Bloody Taste ll H.S

hoofdstuk 16

Ik ben er weer! Ik heb eindelijk alles afgerond voor school dus ik kan vanaf nu weer lekker veel uploaden. 10 votes voor dit hoofdstuk? :)

Met een simpel tikje van haar voet duwde ze de deur van haar slaapkamer dicht. Een idiote grijns stond op haar gezicht geplakt, al vanaf het moment dat ze weer naar huis wandelde. Nier per sé omdat ze Matthew gekust had, maar ook omdat ze Harry daarna niet meer gezien had. Ze zou zich slecht moeten voelen, maar dat deed ze op dit moment niet. Waarschijnlijk zou ze morgen haar klop wel gewoon krijgen. Dan zou ze pas fatsoenlijk beseffen wat ze haar beste vriend had aangedaan. Maar nu genoot ze gewoon nog eventjes van haar triomf.

Ze wandelde rustig naar haar kledingkast toe en trok die open. Haar ogen zochten naar het vestje dat ze in gedachten had, en hadden het al gauw gevonden. Ze nam het uit de kast en sloot de deuren weer netjes. Toen ze zich omdraaide schreeuwde ze het nog net niet uit van angst. Het vest viel dan ook zonder pardon op de parketten vloer.
'Harry! Wat doe je hier?' siste ze geschrokken tegen de jongen die recht voor haar neus stond. Ze probeerde om stil te doen omdat anders haar ouders haar nog zouden horen. Ze zouden het vast niet leuk vinden om een onbekende jongen in haar kamer te vinden. Daarbij had ze hem zelf nog niet eens binnen horen komen.
De houding die hij aannam stond haar echter niet helemaal aan. Hij had iets dreigends, en het leek erop dat hij moeite moest doen om zijn woede te bedwingen. Daarom had ze ook liever dat er wat afstand tussen hen bewaard bleef. Om dat duidelijk te maken zette ze langzaam een pas achteruit.
'Waar sloeg dat op?' Het waren de eerste woorden die Harry uitbracht sinds zijn aanwezigheid. Met moeite wist hij zijn stem onder controle te houden. Ze had verdomme geweten dat hij ook in het park was, en dan haalde ze zo'n stunt uit. Het was hem vanaf het begin al duidelijk geweest dat ze het deed om hem te kloten.
'Waar sloeg wat op?' kaatste Jules onmiddellijk terug. Ze vond namelijk niet dat ze tegenover hem verantwoording af te leggen had. Ze mocht nog steeds doen wat ze zelf wou, en daar had hij helemaal niets in te zeggen.

'Doe niet zo bijdehand, je weet precies waar ik het over heb!' siste Harry nu, duidelijk kwader dan voorheen. Hij begon zijn geduld en controle te verliezen. Eenmaal dat zou gebeuren kon het wel eens heel erg slecht gaan aflopen. Het gebeurde niet vaak, maar je wou het gewoon niet meemaken.
'Wat kan jou het eigenlijk schelen?' Jules besloot om er maar geen ander spel van te maken en gewoon naar eigen antwoorden te vissen. Ze begreep namelijk niet wat hij er zo erg aan vond. Hij was helemaal niet verplicht haar in de gaten te houden, dan zou hij ook nergens last van hebben. Maar blijkbaar dacht hij daar dus helemaal anders over.
'Ontwijk mijn vraag niet,' antwoordde Harry daar weer op. Hij wist ook wel dat hij nu exact hetzelfde deed, maar hij weigerde gewoon die vraag te beantwoorden. En dat zou hij al zeker niet doen als hij ook geen antwoord zou krijgen.
'Sorry Styles, maar ik doe nog steeds wat ik zelf wil,' antwoordde Jules droog en ongeïnteresseerd. Ze keek hem nog kort in de ogen aan en stapte toen opzij zodat ze langs hem door kon wandelen. Hij kon het maar zien als een teken dat hij gewoon op moest hoepelen. Ze had hem tenslotte helemaal niet gevraagd om binnen te komen.

Harry balde zijn handen tot vuisten en draaide zich langzaam om. Nog nooit had hij zoveel wrok voor iemand gekoesterd, maar tegelijkertijd voelde hij zich ook ontzettend hard aangetrokken tot haar. Op de één of andere manier had hij altijd de neiging om terug naar haar te gaan. Al was het maar alleen om haar te bekijken.
'Je kon dat zien als hint dat je weg kan gaan,' merkte Jules na een tijdje op. Ondertussen had hij nog geen aanstalten gemaakt om weer weg te gaan. Waarom zou hij naar haar luisteren als hij duidelijk de sterkere persoon hier was.
In een flits stond hij plots voor haar. Tussen hun lichamen in was er nog maar weinig plaats gelaten, maar daar stoorde hij zich niet aan. Zijn vingers prutsten met de sjaal die ze zoals gewoonlijk om haar nek had. Hij wist maar al te goed wat eronder verscholen lag, en hij was de enige die het kon doen verdwijnen. Voorzichtig verwijderde hij het stuk stof en liet het op de grond vallen. De pijnlijke blik in haar ogen was niet te missen.
'Wat doe je?' vroeg Jules paniekerig. Ze zag het namelijk helemaal niet zitten om nog een keer gebeten te worden door hem. Eén wonde die niet wou genezen was al meer dan genoeg om zich mee bezig te houden.
Harry bracht zijn eigen pols naar zijn mond en zuchtte eventjes. Toen hij zijn mond een stukje opende waren duidelijk zijn scherpe hoektanden zichtbaar. Hij boorde ze door zijn eigen huid heen waardoor het bloed langzaam in de wonde naar boven kwam. Hij trok zich terug en rijkte haar zijn arm toe. Jules haar ogen werden groot waarna ze hevig haar hoofd schudde. No way.
'Wil je van die wonde af, of niet?' vroeg Harry geïrriteerd. Ze had geen andere keuze, het was de enige manier om weer te genezen. Al mocht ze wel eens vooruit maken met haar beslissing, zijn wonde zou namelijk al snel weer genezen. Zo ging dat nu eenmaal bij vampiers, daar kon hij niets aan veranderen.

Jules was wanhopig en wou inderdaad van die wonde af. Voor enkele seconden bleef ze toch nog kijken naar de rode stroompjes die over zijn arm naar beneden dwaalden. Uiteindelijk knikte ze dan maar bevestigend.
Harry keek eventjes naar haar en duwde toen zijn arm nog wat meer haar richting uit. Haar zachte lippen raakten zijn huid aan wat voor een vreemd gevoel van zijn kant zorgde. Met een vies gezicht werkte Jules het kleine beetje bloed naar binnen. Het smaakte echt vreselijk en ze snapte dan ook niet hoe hij ervan kon leven. Het duurde dan ook niet lang voordat ze haar hoofd terugtrok en hevig hoestte. Het was nu niet bepaald iets wat je een delicatesse zou noemen...
'Beter?' vroeg Harry terwijl hij zijn arm aan zijn broek afveegde. Het kon hem niet schelen dat er nu een mooie bloedvlek op zat. Hij kon zien hoe de wonde in haar nek beetje bij beetje verdween. Zijn bloed was inderdaad zeer effectief en werkte vlug.
'Ja,' was het enige dat Jules antwoordde toen ze eindelijk klaar was met hoesten. Haar ademhaling ging wat sneller door heel het voorval. Ze durfde hem voorzichtig aan te kijken waardoor ze zijn prachtige groene ogen weer kon zien. Ergens was ze hem wel dankbaar voor de hulp. Anders had ze er waarschijnlijk nog heel erg lang mee rondgelopen. Dat zag ze niet echt zitten.
Harry kreeg het voor elkaar om even lichtjes te glimlachen. Voor de tweede keer vandaag bracht hij zijn arm omhoog, maar deze keer legde hij zijn hand tegen haar zachte wang. Zijn duim wreef zachtjes langs haar onderlip heen om de bloedsporen weg te werken. Op zijn gezicht stond inmiddels ook weer een doodserieuze uitdrukking.
Jules merkte hoe zijn hoofd langzaam dichter bij dat van haar kwam.