Lights out, helmets on ~ Charles Leclerc

17. Stilte. Pijnlijke stilte.

Het was 04:00. Ik was nog steeds wakker. Mijn ogen leken droog, mijn gedachten sloegen op tilt. Ik bleef in mijn bed draaien, ik wilde gewoon even slapen.

Het leek alsof alles niet lekker lag. "Juul?" Hoorde ik. Het was Nico. "Ja?" fluisterde ik. "Wil je dat ik bij je kom liggen?" Fluisterde hij terug. "Ja, graag" antwoordde ik zachtjes. Ik schoof een beetje op en hij kwam naast me liggen.

"Waarom kan je niet slapen, hm?" vroeg hij. Ik twijfelde, zal ik het hem vertellen? "Ehm. Ik ga morgen praten met een soort psycholoog" antwoordde ik stil. Wat zal hij zeggen? Zal hij boos zijn? Me voor gek verklaren?

"Dat is geweldig!" zei hij en draaide zich naar me toe. "Ja?" was mijn antwoord. "Ja! Misschien dat je het dan eindelijk kan gaan verwerken" zei hij en sloeg zijn armen om me heen. Zo vielen we samen in slaap.

~ Ochtend ~

Ik opende voorzichtig mijn ogen. Ik keek op de klok, 11:18. Ik had nog tijd zat voor ik weg moest. Ik besloot om meteen een rondje te lopen. Nick was al weg, hij had een meeting. Ik trok comfortabele kleding aan en drukte mijn oortjes in mijn oren.

Met muziek in liep ik een klein rondje door Monaco, het is altijd mooi. Toen ik terug was, was het al 12:00 geweest. Ik ging snel douchen, omdat ik zo weg moest. Mijn haar ging ik vanavond wel wassen, ik ging toch naar het strand.

Ik pakte ook vast een tas in met al mijn spullen voor het strand. Daniel zou me ophalen van huis en van Giovanni en dan zouden we samen naar het strand gaan.

Ik had een luchtig shirtje aangedaan met een rokje en besloot dat ik er enigzinds toonbaar uit zag voor vandaag. Ik hoorde al een toeter buiten, dat zal Daniel wel zijn. Ik hoorde iemand naar beneden lopen. Ik zag Charles verbaast kijken, "waar ga je heen?" vroeg hij. "Oh, naar de paddock. Ik moet nog wat dingen doen" zei ik.

Hij knikte en ik liep met al mijn spullen naar Daniel toe. "Hallo bitch" zei hij op een serieuze toon, wat me aan het lachen maakte. "Waarom" lachte ik. "Geen idee, het klonk gewoon leuk" grinnikte hij. "Dusss, zin in?" vroeg hij. "Mega..." bromde ik.

"Oké, duidelijk. Maar ik zie je na je afspraak weer. Wees eerlijk met hem en vooral open" zei Daniel en gaf me een knuffel als afscheid. Ik knikte zachtjes en zwaaide naar hem, terwijl hij wegreed. Ik strompelde met tegenzin naar Giovanni.

Ik klopte twijfelend aan en wachtte op toestemming. Ik zag hem glimlachend op zijn stoel zitten. "Hi" piepte ik bijna. "Hey Julia, ga lekker zitten. Wil je wat te drinken?" vroeg hij meteen. "Eh, water?" vroeg ik. Hij pakte een mega koud flesje water, wat hij aan me gaf.

Het voelde alsof mijn hart elk moment kapot zou spatten van de zenuwen. Ik keek naar het flesje water en het herinnerde me aan Charles, de icepacks! Ik pakte het flesje water en drukte het tegen mijn polsen aan, waardoor ik huiverde.

Ik wachtte tot Giovanni het gesprek begon. Wist ik veel wat ik moest zeggen, ik scheet bijna in mijn broek van de zenuwen. "Zenuwachtig?" vroeg hij. Ik knikte en drukte het flesje tegen mijn andere pols.

"Waarom?" vroeg hij door. Ik haalde mijn schouders op, "ik weet het niet. Ik houd niet van aandacht. En al helemaal niet om over mezelf te praten." "Hm, waarom zitten we hier dan?" vroeg hij een beetje grappend. "Omdat ik weer heel wil voelen, niet gebroken" sprak ik zachtjes.

Ik pulkte aan mijn nagels. "Wat maakte dat je een afspraak wilde maken?" vroeg hij, waardoor ik even na moest denken. Ik wist het, de paniekaanval bij de auto denk ik. Ik slikte even kort. "Als je het niet wilt zeggen, is het niet erg hè?" zei Giovanni. "Ik wil je absoluut niet pushen" vulde hij zichzelf aan.

"Nee, ik wil het wel. Nou, eigenlijk niet, maar ik moet" zei ik. "Van wie?" vroeg hij en schoof zijn stoel wat aan. "Van mezelf..." zei ik zachtjes. "Alles op jouw tijd" zei hij en leunde een beetje naar voren.