Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 22

Het verhaal nadert zijn einde 😓

Jules trok langzaam haar pyjamashirt over haar hoofd heen. Eigenlijk bestond dat gewoon uit een oud T-shirt wat ze toch niet meer droeg. Alleen voor te slapen dan. Ze stond net op het punt om in haar bed te kruipen toen ze een geluid hoorde. Het leek alsof er iemand op het glas van de deur klopte die toegang gaf tot het balkon. Met gefronste wenkbrauwen bleef ze staan, ze kon het zich ook gewoon verbeeld hebben.
Toen na een tijdje nog een keer geklopt werd wandelde ze voorzichtig naar de deur toe. Het kon Harry zijn, maar dat zou ze nooit zeker weten. Hij zou vast ook nog wel andere vrienden hebben die net zoals hem waren, en wie weet of die ooit zouden besluiten om eens langs te gaan bij haar.
Haar vingers sloten zich dan ook langzaam om de zilveren klink heen waarna ze hem voorzichtig omlaag duwde. Uit haar mond ontsnapte een opgeluchte zucht toen ze het bekende gestalte van Harry in de deuropening zag. De hand die op de deurklink lag zakte ook direct naar beneden.
'Ik liet je weer schrikken hé?' wou Harry als eerste weten. Dit keer was het echt niet zijn bedoeling geweest, maar hij moest haar gewoon zien. Louis had hem namelijk de raad gegeven haar in te lichten over Zayn. Zij was namelijk iemand naar wie hij ook toe zou kunnen gaan, en dat wou hij natuurlijk niet hebben.
'Een klein beetje maar,' antwoordde Jules met een klein glimlachje op haar gezicht. Binnen de kortste keren zou ze er nog gewend aan gaan geraken dat hij haar liet schrikken. Ondertussen keek ze hem vragend aan. Ze had hem rond dit tijdstip namelijk helemaal niet verwacht. Hij moest dus wel een goede reden hebben.
'Wat kom je eigenlijk doen?' vroeg ze dan ook aan hem. Inmiddels had ze ook een stapje opzij gezet zodat hij haar kamer binnen kon lopen. Ze rilde kort toen hij de kou van buiten mee naar binnen bracht. Vlug sloot ze de deur weer achter hem.

'Ik moet je iets vertellen,' antwoordde Harry pas na een tijdje op haar vraag. Hij zag er best tegenop omdat hij natuurlijk niet wist hoe ze erop zou gaan reageren. Voor hetzelfde geld zou ze hem nooit weer willen zien, en dat moest hij dan maar accepteren.
Jules had een niet-begrijpende blik in haar ogen staan. Ze had niet de indruk dat er iets ernstigs aan de hand was geweest de voorbije dagen of weken. Al wist ze dat natuurlijk nooit zeker. Het enige wat ze dan ook kon doen was luisteren naar hetgeen dat hij te vertellen had. Of het nu positief of negatief zou zijn.
'Shoot,' spoorde ze hem dan ook gelijk aan. De woorden leken er alleen niet echt geweldig goed uit te komen. Hij moest ze eerst nog zien te vinden, en dat deed hij met de grootste moeite.
'Misschien moeten we even gaan zitten,' stelde Harry voor. Hij vond het namelijk gemakkelijker praten wanneer je comfortabel kon zitten. Voorzichtig nam hij haar hand in die van hem en trok haar zo mee in de richting van het bed dat in de kamer stond. Samen gingen ze op het matras zitten.
'Harry, wat is er?' Jules begon toch wel lichtjes bezorgd te worden om zijn vreemde gedrag. Ze was niet van hem gewend dat hij zo om de pot heen draaide.

'Dus je bedoeld dat hij ook hierheen kan komen?' De ondertoon in Jules' stem klonk een beetje angstig. Maar wat wou je ook als je net te weten komt dat er een sadistische vampier in de buurt is, én dat die wel eens bij je thuis zou kunnen langskomen? Dat klonk in haar oren toch best wel angstaanjagend.
'Het is mogelijk, maar niets is natuurlijk zeker,' antwoordde Harry zuchtend. Hij had zichzelf echt goed in de nesten gewerkt. Niet alleen dat eigenlijk, hij had haar er ook mee ingesleurd zonder het echt te willen. Hij wou echt alles doen om te voorkomen dat Zayn haar lastig zou gaan vallen. Ook al zou dat zijn dood betekenen. Zayn was namelijk niet de persoon om aardig te doen, en al zeker niet tegen mensen.
'En dan nog zal ik hem die kans niet eens geven,' voegde hij er daarna nog zelfzeker aan toe. Niemand zou haar namelijk ongestraft aanraken. Op een gewelddadige manier weliswaar. Dat zou hij niet toelaten.
Jules kon het niet helpen, maar ze moest lichtjes glimlachen toen hij dit zei. Het was vreemd dat ze in het begin echt zo grondige hekel aan hem had, en dat was nu helemaal verdwenen. Ze vond het lief van hem dat hij zo beschermend was, en ze waardeerde het dan ook echt. Er waren genoeg jongens die er zich helemaal niets van aan trokken.
'Dat maakt het al gelijk een stuk minder eng,' zei ze dan ook lichtjes lachend tegen hem. Harry keek haar op zijn beurt verbaasd aan. Hij had namelijk niet verwacht dat ze zou gaan lachen met dit nieuws.
'Ik ben serieus, ja?!' Helaas kon hij zelf de lacherige ondertoon in zijn stem ook niet verstoppen. Met zijn hand duwde hij even zachtjes tegen haar schouder. Het enige wat er gebeurde was dat haar lichaam lichtjes naar rechts leunde.

'Je moet morgen weer naar school zeker?' wou Harry na een tijdje van haar weten. Het was best vervelend dat ze het grootste deel van haar dag daar moest doorbrengen. Zo had hij minder vaak de kans haar te zien, en dat stoorde hem wel.
'Uhu. Niet dat ik daar veel zin in heb,' antwoordde Jules zuchtend. Ze wou veel liever gewoon stoppen en doen wat ze graag deed, maar dat was nu eenmaal niet mogelijk. Haar ouders zouden het er ook helemaal niet mee eens zijn. Zij waren van mening dat hun dochter een goede schoolopleiding nodig had. Ergens zouden ze wel gelijk hebben, maar het bleef gewoon saai om elke dag weer dat gebouw in te moeten.
'En als ik je nu eens gewoon hier hou morgen?' vroeg Harry met een speelse grijns op zijn gezicht. Voordat ze ook maar één keer met haar ogen zou kunnen knipperen sloten zijn armen zich al om haar middel heen. Voorzichtig ging hij op zijn rug liggen waardoor hij haar met zich meetrok. Nu lag ze daar, veilig in zijn armen.
'Dat klinkt nog niet zo slecht,' antwoordde Jules grinnikend. Ze kon er wel aan wennen om zo in zijn armen te liggen. Het verbaasde haar dat hij best warm aanvoelde. Ze had gedacht dat hij koud zou voelen. Die indruk kreeg je wel als je al die boeken van tegenwoordig las. Al vertelden ze natuurlijk allemaal iets anders.
'Dat weet ik, mijn ideeën klinken nooit slecht,' grapte Harry terwijl zijn duim zachtjes over haar schouder heen wreef.
'Yeah, you wish,' mompelde het meisje op haar beurt weer. Ze wist zichzelf een beetje omhoog te werken en duwde zich een stukje overeind.
'Dit is één van mìjn goede ideeën,' prevelde ze zachtjes tegen hem. Het volgende moment drukte ze haar lippen voorzichtig op die van hem.

Harry keek naar Jules die vredig in zijn armen lag te slapen. Ze zag er zo onschuldig en breekbaar uit in deze situatie. Hij wist natuurlijk dat ze heel wat sterker dan dat was, dat had hij namelijk zelf al ondervonden. Ze was niet de persoon die zich gemakkelijk door anderen liet doen. Dat was natuurlijk een goed iets.. In zijn ogen dan toch.
Een diepe zucht ontsnapte uit zijn mond toen hij zijn ogen naar het plafond richtte. Normaal gezien had het een witte kleur, maar nu leek het op één donkere massa. Zijn gedachten dwaalden langzaam af naar Zayn en naar wat er in het verleden was gebeurt. Hij had echt nooit verwacht die jongen nog terug te zien. Zeker niet na wat hij gedaan had, en na wat zij zelf gedaan hadden om hem daarvoor te straffen. Het was zijn eigen schuld geweest..

Met wat moeite hield Louis de jongen tegen de koude muur gedrukt. Normaal gezien zou hij dit niet doen bij zijn vrienden, maar Zayn was geen vriend meer. De andere drie jongens die achter hem stonden maakten ook geen aanstalten om Zayn te helpen. Ze zaten allemaal op één lijn.
'Je hebt ons verraden Zayn.' Een jongen met bruin, krullend haar stapte naar voren. Zijn stem klonk hees, maar hij hield hem verdacht goed onder controle. Al snel stond hij naast Louis zodat hij de jongen tegen de muur beter kon bekijken.
'Waarom heb je dat in godsnaam gedaan?' wou hij weten. Niet dat het antwoord veel zou uitmaken, maar hij moest het gewoon weten. Iedereen wou weten wat hem bezield had hen bij de mensen te verlinken.
'Ik kon niet anders! Ze zouden me vermoorden!' verdedigde Zayn zichzelf hopeloos. Hij wist dat het niet genoeg was, en dat zou het ook nooit zijn.
'Dus je vind dat ze wel je beste vrienden mogen vermoorden?!' Louis keek hem doordringen aan en duwde hem nog wat harder tegen de muur. Ze wisten maar al te goed dat ze niet veel tijd hadden voordat de mensen hen zouden vinden. Dankzij Zayn natuurlijk. Ze moesten maken dat ze deze stad verlieten zodat ze zichzelf in veiligheid konden brengen. Eén van hen zou echter de prijs moeten betalen. Ze wisten allemaal wie die persoon zou zijn.
'Het spijt me Zayn, maar we kunnen je gewoon niet meer vertrouwen,' mompelde Harry. Hij wou dit helemaal niet doen, maar er was gewoon geen andere keuze. Hij draaide zich half om zodat hij een voorwerp kon aannemen dat één van de andere twee jongens hem aangaf.
'Nee,' bracht Zayn smekend uit toen hij zag wat het was. Hij kreeg echter de kans niet om zich nog verder te verzetten. De punt van een houten staak boorde zich door zij borst heen waardoor er een luide schreeuw hoorbaar was. Daarna bleef het stil.
Louis liet zijn lichaam eindelijk los waardoor het onmiddellijk in elkaar zakte.
'We moeten weg,' was het laatste wat er nog gezegd werd.

Sindsdien had Harry nooit meer iets gehoord van Niall. Hij was één van de andere twee jongens die toen ook nog aanwezig waren. Eigenlijk wist hij niet eens of Niall nog wel leefde.
De andere jongen, Liam, kwam hij zo nu en dan nog wel eens tegen. Maar hij was natuurlijk zijn eigen weg gegaan sinds het voorval.
Harry en Louis waren de enigen die samen waren gebleven.