Lights out, helmets on ~ Charles Leclerc

7. Charles to the rescue

*Hier even een mooie gelimiteerde Ferrari voor jullie die ik zag. Ik wil hem. En het grappige is dat hij een vette boete kreeg, omdat je er niet mocht parkeren. En er stonden ook nog een McLaren, Aston Martin en een Porsche, die kregen ook allemaal een bekeuring😂 Maar ja, dat zal die mensen niet interesseren😂*

POV Julia

Ik werd wakker van iemand naast me. Ik opende voorzichtig mijn ogen. "Pierre?" murmelde ik. "Mon Cheri, ben je al wakker?" vroeg hij en keek op zijn horloge. Ik knikte en vroeg hoe laat het was. "Uhh, het is 10:00" zei hij.

Ik liet me voorzichtig weer op mijn kussen vallen. Ik was doodmoe. "Charles neemt je vandaag mee naar de Ferrari arts" zei hij tussen neus en lippen door. "Pardon, wat?" vroeg ik met wagenwijde ogen. "Ja, hij neemt je mee. Ik kan niet, mon Cheri, ik heb een team meeting. En Arthur kan ook niet, sorry. Ik heb echt geprobeerd het te verzetten" zei Pierre.

"Waarom Charles, Pierre. Ik wil niet dat hij me zo ziet. Ik schaam me al genoeg bij hem" siste ik naar Pierre. "Ik heb het echt geprobeerd, Juul" zei hij en keek me aan. "Ik weet het, sorry. Ik had niet zo boos moeten doen, sorry" zei ik en hield een hand op mijn voorhoofd en zuchtte een keer.

"Het is oké, je hebt een zware nacht gehad. Je kan vanmiddag wat met Sophie gaan doen, om even je gedachten van je af te zetten?" zei hij vragend. "Ja, we zouden vanmiddag koffie gaan drinken" zei ik.

Pierre kwam even naast me zitten op bed. Hij legde zijn hand op mijn been. "Ik rijd met jullie mee straks, oké. Daarna ben je alleen even met hem alleen. Het is maar voor heel even. Het komt goed. Ik wil over een uurtje wel weg, oké?" zei hij en ik knikte.

"Pierre, mag ik je wat vragen?" vroeg ik en friemelde even met mijn vingers. "Ja, tuurlijk. Wat is er, mon Cheri?" vroeg hij en keek me aan.

"Waarom ben je hier nog?" vroeg ik friemelend met mijn vingers. "Ik volg je niet helemaal denk ik?" zei hij. "Voor mij bedoel ik. Waarom ben je er altijd voor me? Ik ben alleen maar ballast. Ik ben moeilijk en ik kost heel veel energie. Ik snap het gewoon niet" mompelde ik.

Hij lachte even. "Mon Cheri, ik ben er al je hele leven voor je. Waarom zou dat veranderen? Ik geef om je, ik wil dat je gelukkig word. Ik heb je zien opgroeien, jij mij. We zijn er altijd voor elkaar geweest, ik goede en slechte tijden. Vrienden heb je voor altijd, mij raak je nooit meer kwijt. Of je het nou wil of niet" zei hij en hield mijn gezicht vast met beide handen.

"Ik snap het gewoon niet" mompelde ik nog een keer. Hij tilde mijn hoofd op met zijn handen. "Dat komt wel. Voor nu is het belangrijk dat je weet dat we er altijd voor je zijn, goede en slechte tijden. En dat het goed met je gaat" zei hij lief.

"Nu gaan we ons klaarmaken, dan kunnen we zo weg" zei hij en stond op. "Ja..." zei ik en liep naar mijn kast. Ik pakte er een rokje en een oversized t-shirt uit. Ik ging me klaarmaken voor een helse dag.

Ik was inmiddels gedoucht en aangekleed. Ik was mijn mascara aan het doen, dat is het enige qua make-up wat ik draag. En af en toe concealer als het nodig is. Ik was enigszins tevreden met mezelf. Ik wilde er niet té uitzien, omdat we naar een arts gingen.

Ik ademde een paar keer diep in en uit. "Verman je, niet paniekeren, je kan dit" sprak ik mezelf toe. Ik liep naar beneden, ik moest eerst nog zien te ontbijten. Veel honger had ik niet voor nu.

Ik liep stilletjes naar de keuken. Charles zag ik nog niet, gelukkig. Dit gaat zo ongemakkelijk zijn, ugh. Ik pakte een kopje en zette hem onder het koffieapparaat, die allemaal geluiden begon te maken.

Ik pakte wat muesli en yoghurt en deed er een klein beetje van in een bakje. "Wil je ook koffie?" vroeg ik aan Pierre die op de barkruk zat, ondertussen druk bezig met zijn telefoon. "Ja lekker, doe maar" zei hij.