Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 5

Met een diepe zucht staarde Jules naar haar spiegelbeeld. Het was inmiddels alweer ochtend geworden, en ze zou zometeen naar school moeten. Niet dat ze dat echt zag zitten na vannacht. Al wist ze niet eens wat ze gedaan had, alles was gewoon weg. Het was één grote zwarte vlek waar ze niets uit kon opmaken.

Nu staarde ze naar de wonde die in haar nek zat. Ook daarvan wist ze niet meer hoe ze eraan geraakt was. Ze vroeg zich nu meer af hoe ze het kon verbergen. De irritante vragen die de mensen gingen stellen wou ze namelijk met alle plezier vermijden. Daar had ze gewoon geen behoefte aan.

Ze scheurde haar blik los van de spiegel en trok één van de kastjes open. Daar kon ze vast wel een grote plakker vinden om de wonde te beschermen. Het zou namelijk niet echt handig zijn als er vuil in zou komen ofzo. In een vluchtige beweging plakte ze de wonde af en sloot ze het kastje weer.

Terug in haar kamer aangekomen begon ze direct te zoeken naar één of andere sjaal. Die kon ze dan mooi gebruiken om het te verbergen, en niemand zou er iets achter gaan zoeken. Het duurde dan ook niet lang voordat ze een geschikt exemplaar had gevonden om aan te trekken.

'Jules, haast je een beetje! Anders kom je nog te laat!' De stem van haar moeder kwam omhoog via de trap. Vlug deed ze de sjaal om en griste ze haar tas van haar bureau af. Waarom moest school ook alweer zo vroeg beginnen?

'Jaja, ik kom al!' Riep ze geïrriteerd terug terwijl ze door de deuropening van haar kamer liep. Ze kon er niet echt tegen wanneer iemand haar op zat te jagen. Ze had zelf alles perfect onder controle, maar sommige mensen wouden dat gewoon niet begrijpen.

'Ik ben vanavond iets later thuis, maar je vader zal er wel zijn.' Jules knikte met een glimlach en drukte nog vlug een kus op haar moeders wang. Het gebeurde wel vaker dat ze iets langer wegbleef voor haar werk. Dat was ze ondertussen wel gewend.

'Oké, ik zie je wel verschijnen.' Zei ze lachend en trok haar jas een beetje recht. De voordeur viel achter haar dicht in het slot toen ze eenmaal buiten stond. Zoals gewoonlijk in deze tijd van het jaar was het goed fris buiten. Haar sjaal kwam dan ook nog eens goed van pas. Alleen maar voordelen.

'Aha, daar is ons verloren persoontje.' Jules herkende direct de stem van haar beste vriendin. Het was gebruikelijk dat ze samen naar school liepen, en dat was ook nu weer het plan. Ze grijnsde eventjes en propte toen haar handen in haar zakken.

'Ik was niet verloren, ik zat gewoon thuis.' Meer wist ze er ook niet over te zeggen aangezien dat het enige was wat ze zelf wist. Emily trok haar wenkbrauw op terwijl ze nu beide langzaam begonnen te wandelen. Jules wist blijkbaar niet hoe ongerust ze haar had gemaakt door zomaar naar huis te vertrekken.

'Ja, en dat zonder iets te zeggen! Ik dacht zelfs even dat één of ander louche type je de bosjes in gesleurd had!' Wees Emily haar beste vriendin er eventjes op. Je wist maar nooit wat voor personen je 's nachts op straat tegenkwam. En dat wilde ze zelfs niet eens weten! Veel te eng.

'Het spijt me Em, ik had iets moeten zeggen. Je hebt gelijk.' Verontschuldigde Jules zich. Ze snapte wel dat ze zich ongerust had gemaakt.

'Ik vergeef het je als je me na school op een koffie trakteert.' Jules grinnikte eventjes en keek zijdelings naar haar beste vriendin.

'Oké, deal!'

De gangen van de school waren gevuld met leerlingen die hun boeken uit hun kluisje gingen halen. Dat was dan ook precies wat Jules van plan was. Ze ging namelijk echt niet de hele dag al haar boeken meeslepen. Ze werd echter afgeleid door een jongen die net een boek weglegde. Een lichte glimlach vormde zich op haar lippen bij het zien van zijn gestalte. Hij leek haar echter nog niet gezien te hebben.

'Olàà amigo!' De jongen had duidelijk niet door dat ze nu naast hem stond waardoor hij lichtjes schrok. Hij herstelde zich alweer vlug toen hij zag dat het Jules was die hem vrolijk begroette. Met een grijns gooide hij het deurtje van zijn kluisje weer dicht.

'Je liet me schrikken.' Merkte hij droog op waarna Jules tevreden glimlachte. Dat was dus exact het effect wat ze wou bereiken. De jongen tegen wie ze nu aan het praten was heette Matthew Hastings. Ze waren al een hele tijd goeie vrienden, en zelfs meer dan dat.

'Yeah, dat maakt de stand dus 40-38 voor mij!' Riep Jules vrolijk uit. Ze hadden er een wedstrijdje van gemaakt om elkaar te laten schrikken. Het was een stom idee, maar het was iets tussen hen wat gewoon niet meer wou stoppen. En daarbij had ze nu eindelijk eens een voorsprong kunnen nemen op hem.

Matthew grinnikte zachtjes om haar vrolijkheid, het zag er best schattig uit. Hij slingerde zijn tas weer fatsoenlijk over zijn schouder heen en boog toen lichtjes naar haar toe.

'Wacht maar, ik haal je wel weer in.' Hij was niet van plan om zich gewonnen te geven tegenover haar. Daarvoor hield hij teveel van hun spelletje. Voordat hij zich weer terugtrok drukte hij nog een zachte kus op haar lippen.

'Ik zie je tijdens de pauze weer, goed?' Jules glimlachte breed en knikte toen bevestigend. Ze keek hem nog even na toen hij naar zijn eerste les van de dag liep. Misschien was dat wel iets wat ze beter ook kon gaan doen, maar dan moest ze eerst even haar boeken gaan nemen. Dat had ze nog steeds niet gedaan door de afleiding die ze net had.

Na snel haar Wiskunde boek genomen te hebben, liep Jules in de richting van het juiste lokaal. Ze was niet echt een held in cijfers. Zelfs het onthouden van een lokaalnummer vergde al veel moeite van haar. Ze was eerder iemand die zich beter voelde in de talensector. Daar kon ze tenminste bij volgen en snapte ze wat er werd uitgelegd. Bij Wiskunde was dat net helemaal omgekeerd.

'Aha, mevrouw Mitchell, u hebt toch besloten om te komen opdagen zie ik?' Een irritante stem vulde het lokaal toen Jules naar binnen stapte. Kennelijk had ze het dus toch nog klaargespeeld om te laat te komen. Niet dat het haar veel kon schelen, maar haar leerkracht leek het minder leuk te vinden.

'Geloof me, als ik de kans had was ik niet eens gekomen.' Mompelde ze binnensmonds toen ze zich naast Emily op een stoel liet zakken. Haar tas belandde naast het kleine tafeltje op de vloer.

'Wat zei u?' Haar hoofd schoot omhoog toen de oude vrouw, die er voor leerkracht moest doorgaan, naast haar stond. Voor een oude vrouw wist ze zich toch nog verdomd snel te verplaatsen. Niet dat ze zo oud was, maar zo zag ze er in ieder geval wel uit.

'Niets mevrouw. Het spijt me dat ik te laat ben.' Verontschuldigde ze zich snel, dat was namelijk waar dat mens op te wachten zat. Ze knikte dan ook even tevreden en liep weer naar voren toe om de klas aan te spreken.

'Goed, neem jullie boek op pagina 45.' Beval ze de leerlingen die in haar klas zaten. Met veel gezucht werden er heel wat pagina's omgeslagen.

'Gosh, wat haat ik cijfers.' Emily grinnikte zachtjes om de woorden van Jules.