İlk önce duyuru gibi bir şey yapmak istiyorum. Sonunda sınavlarım bitti. Şu an daha rahatım ve elimden geldiği kadar bölüm yazacağım. Aksattığım için özür dilerim. İyi okumalarr :D
*önceki bölüm*
Şu an tek yapmak istediğim düzgünce bir plan yapmaktı. Yarın plan yapıcaktım ve haftasonlarında serbest olursak öyle arayabilirdim. İşlerim aksamadan hızlıca yapmak istiyorum. Yarın okul olduğundan kafam dağınık olucaktı. O yüzden erken bitirmek istiyordum. Herhalde 1 günden bir şey olmaz.
...
Haruki uzun bir süre kaldıktan sonra odasına gitti. Onla o kadar uzun ne konuştuğumuzu bende anlamamıştım. Sadece zaman kaybıydı. Yani bu kadar uzun süre konuşabilecek konuyu nerden buluyorlardı ki. Gitmesiyle hemen plan yapabilmek icin telefonumu aldım ve notlar kısmına girdim.
İlk düşündüğüm şey kaçırılmaktı. Çünkü villainler UA öğrencilerini kaçırmayı candan istiyordur. Ama tek sıkıntı bana ne yapıcaklarıydı. İçimdeki kötülüğü görselerdi belki de villain huylu diye düşünüp onlara katılmamı istemek için kaçırabilirlerdi. Aslında onlar biliyordu. Yani tahminimce. Çünkü izuku'ya ne yaptığımı iyi biliyorlardı.
Uzun bir zaman geçmişti ama ben hala plan bulamamıştım. Ne düşünürsem düşüneyim bir plan bulamıyordum. Benim gibi zorba birisinden zaten ne beklenirdi ki? Sadece insan dövmede iyiyim ama iş kurtarmaya geldiğinde birden bire yok oluyorum. Aslında iyi masum rolü oynayabilirim. Bir dakika.. dövmek? Masum rolü oynamak? Bunları birleştirerek iyi bir planım olabilirdi. Villainlerle savaştığım zaman birkaç tane yendikten sonra yorulmuş bahanesiyle ellerine düşebilirdim. Bu çok mantıklıydı! Sadece ilk villain atağını beklemem lazımdı. Bu planı nasıl düşündüm hiç bilmiyorum. Ama bir zeki olduğum kesin! (\sendeki bu zekilik bana ait bakugoucum :) /)
Planı düşündükten hemen sonra notlar kısmına yazdım. Sadece bu planın işlemesi lazımdı. Planı yazdıktan sonra saatin 9 olduğunu gördüm. Gün daha bitmemişti. Zaten benimde uykum yoktu normal bir sekilde. Belki de müzik dinlemeliyim veya bir şeyler karalamalıyım. Telefona bakmak bile sıkıcıydı artık. Ya da günlüğümü alıp çatıya çıkmalıyım.
Eşyalarımı aldıktan sonra gizlice çatıya çıktım. Kimsenin olmamasını umdum. Zaten şu an herkes telefonuyla ilgileniyordur. Çatının kapısına geldiğimde yanlışıkla derin kestiğim elimle açtığım icin ufak bir çığlık attım. Kimsenin duymayacağı türden olduğu için rahatça ilerledim. O sırada çatının en uç köşesinde birisi olduğunu gördüm. Kimdi o? Nasıl geldi? O kısma biraz daha yakınlaştığımda tanıdık bir siması olduğunu anladım. Onu tanıyabilmem için ya yakın tanıdığım olması lazımdı ya da yüzünü görmem lazımdı.
Çatının uç kısmına ilerlediğimde o kişinin İzuku olduğunu anladım. Çatının uç kısmında telleri geçmiş bir şekilde aşağıya bakıyordu. Onu durdurmam gerekiyordu. Hayal yada gerçek de olsa her türlü ölmemeliydi. Her türlü benim yüzümden ölücekti çünkü. Onu durdurmak için koşmuştum ve kıyafetini tuttum. O sırada yüzünde ve kollarında bandajlar olduğunu gördüm. Büyük ihtimalle benim yaptığım yaralardı. Şu an belki de onun yerinde ben olmalıydım.
İzuku: Beni niye bu kadar önemsiyorsun? Yaptıkların yetmemiş gibi tekrardan tonla özür dileyeceksin. Sen bir CANAVARSIN katsuki bakugou. Seni sevmedim. Hemde hiç.
Bakugou: Ben sadece..!
İzuku: Eee
Bakugou: Seni sevdim! Sadece korkuyordum! Egom ve gücümle birlikte kendimi bir şey zannettim! İzin ver de lütfen seni kurtarayım..
İzuku: Beni cidden bu kadar kurtarmak istiyorsan onlara söylerim. Yani sana zarar verirler mi bilmem ama bi yerde yardımcı olurum. Bu arada telefonuna daha çok sahip çık ve şifreni güçlendir. Tüm planını biliyorum. İstesem tüm hepsini onlara anlatabilirim.
Bakugou: Huh?
İzuku: Umarım uzun bir süre daha görüşmeyiz katsuki bakugou!
O anki dalgınlığımla birlikte hemen kendini çatıdan attı. Tek sıkıntı yere baktığımda onun olmamasıydı. Ya sadece bir hayaldi ya da bu durumda bir iş vardı. O sırada İzuku'nun dedikleri aklıma geldi. Planımı nasıl biliyordu? Şifrem güçlüydü oysa ki (\bahsettiği şifre 2222/) Tek umudum planımı villainlere söylememesiydi. Ama bunlar nasıl gerçekleşiyordu. Sadece öldüğünü biliyorum ama yine de onu görüyorum. Bunu benim birisine danışmam lazım ama kimseye güvenmiyorum.
O sırada cep telefonumu aldığımda ilk gördüğüm şey saatti. Çok geç olmuştu. Bir an önce gidip düzgünce şeyler düşünmem lazımdı. Odama doğru giderken eğer beni villainler kaçırırsa ne diyeceğimdi. Plan hazır ama soracaklarım yoktu. Aslında o kolay işti. Sonuçta büyük işi bitirdim..
...
Sonunda yazdım. Çok geldi kusura bakmayın ama benim toparlanma sürecim fazla uzun sürdü. Baya olay yaşadım ve sonuç olarak bunu aksattım. İlerki bölümlerde kendimi daha toparlanmış olarak geleceğim. Kendinize iyi bakın baybayy ;D.
(Kitabı yazmam baya günlerimi aldı o yüzden baştaki notla şimdi yazdığım şeyler alakasız olabilir)
