geciktiğimiz için üzgünüm, bazı aksaklıklar yaşandı. oy ve yorumlarınızı bekliyorumm♥︎
|1.KISIM|
10.BÖLÜM: DÖNÜM NOKTASI
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kerim Erginsoy.
Hayatın birçok alanında arkamda destek aramazdım, bunu yapmamam gerektiğini çok önce öğrenmiştim çünkü eğer ararsam o desteği bulamayacak ve yere düşecektim. Annemin o desteklerine, beni bir şeylere teşvik edişlerine ilkokul zamanlarımda çok alıştığım için bunu bırakışını ve destek aramamam gerektiğini kabullenmem kolay olmamıştı, yıllarca bunu görmenin ihtiyacını duymaya devam etmiştim. Ergenlik yıllarımda o görmek istediğim ama göremediğim destekler alışkanlığa dönüşmeye başlamış, bir süre sonra da tamamen sıradanlığa kendini bırakmıştı ve o zamanlardan beri bir şeylere adım atarken arkamda birini görmeyi beklemiyordum. Hatta yaşım büyüdükçe o birileri arkamda değil önümde durmaya başlamıştı ve benim şimdi tek istediğim önümden çekilmeleriydi. Tebrik istemiyordum, teşvik istemiyordum, sadece kendi çabamla ulaştığım hayallerimi elimden almaya kalkmasınlar istiyordum ama bunu yapmaya kalkacaklarını bildiğimden elde ettiğim başarıyı onlarla paylaşmaktan rahatsızlık duyuyordum.
Geçen hafta sınav sonuçları açıklanmıştı. Fazla yüksek sayılmazdı ama sıralamam arzuladığım yere ulaşmam için fazlasıyla yeterliydi. Ama asıl sıkıntı şimdi başlıyordu, babamın baştan beri karşı çıkışlarını bir şekilde kulak ardı etmeyi başarmıştım fakat şimdi kopacak kıyamet ne sonuçlar doğuracaktı hiçbir fikrim yoktu.
Benim sıralamam İstanbul'daki üniversitelerin çoğunun mimarlığına yetiyordu ama Leyla'nınki İstanbul'un devlet üniversitelerini kurtarmıyordu o yüzden onlara benimki yetmiyormuş gibi anlatacaktım çünkü Leyla için başka şehirde, o şehir neresiydi ben de bilmiyordum, okuyacağımı duyarlarsa o kıyamet kendini ikiye katlardı. Yalanı sevmezdim ama buna onlar beni mecbur kılıyordu. Sonucu henüz ona söylememiştim, abim dışında soran da olmamıştı ama bugün tercihler başlamıştı ve artık söylemek zorundaydım.
Üzerimdeki gerginliği atmak için durakladığım merdivenleri izlemeye devam ederken elimi saçlarımdan geçirip soluklandım, en sonunda cesaretimi toplayarak boğazımı temizleyip merdivenleri tamamladım ve aşağıya ulaştım. Ben indiğim sırada abim mutfaktan çıkıyordu, annem balkona çıkıyordu, babam da koltukta laptopla uğraşıyordu.
"Bir dakika toplanabilir miyiz?" diye dikkatlerini çekerek abimin ve annemin de oturma grubuna doğru gelmesini sağladım, üçü de başını kaldırmış merakla bana bakıyordu. Yanlarına ilerledim. "Sınav sonuçları açıklandı."
Abim yutkundu, gözleri huzursuz, hüzünlü, az sonra yaşanacakları bilir gibiydi. Yıllar önce aynısını kendisi yaşamış ama pes etmişti. Annem tepkisiz, babamsa alaycıydı.
