Ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 1

Η ώρα είναι έντεκα έπρεπε να είχα γυρίσει σπίτι πριν μια ώρα. Αφού βγήκα από το σπίτι της Αναστασίας την χαιρέτησα αγκαλιάζοντάς την και της είπα πως θα περάσω πάλι αύριο να συνεχίσουμε την εργασία που μας είχε βάλει η φιλόλογος για την επόμενη εβδομάδα.

Έκλεισα την καγκελόπορτα κουμπωσα το μπουφάν μου μιας και έκανε πάρα πολύ κρύο, έβγαλα τα ακουστικά μου από την τσέπη και ξεκίνησα να περπατάω με γρήγορα βήματα προς την στάση ελπίζοντας να προλάβω το τελευταίο λεωφορείο για σήμερα. Το σπίτι μου με της Αναστασίας δεν έχει μεγάλη απόσταση είναι δεκαπέντε λεπτά με τα πόδια αλλά επειδή ήταν βράδυ αποφάσισα να μην το ρισκάρω.

Αφού πήγε έντεκα και τέταρτο και ειδα ότι δεν υπάρχει περίπτωση να περάσει ξεκινησα να περπατάω γρήγορα προς το σπίτι μου. Πέντε λεπτά στην διαδρομή είχα ένα πάρα πολύ περίεργο προαίσθημα αλλά έφυγε με το που είδα το γνώριμο στενό πριν το σπίτι μου.

Χαλάρωσα λιγο και περπαταγα πιο αργά από ότι πριν. Διέκρινα μια φιγούρα στα σκοτάδια και σταμάτησα εμοιαζε με εναν νεαρο αντρα απο οσο μπορουσα να δω αφου οι λαμπες του δρομου δεν φωτιζουν τοσο καλα πλεον, όμως ξαφνικά ένα χέρι με τράβηξε και πριν καν προλάβω να επεξεργαστώ τι γίνεται με γυρνάει ωστε η πλάτη μου να ακουμπάει τον τοίχο και να τον αντικρίζω.

"Είσαι με τα καλά σου Χρήστο; Τι κάνεις τέτοια ώρα εδω;" Του είπα κοιτώντας πίσω μου μήπως ξαναδώ αυτήν την φιγούρα που καθόταν στα σκοτάδια.

"Θεέ μου ηρέμησε Έλενα πέρναγα από την γειτονιά σου και είπα να ρθω να πω ένα γεια. Τι κάνεις τέτοια ώρα μόνη σου εδώ πέρα;" μου απάντησε.

Ο Χρήστος είναι το αγόρι μου εδώ και 5 μήνες. Αν και δεν τα έχουμε αρκετό καιρό θέλει να μαθαίνει τα πάντα, κατά τα άλλα είναι πολύ καλός μαζί μου.

"Να μωρέ ήμουν στης Αναστασίας διαβάζαμε και πέρασε η ώρα ούτε που το καταλάβαμε. Και επειδή δεν πρόλαβα το λεωφορείο είπα να περπατήσω."

"Μικρή ήσουν σίγουρα με την Αναστασία τέτοια ωρα; Δεν συνηθίζεις να αργείς τόσο" μου λέει πιάνοντας μια τούφα από τα μαλλιά μου που καλύπτε ελάχιστα το πρόσωπο μου.

Αηδίασα για μια στιγμή ήθελα να γυρίσω σπίτι όσο πιο γρήγορα γίνεται. Δεν ένιωθα άνετα πλέον ναι μεν αγόρι μου αλλά δεν χρειάζεται να μου κάνει ανάκριση.

"Ναι Χρήστο στην Αναστασία ήμουν μήπως θες να την πάρω τηλέφωνο να στο επιβεβαιώσει η ίδια;" του απαντάω ειρωνικά σπρώχνοντας το χέρι του μακριά.

"Ουυ νευράκια;" απαντάει εξίσου ειρωνικά γελώντας.

"Δεν μας παρατάς ρε Χρήστο βραδιάτικα; Πάνε σπίτι σου" απάντησα αφού φαινόταν ξεκάθαρα η ενόχληση μου.

"Καλά μικρό θα φύγω θα τα πούμε αύριο στειλε μου με το που πας σπιτι δεν το διαπραγματευομαι. Καληνύχτα."

Έκανε κίνηση να με φιλήσει αλλά γύρισα απότομα με αποτέλεσμα να φιλήσει το μάγουλο μου. Άφησε ένα γελάκι και με κοίταξε στα μάτια.

"Καληνύχτα" του απάντησα και έστριψα πίσω στο στενό για να γυρίσω σπίτι.

Ένιωθα τα μάτια του να καίνε την πλάτη μου ώσπου άκουσα βήματα να απομακρυνονται και άφησα μια ανάσα που δεν ήξερα ότι κρατούσα.

Σκεφτομουν αυτόν τον άντρα που καθόταν στα σκοτάδια τι να έκανε άραγε τόσο αργά σε ένα στενό; Ο ήχος του κινητού μου με βγάζει από τις σκέψεις μου. Το βγάζω και βλέπω ότι έχω ένα μήνυμα από τον Χρήστο.

Χρήστος:
Μην μου πεις ότι είσαι ακόμα έξω;Τι διάολο ένα στενό είναι. 23:48μμ

Εγώ:
Έφτασα ρε Χρήστο αμαν. Θα πέσω για ύπνο τώρα καληνύχτα.
23:50μμ

Αφού του απάντησα και ειδα ότι με άφησε διαβάστηκε έκλεισα το κινητό και έβγαλα τα κλειδιά μου από την τσάντα για να ανοίξω όσο πιο αθόρυβα μπορώ την πόρτα.

Για κακή μου τύχη όλοι καθοντουσαν στο σαλόνι βλέποντας τηλεόραση. Μπαίνω μέσα βγάζω τα παπούτσια μου στην πόρτα και προσπαθώ να ανέβω την σκάλα όσο πιο ήσυχα μπορούσα. Αλλά επειδή σήμερα είναι η τυχερή μου μέρα σημειώστε την ειρωνεία με φώναξε ο πατέρας μου στο σαλόνι.

"Έλενα έχεις ιδέα τι ώρα είναι;"

"Την γαμησαμε" είπα όσο πιο χαμηλόφωνα μπορούσα

"Είπες κάτι;" λέει η μητέρα μου

"Όχι μαμά δεν ειπα κατι. Ξέρω τι ώρα είναι μπαμπά απλά διαβάζαμε με την Αναστασία και πέρασε η ώρα χωρίς να το καταλάβουμε"

"Φυτά " φωνάζει ο αδερφός μου ο Στέλιος γελώντας. Ορκίζομαι ότι θα ξέσπαγα πάνω του αν δεν ήταν οι γονείς μας μπροστά.

Αποφασίζω να μην πω κάτι και απλά να πάω στο δωμάτιο μου.

Ανοίγω την πόρτα πετάω την τσάντα διπλα από το γραφείο και πέφτω σαν αστερίας στο κρεβάτι μου που μου χε λειψει πιο πολύ από τις άλλες φορες.

Βάζω τις πιτζάμες μου βάζω το ξυπνητήρι για αύριο και πριν ξαπλώσω στέλνω ένα μήνυμα στην Αναστασία λέγοντας της πως έφτασα και πως όλα είναι καλά.
Βάζω το κινητό στο κομοδίνο και αφήνω τον ύπνο να με κυριεύσει.

Είναι το πρώτο μου κεφάλαιο στην πρώτη ιστορία που γράφω έχω κατά ενθουσιαστεί. Ελπιζω να σας αρεσει.❤️❤️