little star あ vmin

⋆41

a great big world christina aguilera - say something

⋆⋆⋆

Başımdan kaynar sular dökülmüştü.

Öylece sevgilimin hareketsiz bedenini izliyordum. Jong Suk'un suyu kapatıp onun üzerine beyaz bir havlu serişini şok olmuş bir ifadeyle seyretmiştim.Panikle neresinden kan geldiğini anlamaya çalıştığı dakikalarda hiçbir şey yapamayarak geri geri banyo kapısından uzaklaşmıştım.

Bacaklarımda derman kalmamış gibiydi, kendimi yere atarak sırtımı duvara yaslamıştım. Ambulans demişti, arayamayacak kadar kendimde değildim. Bacaklarımı kendime çekip kollarımı bacaklarımın etrafına sardığım sırada bilinçsizce yerimde sallanmaya başladım.

"Ben yaptım." Diye mırıldanmıştım belli belirsiz. "Benim yüzümden oldu, ben yaptım."

İçeri birkaç kişi girmişti. Ambulansı aradıklarını söylüyorlardı. Sonra aralarından bir teyze yanıma gelmişti ama panikle kenara kayarak iyice duvara sinmiştim. Dudaklarımdan hep aynı kelimeler düşüyordu. "Ben yaptım, ben yaptım, ben yaptım, ben yaptım..."

Teyze yine de bu durumuma aldanmayarak bana yaklaşıp ne zaman aldıklarını bilmediğim bir bardak suyu bana uzatmıştı ama onu da içecek halim yoktu. Sadece olduğum yerde sallanıp duruyordum. Ağlayamıyordum bile. Donakalmıştım resmen. Ağlama hissim bile elimden alınmış gibiydi.

Ben ne yapacaktım şimdi?

Sonra birisinin "Yaşıyor mu?" Diye sorduğunu duymuştum. Dikkatimi o kadar konuşmanın arasından bu soru çekmişti sadece. Nefesimi tutarak banyoda Taehyung'la ilgilenen Jong Suk'un cevabını bekliyordum. Fakat "Bilmiyorum, lanet olsun. Elim ayağım titriyor, anlayamıyorum." Dediğini duyduğum an en nihayetinde gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmüştü.

"Ben yaptım, benim yüzümden öldü. Kendime zarar vermeyeceğim dediği için güvendim, kapıyı kilitlemeyeceğine inandım. Onu yalnız bıraktım. Kötü bir zamandan geçtiğini bile bile yaptım." Ellerimi bacaklarımdan uzaklaştırıp kafama vurmaya başlamıştım. "Aptal Jimin! Sen öldürdün onu! Senin yüzünden oldu. Aptalsın sen! Sen aptalsın. Ona güvenmemeliydin. Sen yaptın, sen öldürdün."

Birkaç kişi ellerimi tutup kafama vurmamı engellemeye çalışsa bile bu sefer de başımı arkamdaki duvara vurmaya başlamıştım. "Onu öldürdüm. Bir kapıyı bile kıramadım. Aptal gibi banyo kapısının önünde bekledim. Çok bekledim. Ben çok vakit kaybettim. Benim yüzümden öldü."

"Kimsenin öldüğü yok evladım." Tanımadığım bir ses duysam bile başımı arkamda kalan duvara vurmaya devam ediyordum. Çünkü yalan söylüyorlardı. Sakinleşmem için yapıyorlardı, biliyordum. "Dur bir sakin ol, kendine zarar vererek bir yere varamazsın."

"Öldürdüm. Onu öldürdüm." Yeniden olduğum yerde bedenimi sallamaya devam etmiştim. Şimdi de bu acıyla nasıl yaşayacağımı düşünüyordum.

Ben bu acıyla yaşayamazdım. Onun ölümüne sebebiyet vermiştim, onu kurtaramamıştım. Olmazdı yani, yapamazdım. Benim de ölmem gerekiyordu. İhmalkârlığım sevdiğimi almıştı benden. Mümkünatı yok yaşayamazdım.

Ölemesem bile kafayı yerdim. Belki de yemiştim. Kendimi hiç iyi hissetmiyordum. Bedenimin titremesi durmuyordu, şimdi de nefes alıp vermekte güçlük çekiyordum. Hatta öyle ileri seviyedeydi ki can çekişiyordum sanki.

Bir an da önümden bir kalabalık geçtiğinde başımı kaldırmıştım usulca. Onu mu götüreceklerdi? Benden alacaklar mıydı? Ölmüş müydü gerçekten?

"Tanrım..." Diye fısıldadım zorlukla. "Ben sevdiğimin katili oldum."

Çok geçmeden sedyeyle beraber sevgilimi banyodan çıkardıklarında, bulunduğu sedyenin kan içinde kaldığını fark etmiş, gerçekler bir nevi biraz daha yüzüme çarpmıştı. O an boğazımı yırtmak istercesine bağırdığımı hatırlıyordum. Sadece bağırıyor, ağlıyor ama olduğum yerden kalkmak yerine sallanmaya devam ediyordum.