Ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 14

Η ώρα πέρασε τόσο γρήγορα, αφού μας ειδοποίησαν ο Παύλος ενημέρωσε την συμμορία να έρθουν έξω από το σπίτι της Αναστασίας. Πάλι καλά οι γονείς της είχαν πάει στους παππούδες της και ο αδερφός της ήταν με το κολλητό του για το Σαββατοκύριακο.

Καθόμασταν στον καναπέ νευρικά περιμένοντας να έρθουν οι δικοί μας. Ήμασταν ακόμα με τα ίδια άβολα ρούχα από πριν. Δεν είχαμε προλάβει να αλλάξουμε και ήταν το τελευταίο πράγμα που σκεφτόμασταν αυτή την στιγμή.

[...]

Η ώρα είχε πάει τρεις και μισή, με το ζόρι ήμουν ξύπνια τόση ώρα, είχα ξαπλώσει στον καναπέ και ο Άρης καθόταν διπλα μου, ζωγράφιζοντας διαφορά σχέδια στο πόδι μου με τα δάχτυλα του. Ένιωθα τα βλέφαρά μου να κλείνουν και η σιωπή που κυριαρχούσε στον χώρο δεν βοηθούσε καθόλου.

"Πείτε κάτι, δεν μπορώ άλλο αυτήν την ησυχία." λέω σηκώνοντας ελαφρά το κεφάλι μου.

"Μου απάντησαν τους μαζεψαν όλους και έρχονται." είπε ο Παύλος και σηκώθηκε όρθιος

"Σε πόση ώρα θα είναι εδώ;" είπε ο Άρης ήρεμα.

"Σε πέντε λεπτά. Ελάτε πάμε έξω." του απάντησε.

"Και ο Χρήστος;" ρώτησε η Αναστασία. Που ειναι;

"Έχει δίκιο η Αναστασία που είναι;" ρώτησα αφού σηκώθηκα.

"Περιμένει." μας είπε και σηκωθήκαμε όλοι να βγούμε έξω.

[...]

Βγήκαμε έξω και είχαν μαζευτεί τόσα πολλά άτομα έξω από το σπίτι της Αναστασίας που ήταν τρομακτικό. Στην αρχή δεν μιλούσε κάνεις, εγώ και η Αναστασία ήμασταν λιγο πιο πίσω από τον Πέτρο έχοντας τα αγόρια διπλα μας. Τότε ο Χρήστος έσπασε την σιωπή.

"Σε ειχα πιστέψει να ξέρεις ήμουν τόσο ηλιθιος. Δεν πίστευα ότι θα γύρναγες πάλι σε αυτόν." είπε ο Χρήστος κάνοντας τον Άρη να γελάσει.

"Γιατί ήρθατε ως εδω;" του λέει απότομα.

"Μα Άρη είσαι τόσο αφελής; Θα πληρώσει για αυτό που έκανε η πουτανα και η σκυλα φιλη της." είπε πλησιάζοντας.

"Θα σε γαμησω ρε μαλακα." είπε ο Άρης πλησιάζοντας τον Χρήστο απειλητικά.

"Δεν της έχεις πει τίποτα; Πως πιστεύεις ότι θα αντιδράσει όταν μάθει..."

"Βουλωσε το στόμα σου μπασταρδε." τον διέκοψε ο Άρης. Να μάθω τι; Τι συμβαίνει;

"Α ναι δεν θες να μάθει το πουτανακι σου;" και πριν προλάβει να πει κάτι άλλο ο Άρης του είχε ήδη επιτεθεί. Άτομα τους περικύκλωσαν κάνοντας δύσκολο σε εμένα και την Αναστασία να τους δούμε.

Ξαφνικά τους χωρίζουν και ο Χρήστος με κοιτάει με ένα σαδιστικό χαμόγελο.

"Αυτό δεν τελείωσε εδώ. Πίστεψε με εγώ θα είμαι αυτός που θα της τα πει όλα αφού καθυστερείς εσύ." του φώναξε πριν γυρίσει και φύγουν όλοι μαζί.

"Παιδιά τι συμβαίνει ποιος να μάθει τι;" είπε η Αναστασία μετά από λιγο.

"Πάμε μέσα" είπε ο Παύλος πιάνοντας την Αναστασία.

Αφού γυρίσαμε στο σπίτι δεν μίλησε κανένας από τους τέσσερις μας. Η Αναστασία έκατσε με τον Παύλο στο  καναπέ και εγώ ανέβηκα τις σκάλες πηγαίνοντας στο δωμάτιο. Ανοίγω την πόρτα και πριν την κλείσω μπαίνει μέσα ο Άρης.

"Είσαι καλά;" τον ρωτάω κοιτάζοντας εξεταστικα το πρόσωπο του.

"Καλά είμαι εγώ εσύ πως είσαι;" ρώτησε και έκατσε στο κρεβάτι κάνοντας μου νόημα να κάτσω διπλα του.

"Για πιο πραγμα μιλούσε ο Χρήστος Άρη. Θέλω να μου πεις." του είπα βιαστικά.

"Θέλω να σου πω αλλά δεν είναι τώρα η κατάλληλη στιγμή καρδιά μου."

"Γιατι;"

"Ξέχασε το. Θα το συζητήσουμε κάποια άλλη φορά." μου είπε ληγοντας την συζήτηση.

Δεν ειπα τίποτα, απλά πήρα τις πιτζάμες μου και πήγα στην τουαλέτα να αλλάξω. Η ίδια σκέψη έτρεχε στο μυαλό μου ψάχνοντας απεγνωσμένα μια απάντηση αλλά τίποτα.

Γύρισα πίσω στο δωμάτιο και ο Άρης ήταν ακόμη εκεί.

"Οι άλλοι κάτω κοιμούνται στον καναπέ." εγνεψα και ανέβηκα στο κρεβάτι.

"Νυστάζω πάρα πολυ" του απάντησα στηρίζοντας το κεφάλι μου στον ώμο του. Έβγαλε τα παπούτσια του και ξαπλωσε αναπαυτικά κάτω από τα παπλώματα.

Με φίλησε απαλά στο μέτωπο έκλεισα τα ματια μου και με πηρε ο υπνος στην αγκαλια του Αρη.

ΦΤΑΣΑΜΕ 101 ΠΡΟΒΟΛΕΣ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΣΑΣ ΛΑΤΡΕΥΩ❤️❤️❤️