Bloody Taste ll H.S

Hoodstuk 3

Harry's lippen drukten ruw op die van haar. Hij hield haar lichaam tussen dat van hem en de harde muur geklemd. Ontsnappen zou onmogelijk zijn als ze daartoe een poging zou wagen. De ijzige kou die er buiten heerste sloeg hen om de oren heen. Niet dat hij er enige last van had, Jules daarentegen zou het wel voelen. Maar dat kon hij vrij weinig schelen, misschien zelfs wel helemaal niets.

Zijn tong gleed ongeduldig langs haar zachte lippen heen. Zijn geduld werd op dit moment echt op de proef gesteld. Het branderige gevoel in zijn keel verergerde gewoon iedere seconden die hij nog langer moest wachten. Maar hij mocht jammer genoeg niet overhaast te werk gaan. Hij moest dit tot in de puntjes perfect afhandelen. Gelukkig duurde het niet al te lang voordat hij toegang kreeg. Zijn tong gleed langs die van haar heen waardoor ze verstrikt geraakten in een hevige tongzoen.

Jules wist niet precies waarom ze zich toch had laten inpakken door Harry. Ze wist wel dat er iets speciaals aan deze jongen was, iets wat niemand anders had. Haar slanke vingers baanden zich een weg door zijn springerige, bruine krullen. Ondertussen probeerde ze haar lichaam ook af te sluiten van de kou die haar zowat letterlijk aanviel.

Harry glipte met één van zijn handen onder de zoom van haar shirtje door. Zijn vingertoppen gleden over de huid van haar rug waardoor ze moest rillen. Blij met het resultaat dat hij bereikte, grijnsde hij breed tegen haar lippen aan. Alles verliep volgens plan. Het was dan ook niet moeilijk, hij had dit al zo vaak gedaan zodat hij zelfs de tel was kwijtgeraakt. Er waren ongetwijfeld jongens die jaloers op hem zouden zijn als ze wisten hoeveel meisjes hem al gepasseerd waren. Ze hadden het alleen nooit overleefd.

Jules voelde de harde muur nog meer in haar rug drukken, maar ze zag er het erge niet van in. Ze was nog steeds te druk bezig met te zoen om te beseffen wat er haar boven het hoofd hing. Nja, welk ander meisje zou zoiets verwachten?

'Tell me, waar ben je bang voor?' Harry had haar lippen losgelaten en leunde nu met zijn voorhoofd tegen dat van haar. Voor hem was dit gewoon een spelletje. Zij was de prooi die nietsvermoedend een avondje uitging. Zijn rol viel te omschrijven als jager, hij had honger en zou dus zijn prooi moeten vangen. Eén van zijn favoriete spelletjes.

'Wat is dat nu weer voor een vraag?' Jules begreep niet waar dat opeens vandaan kwam. Waarom wou hij zo plotseling weten waar ze bang voor was? Ze kon wel interessantere dingen bedenken die hij zou willen weten. Maar dit sloeg echt alles. Harry lachte zachtjes waardoor de hese ondertoon in zijn stem weer goed hoorbaar was.

'Je hebt werkelijk geen idee wat voor dingen er hier in het donker rondlopen hé?' Zijn wijsvinger gleed uitdagend langs haar wang naar beneden. Dit was het moment waarop hij zijn slachtoffers angst aanjaagde. Het zou niet lang meer gaan duren voordat haar lampje eindelijk zou gaan branden. Dan zou ze eindelijk doorkrijgen dat ze beter niet met hem mee naar buiten was gegaan. Op dat moment zou het te laat zijn.

'Wat..?' Jules kon haar zin niet eens afmaken. Vreemd genoeg kreeg ze de indruk dat hij iets van plan was, iets wat haar helemaal niet zou bevallen. Haar gedachten draaiden dan ook op volle toeren, en de ergste scenario's vlogen in een razend tempo voorbij. Haar ogen werden groot toen ze besefte dat ze hier zo snel mogelijk weg moest.

'Stil maar, het doet alleen een beetje pijn.' Harry had de angst in haar ogen gezien, en dat was genoeg voor hem om eraan te beginnen. Hij bracht zijn hoofd in de richting van haar hals. Zijn zachte lippen drukten daar voorzichtig op haar huid.

'Harry, stop.' Hij was echter niet van plan om te luisteren naar haar smeekbede.

Zijn lippen weken langzaam uiteen waarna zijn scherpe hoektanden zich door de tere huid van haar hals boorden. Hij proefde haar bloed.

Zijn oren werden gevuld met een schelle schreeuw van haar.

Jules sperde haar ogen wijd open en schoot in een razend tempo overeind. Het koste haar de grootste moeite om rustig adem te halen. Met grote halen zoog ze de lucht haar longen binnen om daarna weer hakkerig uit te ademen. Ze kon zich niet herinneren dat ze naar huis was gegaan en in bed was gaan liggen.

Het was nog donker in haar kamer, waarschijnlijk omdat het nog ergens midden in de nacht was. Ze voelde zich slap en werkelijk alles deed pijn. Toch had ze eerder de neiging om haar hals als pijncentrum aan te duiden. Het brandde en af en toe trok er een pijnscheut doorheen. Weer wist ze niet hoe ze daaraan gekomen was. Haar gedachten waren op dit moment nog al vaag.

Langzaam hief ze haar hand op zodat ze aan haar hals kon. Ze veegde zachtjes over de huid heen, maar trok haar hand alweer snel terug. Haar ogen kneep ze stijf dicht toen ze voelde wat haar aanraking veroorzaakte. Dit was duidelijk geen gewone spierpijn of verrekking.. Het had zelfs nat aangevoeld, en dat was helemaal geen goed teken. Toen ze haar ogen terug opende en naar haar hand keek kon ze nog een donkerkleurige plek onderscheiden in de duisternis. Het werd haar al snel duidelijk dat dit bloed moest voorstellen. Het kon namelijk niet veel anders zijn.

Gepaard met het zien van het bloed, kwamen ook de herinneringen langzaam weer terug. De lege plekken in haar gedachten werden geleidelijk aan weer opgevuld. De jongen met de krullen speelde dan ook de hoofdpersoon in haar flashbacks.

Zijn tanden drongen moeiteloos door haar dunne huid heen. Het koste hem weinig moeite om de juiste ader te vinden waardoor al het heerlijke bloed stroomde. Veel mensen zouden ervan walgen, maar hij leefde van het rode goedje. Met zijn armen hield hij Jules stevig vast zodat ze niet in elkaar zou zakken. Het meisje had het tegenstribbelen al een tijdje opgegeven, het had namelijk geen zin.

Het leek net alsof al het leven uit haar gezogen werd. Met de seconde begon ze zich slapper en duizeliger te voelen. Als ze niet beter zou weten, zou ze denken dat ze op het punt van flauwvallen stond. Ze wist echter wel wat Harry aan het doen was. Hij gebruikte haar op dit moment gewoon als avondeten.

Wanhopig haakte ze haar vingers in het stof van zijn vest. Ze wou niet vallen, ze wou niet tonen dat ze zwakker als hem was. De realiteit was harder, ze zou dit niet eeuwig vol kunnen houden. Er zou een punt gaan komen waarop ze haar bewustzijn zou gaan verliezen en waarschijnlijk zou ze dan nooit meer wakker gaan worden. Harry had haar daarstraks wel duidelijk gemaakt dat hij niet van plan was om haar in leven te laten.

Harry voelde enkele druppels bloed langs zijn lippen naar beneden rollen. Het liet een donkerrood spoor achter op zijn huid, dat moest hij straks even snel afvegen. Haar lichaam begon zwakker te worden en ze leek niet eens meer de moeite te doen om overeind te blijven. Hieruit kon hij afleiden dat het bijna voorbij zou zijn. Gepaard met die gedachte stroomde er een vreemd gevoel door zijn lichaam heen. Iets wat hij tot nu nog nooit meegemaakt had.

Het was genoeg. Het beeld voor haar ogen kleurde langzaam zwart.

Jules richtte haar blik omhoog en keek naar de overkant van de slaapkamer. Ze moest haar ogen tot spleetjes knijpen om iets te kunnen zien. Haar adem stokte in haar keel toen ze bevestiging op haar eerdere vermoedens kreeg.

Ze was niet alleen.