Ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 2

7:15 ξεκίνησε να χτυπάει το ξυπνητήρι νυσταγμενη γυρνάω πλευρό και με κλειστά μάτια προσπαθώ να βρω το κινητό να το κλείσω. Με μεγάλη αποτυχία αναγκάζομαι να σηκωθώ και ήδη η ώρα είχε πάει 7:30.

Βγήκα από το δωμάτιο μου και ξεκίνησα να περπατάω προς το μπάνιο. Αφού έκανα τα απαραίτητα, ντύθηκα έφτιαξα την τσάντα μου και κατέβηκα στην κουζίνα μήπως φάω τίποτα πριν φύγω.

Καθώς έτρωγα μου στέλνει μήνυμα ή Αναστασία αν θα περάσω να την πάρω για να πάμε μαζί σχολείο αφού της απάντησα χαιρέτησα τους γονείς μου και πήγα προς το σπίτι της Αναστασίας.

"Ελα παιδί μου και σε περιμένω δεκα ώρες οχτώ και δέκα πήγε" της είπα με το που βγήκε από το σπίτι

"Σιγά μωρέ σε πέντε θα μαστε εκεί. Για πες τι εγινε εχθές; Ανησύχησα που δεν μου έστειλες νωρίτερα" 

"Νόμιζα θα προλάβαινα το τελευταίο λεωφορείο αλλά τελικά δεν το πρόλαβα και πήγα περπατώντας. Εντωμεταξύ στο στενό πριν το σπίτι μου από το πουθενά εμφανίστηκε ο Χρήστος μιλήσαμε για λιγο.."

"Ωχχ για πες τι σου ειπε;" με διέκοψε ανυπόμονα.

"Τις γνωστές μαλακιες του αν ήμουν σίγουρα σε σένα, ειρωνείες και ανάκριση."

"Ρε Έλενα..." γύρισε και με κοίταξε με ένα βλέμμα που δεν μπορούσα  να αποκρυπτογραφησω.

"Τι;;" Την ρωτάω γεμάτη απορία

"Δεν ξέρω κάτι δεν μου αρέσει με τον Χρήστο και στο χω ξαναπεί."

"Μην αγχώνεσαι Αναστασία μου όλα καλά" της λέω κόβοντας την συζήτηση διότι είχαμε ήδη φτάσει σχολείο.

Δυστυχώς με την Αναστασία δεν είμαστε στο ίδιο τμήμα άλλα είμαστε μαζί κατεύθυνση κάτι είναι κ αυτό. Μπαίνω στην τάξη και ξεκινάει βασανιστικά η πρώτη ώρα

[...]

Μετά το εφταωρο συνάντησα στην πόρτα του σχολείου την Αναστασία και την άφησα γιατί  είχα κατευθείαν φροντιστήριο. Καθώς περπαταγα άνοιξα την τσάντα μου για να πιω νερό και συνειδητοποιώ πως δεν πήρα το βιβλίο του φροντιστηρίου από το σπίτι.

"Γαμωτο" φωνάζω και ξεκινάω να τρέχω από την αντίθετη μεριά προς το σπίτι μου.

Μετά από πέντε λεπτά τρέξιμο δεν είχα πλεον ανάσα αλλά έφτασα σπίτι το πήρα και ξεκίνησα να τρέχω πάλι. Μπαινω στο στενό πανικοβλητη και πέφτω πάνω σε έναν περαστικό πέφτουν τα μισά μου πράγματα κάτω αφού δεν είχα προλάβει να κλείσω την τσάντα μου από την βιασύνη μου.

"Χίλια συγνώμη δεν σε είδα" είπα αφού είχα σκύψει να μαζέψω τα πράγματα που είχαν πέσει κάτω.

Δεν μου απάντησε αλλά έσκυψε και αυτός και με βοήθησε στο να μαζέψω τα πράγματα μου. Ξαφνικά το κινητό μου χτύπησε και το σήκωσα χωρίς να δω ποιος είναι.

"Ναι;"

"Που είσαι μωρό σε ακούω περίεργα"

"Χρήστο ειλικρινά δεν μπορώ να μιλήσω αυτήν την στιγμή βιάζομαι πάρα πολύ πρέπει να πάω στο μάθημα."

"Δεν θα πρεπε να σουν ήδη στο μάθημα που στο διάολο είσαι; Πήρα να σου πω πως θα περάσω να σε πάρω το απόγευμα να σαι έτοιμη" είπε και μου το κλείσε πριν καν προλάβω να απαντήσω.

Ντροπιασμενη σήκωσα ένα απο τα τετράδια μου και κοίταξα το αγόρι που με βοηθούσε τόση ώρα.

"Πως σε λένε;" ρώτησα χωρίς να το σκεφτώ πολύ απόρησα και εγώ ή ίδια με τον εαυτό μου.

"Άρης" απάντησε και τεντωσε το χέρι του για να κάνουμε χειραψία

"Έλενα"  του απάντησα χαμογελώντας

Τράβηξα το χέρι μου τον ευχαρίστησα και ξεκίνησα να προχωράω βιαστικά προς το φροντιστήριο.

Άρης pov

Αφού έφυγε έμεινα να κοιτάω το σημείο που ήταν πριν σαν μαλακας. Η ίδια ήταν και χθες αλλά ποιος ήταν ο παπαρας που τις μίλαγε; Όχι ότι με ενδιαφέρει κ ολας.

Ξεκίνησα να περπατάω προς το αμάξι μου μέχρι που πάτησα κάτι έσκυψα να δω και ήταν τα κλειδιά της σίγουρα ήταν δικά της τα κράταγε πριν. Χτύπησε το τηλέφωνο μου το σήκωσα και ήταν ο Παύλος.

"Ελα ρε μαλακα γιατί κανείς τόσες ώρες που εισαι δεν είπαμε να συναντηθούμε στην αποθήκη πριν μισή ώρα;"

"Έρχομαι ρε βλάκα περιμένετε με" του απάντησα και το κλεισα.

Προβλέπετε μεγάλη μέρα.

Το δεύτερο κεφαλιο αυτής την ιστορίας. ελπίζω να σας αρέσεις φιλιά πολλά ❤️