Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 7

'Je hebt wat gedaan?!' Harry rolde met zijn ogen en draaide wat verveeld met zijn glas. De koperkleurige vloeistof die erin zat draaide vrolijk met zijn bewegingen mee. De andere persoon in de kamer was een stuk minder vrolijk, een heel stuk. Hij vond het niet zo leuk om te horen dat hij zijn slachtoffer niet had gedood nadat hij haar gebeten had.

'Doe eens rustig Lou.' Mompelde hij op een ongeïnteresseerde toon tegen zijn beste vriend. Louis was dan wel een stukje ouder dan hem, er was niet echt één van hun die de leiding had. Daar hadden ze beide namelijk een vreselijke hekel aan. Wel waren ze echt al eeuwen de beste vrienden, en dat was tot op de dag van vandaag nog steeds niet veranderd. Alleen was deze dag iets minder vrolijk dan gewoonlijk.

'Rustig? Hoe moet ik dat in godsnaam doen na wat jij me hier verteld?' Louis wierp zijn armen dramatisch de lucht in en liet zich vervolgens in één van de comfortabele zetels zakken. Soms kon hij Harry gewoon de nek omwringen. Niet dat dat veel nut zou hebben, hij was een vampier voor iets. De nek omwringen zou dus helemaal niets uithalen.

'Je moet niet zo stressen. Ik heb haar alles laten vergeten.' Probeerde Harry Louis nogmaals te kalmeren. Iedere vampier wist dat het werkte en dat het dat ook zou blijven doen. Nog nooit was die truc mislukt. Alleen leek Louis daar nog steeds niet zo zeker van te zijn. Hij was nog steeds bang dat het meisje zich plots alles weer zou herinneren.

'Mag ik dan vragen waarom je haar überhaupt hebt laten leven?' Louis snapte gewoon niet waarom zijn beste vriend opeens zo sentimenteel ging doen tegenover zijn slachtoffers. Normaal gezien zou Harry de eerste zijn om hen uit hun lijden te verlossen. En hij had er nog plezier in ook. Hij was altijd degene die er een spelletje van wou maken.

Harry keek op van zijn glas en staarde naar Louis. Hij moest toegeven dat dat eigenlijk een zeer goede vraag was. Het antwoord kon hij helaas niet geven, hij wist het zelf namelijk niet. Normaal gezien zou hij zoiets nooit doen.

'Ga je nog antwoorden?' Drong Louis na een tijdje van stilte aan. Het leek erop dat hij Harry eindelijk had waar hij hem hebben wou. Nu zou hij toch wel in moeten zien wat voor 'n domme actie hij had uitgehaald? En als dat niet zo was zou hij het er wel eigenhandig in gaan stampen. Hij had een grote fout gemaakt, en dat moest hij beseffen.

'Wat wil je dan dat ik doe?' Harry zette het glas nu met een redelijke klap neer op het bijzettafeltje. Hij vond het gewoon irritant dat Louis erover bleef doorgaan. Hij snapte nu ook wel dat hij het een domme actie van hem vond. Dat had hij nu wel vaak genoeg laten vallen in hun gesprek.

'Ik kan toch al moeilijk teruggaan en haar zomaar eventjes vermoorden?' Ja, hij had haar laten leven en dat was misschien niet het slimste om te doen. Maar het zou juist alleen maar meer gaan opvallen als ze nu opeens dood zou zijn. Bij zo'n disco kon je al wat dingen verwachten met al dat tuig wat zich daar tussen de mensen mengde. Maar op een klaarlichte dag zou het al heel wat meer aandacht gaan trekken. Liet dat nu net hetgeen zijn wat ze het meest probeerden te vermijden.

'Nee Hazz, je weet zelf ook dat dat een idioot plan is.' Antwoordde Louis daar weer op. Toch vond hij dat ze iets moesten doen, en hij wist ook precies wat dat zou zijn. Althans, Harry zou het mogen doen, hij had dit probleem namelijk ook veroorzaakt.

'Meen je dat nu serieus Lou?' Harry had tot nu braafjes zitten luisteren naar het plan dat Louis hem vertelde. Naarmate hij in zijn verhaal vorderde begon hij het steeds minder leuk te vinden. Hij was echt niet van plan om voor babysitter te gaan spelen. Er waren heus wel belangrijkere dingen die hij te doen had, en dat wist Louis maar al te goed.

'Ja, ik meen het. Het is je eigen schuld Harry.' Het zag er niet naar uit dat hij Louis nog zou kunnen ompraten. Eenmaal hij een idee in zijn hoofd had zitten kon je er gewoon niets meer aan veranderen. Soms kon dat positief zijn, maar op dit moment was het echt zo negatief als wat. Harry liet een diepe zucht ontsnappen als teken dat hij wel moest toegeven.

'Dus ik moet haar echt de hele tijd in de gaten gaan houden?' Hij waagde zijn laatste poging om eraan te ontkomen. Hij had echt geen zin om een mens de hele tijd te volgen, het was verdomme zijn voedsel.. Hij hoorde erachteraan te gaan in plaats van het te bekijken vanuit een troepje struiken ofzo. Louis knikte tevergeefs streng.

'Tenminste tot je zeker weet dat ze zich echt niks meer herinnerd.' Voegde hij er daarna nog aan toe. Het was echt niet de bedoeling dat Harry voor altijd haar in de gaten ging houden, maar ze moesten zekerheid hebben. Ze moesten zeker weten dat het meisje niks verder zou vertellen. Anders kon het fataal worden voor hen allemaal.

'En hoe denk je dat ik haar moet gaan vinden?' Harry keek Louis doordringend aan en zat nu helemaal op de rand van de zetel. Dit was weer één van zijn pogingen om eraan te ontkomen, alleen zou het ook deze keer weer niet gaan lukken.

'Gaat niet werken Hazz. Je hebt me net zelf verteld dat je haar naar huis hebt gebracht. Ik stel voor dat je daar dan gewoon begint.' Harry kon zichzelf om dit moment wel gewoon neerslaan en vloekte in zijn gedachte dan ook een keer goed. Waarom was hij ook zo stom geweest om zo gedetailleerd te vertellen?

Het was niet moeilijk om nog een leegstaand appartement te vinden in de stad. Beiden dachten ze dat het wel handig zou zijn als Harry daar een tijdje zou verblijven. En daarbij zou het ook een heel stuk minder opvallen bij de rest van de mensen die overal nog rondliepen. Het was namelijk niet de bedoeling dat iemand iets door zou hebben.

'Als je maar wel weet dat ik weiger om naar die school te gaan.' Waarschuwde Harry zijn beste vriend. Hij had echt geen zin om de hele dag achter een saaie schoolbank door te brengen. En daarbij, hij was jaren geleden al naar school geweest, dat was al meer dan genoeg voor hem.

'Hoe wou je haar dan in de gaten houden?' Wou Louis op zijn beurt weten. Hij vond dat het niet meer dan logisch was dat hij haar daar ook een beetje in het oog zou houden. Daar waren namelijk nog meer mensen aan wie ze het zou kunnen vertellen.

'Ik verzin wel wat, maar ik ga niet naar die school.' Harry legde vooral de nadruk op het laatste deel van zijn zin. Ook hij kon heel gemakkelijk duidelijk maken wat hij wou en wat niet. En dit was dus één van de dingen die hij absoluut niet wou.

'Oké dan, jij moet het weten..' Mompelde Louis uiteindelijk maar gewoon toegevend. Hij wist dat hij Harry nergens toe kon dwingen, en dat ging hij ook helemaal niet proberen. Hij was al lang blij dat hij hem zo gemakkelijk had kunnen overtuigen het te doen. Hij had al moeilijkere gevallen meegemaakt.

Okay, dit verhaal is opzich best vaak gelezen maar ik heb eigelijk geen reacties of votes. Ik weet dat jullie het kunnen dus ik stel voor dat ik met 5 votes en 2 reacties verder ga. ;D