Ο Αναρχικός

Κεφάλαιο 20

Εφυγαν τα Χριστούγεννα και η Αναστασία γύρισε σπίτι πριν δυο μέρες. Της ειπα όλα όσα έγιναν τις ημέρες που έλειπε και η συμβουλή της ήταν να μιλήσω όσο πιο γρήγορα γίνεται στον Άρη για τα συναισθήματα μου, γιατί αν συνεχίσω έτσι δεν θα βγάλει πουθενά.

[...]

Αφού ετοιμάστηκα γρήγορα ξεκίνησα για το σπίτι της Αναστασίας επειδή είχαμε ήδη αργήσει για το σχολείο. Την παίρνω τηλέφωνο να βγει και μετά από δυο λεπτά ήταν έξω.

Μιλάγαμε για την σχέση της με τον Παύλο και για το ποσο χαρούμενη την κάνει. Είναι πολύ ενθουσιασμένη και δεν την αδικώ, της συμπεριφέρεται τέλεια και της αξίζει ένας άνθρωπος που καταλαβαίνει ποσο υπέροχη είναι.

Φτάσαμε σχολείο και πήγε η καθεμία στην τάξη της. Μπαίνω στο τμήμα μου και βλέπω τον Αλεξ να κάθεται στο θρανίο μας. Πλησιάζω και κάθομαι έτοιμη να με ξαναπάρει ο ύπνος. Με τον Αλεξ δεν έχουμε ξαναμιλήσει από τότε που έγινε αυτό το περιστατικό στο μαγαζί.

Γυρνάει και με κοιτάει απορημένος αποφασισμένος να σπάσει την σιωπή που κυριαρχεί ανάμεσα μας.

"Που εξαφανίστηκες τόσες μέρες ρε Έλενα ανησύχησα"

"Δεν εξαφανίστηκα Αλεξ αν έπαιρνες ένα τηλέφωνο θα ήξερες τι κάνω" του απάντησα μη θέλοντας να συνεχιστεί η συζήτηση

"Το ξέρω, λάθος μου που σε άφησα να γυρίσεις μόνη σπίτι εκείνο το βράδυ δεν ξέρω τι σκεφτόμουν" ομολόγησε μετανιωμένος

"Εντάξει Αλεξ δεν πειράζει πέρασε αυτό τώρα" του ειπα κοιτώντας άλλου και δεν απάντησε.

[...]

Αφού σχολάσαμε είπαμε με την Αναστασία και τον Αλεξ να διαβάσουμε όλοι μαζι. Στον δρόμο για το σπιτι του Αλεξ χτυπούσε το κινητό μου ασταμάτητα, το άνοιξα και είδα ότι ειχα δυο κλήσεις από τον Άρη. Απομακρύνθηκα λίγο από τα παιδιά και τον πήρα πίσω αγχωμένη.

"Είδα τις κλήσεις σου. Έγινε κάτι;" του ειπα την στιγμή που σήκωσε το τηλέφωνο.

"Ναι θελουμε να σας δούμε σήμερα το απόγευμα και εσένα και την Αναστασία" είπε ψυχρά

"Εντάξει μπορείτε να έρθετε σε μένα θα λείπουν όλοι από το σπίτι" του ειπα πιο αγχωμένη από πριν.

Απάντησε ένα οκευ και τερμάτισε την κλήση. Αφού έφτασα στα παιδιά έκανα νόημα στην Αναστασία πως θα της εξηγήσω αργότερα και πλέον είχαμε φτάσει στο σπίτι του Αλεξ.