Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
-Kerim Erginsoy.
Haftalar rüzgârın eteğine takılmışçasına hızla akıp giderken, Leyla hâlâ benimleydi.
Bunu benimseyebilmek hiç kolay olmamıştı. Aslında aramızda değişen asıl şey eylemlerle değil hislerle alakalıydı. Birbirimizin en yakınıydık ama bu önceden de böyleydi. Birbirimizin en iyi anlayanıydık ama bu önceden de öyleydi. Lakin birbirimizin sevgilisiydik, bu önceden kesinlikle böyle değildi.
Garipti, yıllarca hayalini kurduğum şey yaşanıyordu. Kalbimde kök salmış kızın kalbinde adım yeşermeye başlamıştı.
Yine de aramızdaki ilişkiye bir isim geldikten sonra fark etmiştik ki, bizim aramızdaki bağ hiçbir zaman sadece arkadaşlık olmamış hep bir adım ilerisinde gitmiştik ama bunu fark etmemiştik. Olması gerekenden fiziksel olarak da ruhsal olarak da daha yakın olduğumuzun bilincine yeni varmıştık çünkü o sevgili konumuna girişimizden sonra birbirimize karşı tavırlarımızda değişen şeylerin sayısı fazla değildi.
Üzerime geçirdiğim tişörtü düzelttikten sonra sırtıma çantamı alıp aynanın önüne gittim. Yeni kısalmış saçlarımda el gezdirip biraz düzgün durmalarını sağladıktan sonra üstümü başımı da düzeltip odadan ayrıldım. Merdivende annemle karşılaşmak pek memnun etmemişti.
"Ah, günaydın bebeğim," diyerek koluma girdi ve son iki basamağı birlikte indik. "Ben de seni çağırmaya geliyordum, ne zamandır birlikte kahvaltı yapmıyoruz."
"Sabah başını bir yere mi vurdun da fark ettin ki," diye ağzımın içinden mırıldandım, duyamayıp yüzüme sorguyla baktı. Gülümseyip omuz silktim. "Günaydın diyorum."
Ailemden kopma hızım son zamanlarda artmaya başlamıştı. Buna sebep olan şey hem Leyla'yla ilişkimizin eskisinden de güçlü oluşu, hem de sınav sebepli fazla yoğun oluşumdu. Ama asıl sebep yaşımın büyüyüşüydü çünkü olgunlaştıkça onlardan farklı olduğumu, onların kendi benliklerinden çok uzaklaştığını daha net fark ediyordum ve bu beni rahatsız ediyor, onlardan uzaklaşmama sebep oluyordu. Ailem adı altında tanıdığım kişiler bu yüzler değildi, onlar yıllar önce kendi kişiliğini değiştirmiş ve bambaşka biri haline gelmişti. Babam bu tanıma dahil değildi zira çocukluğum da dahil hiçbir zaman aile kavramının içine o soğuk adamı dahil edememiştim.
Sadece abimin bulunduğu kahvaltı masasına ulaştığımızda masada bulunuyor oluşuna şaşırdım, hep babamla gider ve akşama kadar emri altında gezerdi ama yüz tipinden hasta olduğu anlaşıldığına göre o yüzden buradaydı. Onun yanındaki yerimi aldım, annem de karşımıza geçti. Leyla'ya biraz gecikeceğimle ilgili mesaj atıp masadakilerden atıştırmaya başladım. Annemler Leyla'nın artık arkadaşım değil sevgilim olduğunu bilmiyordu, bunu bilseler kıyamet kopabilirdi.
