Lights out, helmets on ~ Charles Leclerc

19. Sorry, ik schaam me echt kapot

POV Charles

Als iedereen naar hun kamers ga ik nog mee naar de kamer van Pierre. "Pierre" zeg ik en plof op het bed. "Ja?" zegt hij een draait zich naar me toe. "Wat is er met Julia? Ze was vandaag ook al niet in de paddock" vraag ik, met een beetje bezorgdheid in mijn stem.

Hij twijfelt zichtbaar of hij het moet vertellen. "Okay, ik vertel het je alleen, omdat je mijn beste vriend bent" begint hij, waardoor hij meteen mijn aandacht trekt. "Okay, je weet wel. Eens per maand hebben vrouwen ergens last van. En daar komen nog andere problemen mee, en bij haar is dat vooral buikpijn en rugpijn enzo" zegt hij.

"Ahhh, nu snap ik het ja" zeg ik. "Ik ga zo wel even bij haar kijken" zeg ik en Pierre lacht. "Wat?" zeg ik geïrriteerd. "Niks. Ga maar" lacht hij. "Joe, tot morgen!" Zeg ik en loop naar de deur.

"Oh, Charles!" roept Pierre naar me als ik de deur bijna dicht heb. "Ja?" reageer ik. "Wil je even tegen haar zeggen dat ik haar morgen om 10:00 op kom halen?" vraagt hij. "Tuurlijk" zeg ik en steek mijn duim op.

Ik loop naar haar kamer en klop aan. Niks. Ik wacht even, misschien was ze zich aan het omkleden. Als ik voor een derde keer op de deur klop, maar geen reactie krijg, besluit ik naar binnen te gaan.

Ik zie haar opgerold liggen met haar zij naar me toe. Ze heeft een kussen in haar handen geklemd. "Hey" zeg ik en schraap mijn keel. Mijn aanwezigheid laat haar meteen verstijven.

"Gaat het wel goed? Je was vandaag niet in de paddock en ook niet bij het diner" zeg ik en loop voorzichtig om het bed heen, zodat ik haar gezicht kan zien. Ik hurk bij haar neer en bekijk haar gezicht.

Als ik haar goed bekijk, vormt er zich een knoop in mijn maag. Haar wenkbrauwen zitten in een pijnlijke frons en haar knokkels zijn wit, zo hard knijpt ze in haar kussen.

"Mm-hmm, ik voel me gewoon niet zo lekker" zei ze en ik zag dat er een zichtbare pijnscheut door haar heen ging. Ik hoorde haar sneller ademhalen.

POV Julia

Ik voel een golf van misselijkheid over me heenkomen. "Sorry" zei ik tegen Charles en sprintte naar de badkamer. Ik was net op tijd. Mijn handen krulden zit om de wc-bril en mijn ontbijt kwam me tegemoet. Niet lang daarna volgde ook mijn lunch. De misselijkheid was nog steeds niet weg.

Er liepen wat tranen over mijn wangen, ik haat dit gevoel zo erg. Ook mijn buikpijn kwam weer terug. Mijn ene hand verplaatste zich van de bril, naar mijn buik. Mijn knieën begonnen pijn te doen van de koude betegelde vloer.

Ik probeerde wat plukken haar weg te vegen, maar dat was tevergeefs. Ik ademde een keer diep in en uit, wat rillerig gebeurde. Ik voelde hoe iemand mijn haar vastpakte en naast me kwam zitten.

"Het spijt me zo Charles, dit is zo beschamend. Ik-" mijn zin werd afgekapt door nog een golf van misselijkheid. "Het is oké. Kan gebeuren" zei hij en begon over mijn rug te wrijven. Wat ik eigenlijk helemaal niet zo erg vond.

"Ik kan hier de hele avond nog zitten hoor. Je mag wel naar je kamer" zei ik en spoelde nog een keer door. "Ik kan hier ook de hele avond blijven zitten. Ik ga pas weg als het weer beter gaat" zei hij, nog steeds over mijn rug wrijvend.

"Het gaat echt al beter hoor" probeerde ik. Helaas kwam er daarna weer een vlaag aan. "Uhu" grinnikte hij. "Wacht, ik pak even een elastiekje voor je haar" zei hij. Hij reikte over me heen en pakte een elastiekje van de wasbak.

Hij bond voorzichtig mijn krullen in een knot op mijn hoofd. "Probeer lekker rustig te ademen. Je doet het super" zei hij en focuste zich op mij. Dit maakte me nogal emotioneel. Het deed me denken aan de vorige keren met mijn ex, Matteo. Het scheelde hem niks en hij deed ook niks om me te helpen.