Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 19

Jules had haar handen in elkaar geslagen en slaakte een zenuwachtige zucht. Ze vond het echt niet leuk dat ze hem nu pijn moest gaan doen, maar ze had gewoon geen andere keuze. Hij moest de waarheid weten.
'Het was een vergissing, ik had het niet moeten doen,' gooide ze er uiteindelijk toch gewoon uit. Eerlijk gezegd had ze nu de neiging haar ogen stevig dicht te knijpen zodat ze hem niet zou moeten aankijken. Het zou echter laf zijn, waardoor ze hem dan toch een voorzichtige blik toewierp. Het enige wat Matthew deed was stil blijven zitten.
'Matt, zeg iets, sla me desnoods..' zei ze zachtjes toen hij na enkele minuten nog steeds niets gezegd had. Ze zou het hem echt niet kwalijk nemen als hij haar een mep wou verkopen, dat had ze volgens zichzelf wel verdient.
'Ik ga je niet slaan Jules. Dat zou ik nooit doen,' mompelde de jongen uiteindelijk toch gewoon. Hij dwong zichzelf zowat om een kleine glimlach te laten zien. De desbetreffende glimlach bereikte echter nooit zijn ogen. De vrolijke twinkeling die ze al zo vaak gezien had was nu nergens te bekennen.
'Het spijt me echt, maar ik wil echt niet tegen je liegen.' Jules wist dat hij het leuker vond wanneer ze gewoon de waarheid vertelde. Dat was dan ook exact wat ze zoveel mogelijk probeerde te doen.
'En daarbij ben ik er zeker van dat je het juiste meisje nog gaat tegenkomen,' voegde ze er daarna nog glimlachend aan toe. Die woorden meende ze dan ook echt uit de grond van haar hart. Er waren genoeg meisjes die Matthew een knappe jongen vonden, alleen merkte hij dat zelf nog niet op.
'I just need a hug right now.' Matthew trok een zielig gezichtje waaraan zijn beste vriendin niet aan kon weerstaan. Met plezier zou ze hem die knuffel dan ook gewoon geven. Het betekende niet omdat ze hem had afgewezen, dat ze geen vrienden meer waren. En die gaven elkaar nu eenmaal wel eens een knuffel.

'Ik zie je morgen dan op school?' vroeg hij terwijl hij zijn jas weer dichtritste. Ze stonden inmiddels weer in de deuropening van de voordeur, en Matthew stond op het punt om terug naar his te vertrekken. Jules grijnsde lichtjes.
'Al is het met tegenzin: je ziet me morgen,' was haar antwoord. Ze had nog steeds een grondige hekel aan school en wou dan het liefst ook gewoon thuis blijven. Het nadeel daaraan was dat ze dan sowieso in de problemen zou komen. En daarbij zouden haar ouders het er ook helemaal niet mee eens zijn.
Matthew glimlachte nog een laatste keer en begon toen richting de straat te wandelen. Ze keek hem nog een tijdje na en sloot toen de deur weer. Eigenlijk was het best nog wel meegevallen, ze had erger verwacht. In ieder geval toch dat hij kwaad zou zijn en voor een hele tijd niet meer met haar wou spreken. Toch was hij haar beste vriend voor iets.
'Is Matthew alweer weg?' vroeg haar moeder toen ze even in de hal kwam kijken. Ze was het gewend dat de jongen veel langer bleef. Het was meestal de grootste klus om de twee van elkaar te scheiden. Alleen was dat deze keer dus anders.
'Ehhm ja, hij moest nog ergens heen,' verzon Jules vlug om andere vragen te omzeilen. Het was niet nieuw dat haar moeder echt alles wou weten als het op jongens aankwam. Soms kon dat wel handig zijn, maar vaak was het ook gewoon ongelooflijk irritant.
-------
Harry stak de sleutel van zijn appartement in het sleutelgat en draaide er kort aan. De deur liet hij echter nog een tijdje dicht. De hele tijd al had hij het gevoel dat hij bekeken werd, en dat idee zinde hem niet. Hij wist wel dat hij vaak net hetzelfde deed, maar het was toch net iets anders wanneer het hem zelf overkwam.
Ietwat hardhandig trok hij de sleutel vervolgens weer uit het daarvoor bestemde gat. Zijn groene ogen stonden geconcentreerd en hielden de kleinste beweging in de gaten. Voordat hij daadwerkelijk naar binnen zou lopen draaide hij zich nog een laatste keer op. Er was iemand, dat kon hij gewoon voelen.
'Don't play games with me,' zei hij luid en duidelijk. Natuurlijk had hij ernaar gekeken of er nog andere mensen langs wandelden, en dat was niet het geval. Na zijn woorden bleef het akelig stil. Hij bleef echter nog een tijdje staan om op een antwoord te wachten. Dat leek alleen niet te komen waardoor hij dacht dat hij het zich misschien toch verbeeld had. Dat kon de beste overkomen.
Hij draaide zich weer langzaam om en liep terug in de richting van de deur. Daarnet was hij namelijk enkele stappen vooruit gegaan. Net wanneer zijn lange vingers zich om de deurklink heen sloten kreeg hij dan toch zijn antwoord.
Iets trok hem aan zijn jas ruw achteruit om daarna bruusk los te laten. Dat zorgde ervoor dat hij met een pijnlijke kreun op de harde grond belandde. Zo snel als hij op de grond had gelegen stond hij alweer recht. Het mocht dan wel pijn hebben gedaan, maar dat ebde al gauw weer weg. Hij was een vampier voor iets. Toen hij weer op zijn benen stond zag hij echter niemand. Dat duidde erop dat de persoon in kwestie waarschijnlijk wel heel erg goed in verstoppertje zou zijn..

Niet veel later voelde hij een harde trap in zijn maag terwijl hij niet eens zag wie hem aanviel. Voor de tweede keer in enkele minuten belandde hij op de grond. Dit keer wist hij zichzelf niet zo snel overeind te krijgen als de vorige keer.
Een donkere gedaante dook naast hem op en stond er nonchalant bij. Zijn handen had hij in de zakken van zijn jas gepropt, en de kap had hij zorgvuldig over zijn hoofd getrokken. Door het feit dat de kap ver naar voren hing, was Harry niet in staat om zijn gezicht fatsoenlijk te zien. Wanhopig probeerde hij uit te vinden wie de persoon was. Het enige waar hij zeker van was, was dat het een jongen was.
De jongen haalde dan ook één van zijn handen uit zijn jaszak, samen met een voorwerp. Harry's ogen werden groot toen hij zag wat het voorwerp was. Hij had verdomme een houten staak in zijn hand, en dat was voor een vampier levensgevaarlijk. Ieder contact met zijn hart zou ervoor zorgen dat zijn eeuwige leven voorbij was.
De vreemdeling had al ruim vanop voorhand door dat Harry zich uit de weg wou maken. Daarom knielde hij dan ook in een razend tempo naast hem neer en boorde zonder pardon de staak door zijn rechterbeen heen. Een ijselijke schreeuw vulde de stille straat. Dit was een pijn die niet zomaar in één, twee drie zou verdwijnen. Het was één van de weinige dingen waartegen Harry niet bestand was.
De jongen had een voldane grijns op zijn lippen staan terwijl hij naar een zwaar ademende Harry keek. Hij zag er nu zo ongelooflijk kwetsbaar uit, maar hij zou het nu niet beëindigen. Hij wou nog wat meer speeltijd.
'I'll pick the rules of my own game, Styles,' was het eerste en enige wat de jongen zei waarna hij in het niets verdween.