar me toe snellen, het was Nico. Ik zag hem bewegen met zijn mond, maar ik hoorde niks. "Pierre!" hoorde ik vaag.

Een tweede schim kwam de kamer ingelopen, Pierre. Hij wuifde een hand voor mijn ogen. Ik draaide mijn hoofd zijn kant op. Ook zijn mond bewoog, maar er volgde geen geluid.

Er kwam nog een schim de kamer ingerend met lang haar. Daar kon ik vaag Pascale uit opmaken.

POV Pierre

Ik werd wakker door geroep. "Pierre!" hoorde ik Nico roepen. Ik wreef moe in mijn ogen. Het was heel laat in de nacht, waar heeft hij me voor nodig?

Ik snelde naar Nico en zag Julia liggen. Ze was aan het hyperventileren. Ook Pascale kwam de kamer in, waarschijnlijk door het geluid wat we maakten. We probeerden Julia terug te brengen naar het hier, maar niks werkte. Toen viel ze opeens flauw.

"Ik denk dat we nu beter even 112 kunnen bellen. Ik doe het maar liever voor alle zekerheid, jongens" zei Pascale. "We kunnen beter gewoon even afwachten, mam. Dan kunnen we morgen gewoon rustig naar de huisarts anders" zei Arthur.

Charles was door al het gedoe ook wakker geworden. Ik zag hem in de deuropening slaperig verschijnen. "Wat is er aan de hand?" vroeg hij geschrokken. Hij trok me meteen een andere kamer in, toen hij mijn paniekerige blik zag.

"We weten het niet, ze was aan het hyperventileren en toen viel ze flauw. Je moeder wilde voor alle zekerheid 112 bellen, maar Arthur wilde het niet en..." ratelde ik. "Chill, ze is in goede handen Pierre. Het komt goed" kapte Charles mij af.

Ik haalde een keer diep adem en keek Charles aan. "Komt goed" zei hij kalm. Ik knikte maar. Ik wist nu niet goed wat ik moest doen. Alles wat ik kon doen is naast haar zitten en haar hand vasthouden.

"Pierre, kom is!" riep Arthur. Ik snelde naar de kamer toe. Charles liep achter me aan en bleef in de deuropening staan. "Okay, iedereen even de kamer uit. Ik probeer het nog wel even" zei ik en stuurde iedereen de kamer uit.

Ik dimde de lichten iets en ging naast haar op het bed zitten. Ik veegde wat haren uit haar gezicht en zuchtte. Ik haat het om haar zo te zien. Ze verdiend veel beter dan dit. Ik pakte haar hand vast en wreef er zachtjes met mijn duim overheen.

Ik begon zachtjes tegen haar te praten. "Het komt goed, ik ben er" "shhhh". Langzaam zag ik haar kalmer worden. Ik zag Charles nog in de deuropening staan. "Komt het wel goed met haar?" vroeg hij zachtjes. Hij was oprecht bezorgd.

"Ja, tuurlijk. Het was gewoon een paniekaanval, heeft ze vaker last van" zei ik. Ik hoorde een kreun naast me, "Hmmm." Ik keek opzij en zag dat Julia haar ogen opende. "Hey" zei ik blij. "Hm" kreeg ik terug.

Ze keek me voorzichtig aan. Langzaam begonnen er tranen in haar ogen te vormen. "Nee, niet huilen. Het is oké, ik ben er" zei ik en probeerde haar te sussen.

Ze begon te huilen en ik trok haar meteen in mijn armen. Ik wil haar niet zo zien, het breekt mijn hart. Zachtjes huilde ze in mijn nek en vormde er een natte plek in mijn shirt.

Ik keek Charles aan, hij mij. Ik zag dat het ook wat met hem deed. Julia denkt wel dat hij niks om haar geeft en dat hij haar haat, maar dat is niet zo.

Ze liet me even los en keek me aan, "ik kan het niet meer Pierre, echt niet" zei ze. Ze keek opzij en zag Charles. Hij zag haar ook. Ze keek naar mij werd rood. Ze gooide haar hoofd in haar gezicht en kreunde meteen van de pijn, haar nek.

Ik legde meteen mijn hand voorzichtig in haar nek. Ze veegde haar tranen weg en leek zich te vermannen. Ze deed alsof er niks aan de hand was. Ze keek me vluchtig aan.

"Ik ga maar is naar bed..." mompelde Charles. Ik schoof me van Pierre af. Charles verdween uit de deuropening en ze schoot meteen overeind. "Heeft hij dit gezien?" vroeg ze snel. Ik knikte. "Godverdomme..." vloekte ze zachtjes.

Ze wankelde wat rond. "Voorzichtig mon Cherie, je bent net flauwgevallen, je moet je niet meteen zo druk maken" zei ik en pakte haar armen vast. Ze trok ze snel uit mijn handen. Ze wreef er snel overheen. Haar borstkas ging weer sneller op en neer.

"Kalm, er is niks aan de hand. Ik doe je niks dat weet je" zei ik en hield mijn handen zichtbaar. "Sorry Pierre, sorry. Ik weet niet wat me bezielt. Ik kan het niet, ik wil niet meer. Ik-" ratelde ze door, waardoor ik haar afkapte. "Nee, niet doen. Stil" zei hij en hield zijn handen naar me uit.

Ik wreef met mijn handen over mijn gezicht en haalde diep adem. Pierre klopte op het bed. "Je moet echt gaan slapen nu. Het is super laat en je gaat morgen hoe dan ook naar de huisarts" zei ik.

"Nee, dat is het enige wat ik niet ga doen. Gooi me voor mijn part maar onder een formule 1 auto, maar alles behalve dat" zei ze. Ik gniffelde een beetje, "sorry, dat klonk heel grappig."

Ze ging op bed liggen. "Pierre, wil je bij me blijven vanavond" vroeg ze. "Tuurlijk, altijd" glimlachte ik. Ik ging naast haar liggen en draaide op mijn zij, zodat ik haar aankeek. "Beloof me dat je morgen naar de huisarts gaat, voor mij. Ik wil echt dat het beter met je gaat" vroeg ik.

"Ik denk er over" zei ze en sloot haar ogen even. "Al laat je je alleen maar even nakijken, het kan nooit kwaad" zei ik. Er kwam geen reactie op, ze was in slaap gevallen. "Ik haat het om je zo te zien. Weet alsjeblieft dat ik er altijd voor je ben, iedereen van de grid is er voor je, dat weet je" zei ik toen ik zeker wist dat ze sliep.

Ik sloot ook mijn ogen en viel uiteindelijk kn slaap.

🏎️💨

Sorry dat het zo lang duurde mensen♥️ Ik ga morgen op vakantie en ik kan zoals gewoonlijk niet slapen, dus heb ik maar even wat geschreven. Ik wil het zo snel mogelijk verder gaan schrijven.
En oh ja, er komt binnenkort ook een nieuw boek!

🏎️💨