အၾကင္နာေဝေသာေႏြ(အကြင်နာဝေသောနွေ) Complete

Part 11💛

မနက္ေစာေစာစီးစီးတည္းက ဥျသ အိမ္တြင္ ႐ွိမေနေတာ့။ မဟာ ဥျသ ကို အိမ္အႏွံ႔လိုက္႐ွာေသာ္လည္းမေတြ႔။ စိတ္ပူမိသြားသည္။

"အန္တီ။ ဥျသ ကိုေတြ႔မိေသးလားဗ်။''

ေဒၚထားရီ က အနည္းငယ္စဥ္းစားၿပီးမွ ျပန္ေျဖလာသည္။

"ဟိုဘက္ကမ္းမွာ ၾကက္ပြဲ႐ွိတယ္ၾကားတယ္ ဆရာေလး။ အဲ့ကိုသြားၾကည့္လိုက္ပါအံုး။ ေတြ႔ရင္ ႐ိုက္ၿပီးသာေခၚလာခဲ့လိုက္။''

ေဟာ ဒီကေလး အသက္ပင္မျပည့္ေသး။ ၾကက္ပြဲသြားေနၿပီ။ မဟာ လည္း သုတ္ေျခတင္ကာ တံတားကူးၿပီး တစ္ဖက္ကမ္းဆီ ေလ်ွာက္လာသည္။ ဟိုလူေမး ဒီလူေမးနဲ႔ ရြာစပ္နားမွာ လူေတြအံုေနတဲ့ ၾကက္တိုက္ပြဲကို ႐ွာေတြ႔ေလၿပီ။

ၾကက္ႏွစ္ေကာင္ အခ်င္းခ်င္းခြပ္ေနၾကသည့္ ပြဲေဘးတြင္ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ကာ အင္တိုင္အားတိုက္ အားေပးေနတဲ့ ဥျသ အား မဟာ ေတြ႔ပါၿပီ။

"ေႏြဥျသ။''

မဟာ အံုႀကိတ္ကာ ေခၚလိုက္သည့္ အသံေၾကာင့္ အားေပးသံေတြ ခနရပ္သြားေသာ္လည္း ဥျသ ကေတာ့ ပတ္ဝန္းက်င္ကို သတိမထားမိဘဲ၊ ေအာ္ျမဲ အားေပးျမဲ။ မဟာ လူၾကားထဲဝင္ကာ ဥျသ ရဲ႕ နားရြက္ဖ်ားအားဆြဲလိုက္သည္။

"အ အား အေမ အေမ။ နာတယ္။''

"ေျပာ ခုမွ၁၀တန္း။ အသက္ေတာင္မျပည့္ေသးဘဲ။ မင္းက ၾကက္ဝိုင္းေရာက္ေနၿပီ။''

မဟာ နားအား ဆြဲထားသည္ေၾကာင့္ ဥျသ ေခါင္းတစ္ဖက္ေျမာက္ေနသည္။ နာသည္ေၾကာင့္ မ်က္လံုးမ်ားပင္မွိတ္ထားမိသည္။

"အား နာတယ္။ က်ေတာ့္နားကို မဆြဲနဲ႔။ ခင္ဗ်ားေျပာ။ ခင္ဗ်ားလည္း အဲ့ အသက္မျပည့္ေသးတဲ့ ကေလးကိုႀကိဳက္ေနတာမဟုတ္လား။''

ေဘးပတ္ဝန္းက်င္အား ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေျပာလိုက္သည့္ ဥျသ ေၾကာင့္ မဟာ မွာရင္ထိတ္သြားသည္။ သူက ဒီရြာသား အဟုတ္၍ ကိစၥမ႐ွိေသာ္လည္း ဥျသ အားမည္သို႔ထင္သြားၾကမည္နည္း။

ေဘးနားအား ေဝ့ဝဲကည့္လိုက္ေတာ့ လူေတြအကုန္လံုးက ၾကက္ဝိုင္းကိုသာ စိတ္ေရာက္ေနၾကသည္။ မဟာ လည္း ထိုအခါမွ သက္ျပင္းခ်ႏိုင္သည္။