Lights out, helmets on ~ Charles Leclerc

10. Pierre...ik heb iets doms gedaan...

"Voor het eerst had ik het gevoel dat ik vredig in slaap viel..."

Dit gevoel werd al snel vervaagd door angst. Ik had weer een nachtmerrie. Woelend werd ik wakker. Het ging over mijn ex die mijn lichaam belachelijk maakte, net als de meelopers van hem. Ik keek naast me, Pierre lag gelukkig nog te slapen. Alles kwam in vlagen naar boven. Ik kreeg een verafschuwd gevoel als ik over mijn lichaam nadacht.

Ik schoot uit bed naar de badkamer toe en ik draaide hem meteen op slot. Ik stond hijgend bij de wastafel. Ik was op een missie. *Trigger warning*

Ik zocht iets scherps. Ik zocht alle kastjes en laarsjes af tot ik het gevonden had, het gevreesde mesje. Ik twijfelde, ik was al zo lang clean. Maar de drang was te groot. Ik beet op mijn lip om de drang te weerstaan. Het hielp niet.

Ik haalde het mesje een keer over mijn huid heen, auw. Het begon meteen met bloeden, shit wat nu? Natuurlijk heb ik het ook op de domste plek gedaan: mijn pols. Tranen stroomden stilletjes over mijn wangen heen. Ik heb er nu al spijt van. Ik zocht naar een pleister, waar zijn die krengen als je ze nodig hebt? Na, gevonden. Ik scheurde er een van het stripje af en plakte hem op mijn wondje.

Ik hoorde een klopje op de deur, fuck! "Mon cherie, gaat alles goed?" vroeg de stem van Pierre. Wat moet ik zeggen? "Ja, gaat goed" zei ik terwijl mijn stem oversloeg van het huilen. Ik trok de wc door als excuus. Wat nu, wat nu, wat nu? "Wil je de deur opendoen alsjeblieft?" vroeg hij. Ik slikte, nee dat wil ik niet.

"Alsjeblieft, maak de deur open. Ik maak me zorgen" zegt hij. Ik houd mijn hand voor mijn mond om het huilen te dempen. "Mon cherie, je huilt. Alsjeblieft, ik wil weten of het goed met je gaat" zegt hij en klopt nog een keer op de deur. "Beloof dat je niet boos word" zeg ik huilend.

"Mon cherie wat heb je gedaan?" vraagt hij met rare ondertoon in zijn stem. "Beloof het, Pierre" ril ik. "Ik beloof het. Ik zou nooit boos worden. Doe nu alsjeblieft de deur open" zegt hij met haast achter de zin.

Ik wil de deur niet open doen. Ik wil de afschuw niet aan zijn gezicht kunnen zien. Ik beet op mijn hand om wederom het geluid te dempen van mijn gehuil. Het laatste wat ik nodig had, zijn nog meer mensen. Er werd aan de deurklink getrokken. "Maak de deur open, Mon cherie. Anders vind ik een manier om binnen te komen. Ik beloof echt dat ik niet boos word" zegt hij.

Hij doet er alles aan om me te overtuigen. Uiteindelijk haal ik zittend de deur van het slot en hij word meteen opengerukt. "Ik kon het niet helpen, sorry. Ik heb het echt geprobeerd. Het lukte me niet, niets lukt me. Niet boos zijn alsjeblieft, sorry" zei ik met een betraand gezicht.

"Nee, hey het is oké. Het komt goed. Ik ben niet boos" zei hij met een trillende stem en sloeg zijn armen om me heen. Hij wist meteen waar ik het over had. Ik huilde nu in zijn armen. Ik voelde hoe, ook hij, even slikte en zuchtte om niet te huilen.

"Wat is er aan de hand?" vroeg een stem opeens. Fuck, niet Charles, niet nu. Pierre draaide zich meteen voor mij, zodat Charles me niet zag. Hij zag het gezicht van Pierre. "Nu niet" zei Pierre zachtjes. Ik huilde nog steeds verborgen in zijn armen. "Sorry" zei Charles en liep zachtjes weg.

Zo zaten we een tijdje tot Pierre begon te praten, "waar heb je het gedaan? Als ik vragen mag." Ik liet mijn arm als reactie zien. Hij pakte hem liefdevol vast. "Heb je het op zijn minst schoon gemaakt?" vroeg hij en ik schudde mijn hoofd. "Wil je dat ik het voor je doe?" vroeg hij. Ik gaf een klein knikje, bang dat hij toch boos was. "Hey, ik wil dat je het zegt. Ik wil toestemming" zegt hij en tilt mijn kin iets op, zodat ik hem aankijk. "Ja, je mag het doen" zeg ik zachtjes.

"Oké, ik pak even wat spulletjes" zei hij. "Kom, ik breng je eerst even naar het bed, dat zit wat lekkerder" zei hij en hielp me naar het bed. Hij kwam zelf weer terug met een EHBO doos. Hij kwam tegenover me zitten in de kleermakerszit.