Έχει περάσει ένας μήνας περίπου από τότε που εγινε η συζητηση με τον Αρη. Είναι αρχές Δεκέμβρη και έχουμε απομακρυνθεί αρκετά από τα αγόρια, για να μην καταστρεψουμε ότι έχουμε καταφέρει ως τώρα.
Με τον Χρήστο τα "έχουμε" ακόμα γιατί ήταν πιο δύσκολο από ότι νομίζαμε να πλησιάσει η Αναστασία τον κολλητό του. Επιτέλους όμως βρήκαμε τον καλύτερο τρόπο.
Περπατάω με γρήγορα βήματα προς το σπίτι της Αναστασίας για να ετοιμαστούμε. Θα έρθει ο Χρήστος να μας παρει να πάμε σε ένα μαγαζί με κάτι φίλους του. Τώρα είναι η κατάλληλη ευκαιρία για την Αναστασία και δεν σκοπεύουμε να την χάσουμε.
Χτυπησα την πόρτα βιαστικά κρατώντας όλες μου τις τσάντες σε ένα χέρι.
"Ελα παιδί μου τι εγινε;" φώναξε αγχωμένη η Αναστασία με το που άνοιξε
"Αναστασία έπρεπε να ήμασταν ήδη έτοιμες προχώρα" της είπα και τρέξαμε επάνω.
Πρέπει να ειμαστε τέλειες σήμερα και να γίνουν όλα έτσι ακριβώς όπως έχουμε συμφωνήσει. Έβαλα ένα μαύρο φόρεμα απλό με τιράντες και ψηλές γόβες και η Αναστασία έβαλε ένα υπέροχο μπορντο εφαρμοστό φόρεμα στράπλες με μαύρες γόβες.
Χτύπησε το τηλέφωνο μου και ειδα ότι είχα μια κλήση από τον Χρήστο. Του στέλνω μήνυμα ότι κατεβαίνουμε παίρνουμε τα πράγματα μας και σε δευτερόλεπτα ήμασταν στην πόρτα. Οι γονείς μου ξέρουν πως θα κοιμηθώ στης Αναστασίας μιας και είναι σαββατοκύριακο.
"Αντε βρε μωρό θα στήσουμε τα παιδιά." μου είπε αφού μπήκαμε στο αμάξι.
"Συγνώμη Χρήστο μου δεν έβρισκα την τσάντα μου" του είπα χαμογελώντας όσο πιο γλυκά και πειστικά γίνεται.
"Αφήστε τα μέλια για μετά βρε παιδιά αντε να πάμε" είπε η Αναστασία, γύρισα και την κοίταξα αηδιασμενη, εκείνη γέλασε και επιτέλους ξεκινήσαμε.
Μετά από δέκα λεπτά είχαμε φτάσει. Έστειλα στα αγόρια την τοποθεσία για να έρθουν.
Με έπιασε ο Χρήστος από την μέση και μπήκαμε στο μαγαζί. Οφείλω να πω πως ήταν άθλιο. Μεθυσμένοι χόρευαν ο ένας πάνω στον άλλον και επικρατούσε μια κατάσταση πανικού.
Φτάσαμε στο τραπέζι που καθοντουσαν τρία άτομα. Πήρα την Αναστασία από το χέρι και στριμωχτηκαμε στον καναπέ περιμενοντας τον Χρηστο να μας πει τα ονοματα τους. Όχι ότι δεν τα ξέραμε ήδη αλλά έτσι για τα τυπικά.
"Κορίτσια από εδώ ο Γιώργος, ο Ανδρέας και τέλος ο Κώστας. Αγόρια από εδώ η Έλενα η κοπέλα μου και η Αναστασία η κολλητή της." είπε αφού έκατσε αναπαυτικά διπλα από τον Κώστα.
أنت تقرأ
Ο Αναρχικός
أدب المراهقينΈλενα Παπαδοπούλου ένα κορίτσι 17 χρόνων μαθήτρια της 3ης λυκειου, ζει στην Αθήνα μαζί με τους γονείς της και τον μεγαλύτερο αδερφό της τον Στέλιο. Άρης Σταύρου 20 χρόνων επικίνδυνος αναρχικός μπλεγμένος με συμμορίες και κακές παρέες. Άραγε η Έλεν...
