Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 13.1

'Oh hell, you can't be serious..' Jules stopte abrupt met lopen toen ze bij de grote schoolpoort aankwam. Ze had eerder de neiging om zich terug om te draaien en het schoolgebouw weer in te wandelen. In de voorbije dagen bleef die jongen echt overal opduiken, maar dan ook echt overal. Haar beste vriendin had daar natuurlijk geen problemen mee, maar zelf irriteerde ze zich er echt mateloos aan. Nog even en ze ging die gast gewoon aangeven voor stalking ofzo.
'Harry!' Haar ogen rolden kort in haar oogkassen. Niet veel later schoot Emily haar voorbij en voorzag ze de jongen van een uitgebreide knuffel. Jules hief haar armen wanhopig op en schudde afkeurend haar hoofd. Nog iets waar ze zich aan stoorde: Emily die niet anders deed dan over Harry praten. Ze had het nog nooit zo erg voor een jongen gehad.
Ondertussen kon ze zien hoe Harry een kus op Emily' s wang drukte. Dit zorgde er bijna voor dat ze braakneigingen kreeg. Nooit, maar dan ook nooit zou ze die jongen vertrouwen. Hoeveel charmes hij dan klaarblijkelijk ook mocht hebben.
Toen Emily wegliep omdat ze waarschijnlijk nog iets te regelen had, besloot ze om toch maar eens naar hem toe te gaan. Dan kon ze hem in ieder geval duidelijk maken dat hij haar beste vriendin met rust moest laten. En daarbij had ze nog iets anders waarover ze hem wou aanspreken. Ze zag er misschien dom uit, maar blind was ze in ieder geval niet. Dat besefte de krullenbol nog niet echt volgens haar.
'Hello Styles.' Een sarcastische ondertoon vulde haar stem. Ze was helemaal niet van plan om zich vriendelijk voor te doen bij hem. Hij draaide zijn hoofd lichtjes en keek vol verbazing naar het meisje dat tegen hem sprak.
'Wauw, je praat tegen me.' Merkte hij droog op, met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. Hij was het gewend dat Jules hem compleet negeerde en nooit een woord tegen hem zei. Volgens hem zou ze nog liever van een brug springen dan een conversatie met hem te voeren. Niet dat hij daar problemen mee had.

'Hmm ja, op dit moment ben ik daar, jammer genoeg, toe genoodzaakt.' Antwoordde Jules daar weer op. Ze ging zich helemaal niets aantrekken van zijn droge opmerkingen en zijn ongeïnteresseerde uitdrukkingen. Ze zou hem gewoon duidelijk maken waar het op stond, en dan zou ze weer weggaan.
'Waaraan heb ik jou kostbare tijd dan wel niet te danken?' Harry speelde haar spelletje zonder enige problemen mee. Door de jaren heen had hij wel heel wat mensenkennis vergaard. Hij wist dus met wat voor 'n persoon hij te maken had.
'Doe niet zo bijdehand Harry.' Beet ze hem geïrriteerd toe. Dat was dus nog een ding wat ze zo vervelend aan hem vond. Altijd had hij een antwoord klaar dat gewoon bomvol sarcasme zat. Normaal antwoorden kon hij niet. Harry trok zijn wenkbrauwen kort op en sloeg zijn armen over elkaar voor zijn borst. Goed, gedaan met spelen.
'Oké, leg me dan uit waarom je opeens de moeite neemt om iets tegen me te zeggen.' Drong hij nu ongeduldig aan. Hij was van plan om te zeggen dat hij niet de hele dag de tijd had, maar hij had natuurlijk eeuwen de tijd. Die opmerking zou dus wel erg misplaatst zijn.
'Leg jij me eerst eens uit wat jij enkele dagen geleden op mijn balkon deed..'

Harry's lichaam verstijfde en hij keek haar met een emotieloze uitdrukking op zijn gezicht aan. Hij had vannacht echt gedacht dat ze sliep toen hij haar weer naar binnen bracht. Ofwel moest ze een ontzettend goede actrice zijn. Al betwijfelde hij dat ten zeerste. Het was de bedoeling dat hij ervoor zorgde dat ze niet wist wat hij was. In plaats daarvan bracht hij zichzelf nu nog meer in de problemen.
'Ik denk dat wij een stukje moeten gaan wandelen.' Jules schudde onmiddellijk haar hoofd bij zijn voorstel. Ze was echt niet van plan om alleen met hem te gaan wandelen. Hij mocht Emily dan wel ingepakt hebben, maar dat zou bij haar dus echt niet gaan lukken. Ze maakte zelfs al aanstalten om bij hem weg te lopen.
'Ik dacht het niet Styles.' Waren de woorden die nog in zijn richting vlogen. Ze had echter niet op zijn snelheid gerekend toen een hand zich om haar pols heen sloot. Ruw werd ze teruggedraaid waarna ze in een paar groene ogen staarde. De pupillen vernauwden zich waardoor ze genoodzaakt werd om ernaar te blijven kijken.
'Ik denk dat je juist heel erg veel zin hebt om samen met mij een wandeling te gaan maken.' Hij sprak zijn woorden zorgvuldig uit zonder dat iemand anders doorhad waar hij mee bezig was. Hij keek haar nog een tijdje aan en knipperde toen voor het eerst weer met zijn ogen. Dit zorgde ervoor dat ze weer zelf kon handelen.
'Laten we dan maar gaan.' Hij haalde een stralende glimlach tevoorschijn om de schijn een beetje op te houden. Jules knikte lichtjes, nog steeds een beetje versuft door het gebruik van zijn kracht. Om de één of andere reden kon ze nu gewoon niet meer weigeren om met hem mee te gaan. Ze liep dan ook netjes achter hem aan toen hij rustig begon te wandelen. Waarom deed ze dit in godsnaam?

Ze waren inmiddels al een eindje verder, en geen van hen had nog een woord gezegd. Hij had zijn handen in de zakken van zijn jeans gestopt. Jules hield haar armen krampachtig tegen haar lichaam gedrukt. Het was net alsof ze bang was om de jongen naast haar per ongeluk aan te raken. Misschien was dat ook wel zo.
'Hoe ver wou je nog gaan?' Durfde ze na een tijdje toch te vragen. Ze had echt geen zin om een hele namiddag nutteloos te gaan wandelen. Ze had nog heel wat beter dingen te doen dan haar tijd in hem te steken.
'Je zult vanzelf wel merken wanneer het genoeg is.' Harry's antwoord klonk bot en ongeïnteresseerd. Ieder ander persoon zou zich nu omdraaien en hem gewoon achterlaten. Jules zou dat ook gedaan hebben als ze niet onder invloed van Harry's kracht was. Ook al zou ze weg willen lopen, ze kon het niet.
Na nog enkele minuten gewandeld te hebben sloot zijn hand zich weer om haar pols heen. Zonder enige waarschuwing werd ze één of ander donker steegje in getrokken. Verward keek ze om zich heen waarna ze de stenen muur in haar rug voelde. Harry zorgde ervoor dat ze geen kant op kon. Een angstig gevoel nam bezit over haar lichaam en ze begon dit tafereel langzaam te herkennen. Het was alsof ze deze situatie al een keer eerder mee had gemaakt.
'Oké smartass, nu ga je me exact vertellen wat je je kan herinneren.'