Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 18

Het was inmiddels alweer zondagochtend. Buiten was er een waterig zonnetje aanwezig aan de hemel die minimale warmte naar de aarde straalde. Ook het geluid van zingende vogels was niet te missen, van degene die in Engeland waren gebleven dan. Zij vonden het blijkbaar helemaal niet erg om het koud te hebben. In tegenstelling tot hun vriendjes die maar wat graag naar de warmere landen vertrokken om te ontsnappen aan de kou die er hier heerste.
Langzaam schreef Jules met een potlood de juiste oplossingen van haar huiswerk op een vel papier. Ze had er namelijk geen zin in om morgen weer een hele preek te krijgen van haar leerkrachten. Dat was namelijk iets waar die mensen echt héél erg goed in waren.
'Jules! Er is iemand voor je!' Met een diepe zucht stopte het meisje onmiddellijk met schrijven. Vlug legde ze haar spullen weg voordat ze van haar bed af kroop. Met tegenzin begon ze in de richting van de trap te wandelen. Ze kon dan ook al bijna raden wie er haar een bezoekje kwam brengen. Ze zou die persoon alleen maar moeten teleurstellen, en waarschijnlijk zou het hun vriendschap ook wel verpesten.
'Matt..' begroette ze haar beste vriend dan ook zwakjes eenmaal ze beneden was aangekomen. Hij had natuurlijk geen idee van wat er aan de hand was en had een vrolijke glimlach op zijn gezicht staan. Die verdween echter alweer vlug toen hij haar gezichtsuitdrukking kon zien. Natuurlijk was hij niet dom en had hij ook wel door dat er iets niet klopte. Nu was het alleen nog een kwestie van uitvinden wat het was.
'Je zit ergens mee,' merkte hij dan ook al gauw op in plaats van haar terug te begroeten. De blik in zijn ogen stond serieus terwijl hij naar haar bleef kijken. Ze besefte dat ze het hem het beste zo snel mogelijk kon vertellen zodat hij niet langer met een leugen moest leven. Dat verdiende hij namelijk niet.

'Misschien kunnen we beter even naar boven gaan,’ stelde Jules zachtjes voor. Ze had er namelijk ook helemaal geen behoefte aan dat haar ouders het gesprek toevallig op zouden vangen. Dan zou ze voor de komende dagen alleen maar irritante vragen kunnen verwachten. Ze zouden haar gewoon niet met rust laten voordat ze het laatste stukje informatie uit haar hadden gesleurd.
'Oké,' was het enige dat Matthew antwoordde. Hij volgde haar dan ook netjes de trap op toen ze weer naar boven wandelde. Voor een tijdje werd er dan ook helemaal niets gezegd, en dat verontrustte hem toch wel. Iets in hem zei dat er echt helemaal geen goed nieuws aan zat te komen.
'Waarover wil je praten?' vroeg hij nadat hij de deur van haar slaapkamer achter zich had dichtgetrokken. Haar kamer was echt nog helemaal niks veranderd in de afgelopen jaren. Niet dat dat echt nodig was, hij vond het goed zoals hij er nu uitzag.
'Over gisteren, in het park,' antwoordde Jules. Ze keek kort achter zich en ging toen op de rand van haar bed zitten. Ze gebaarde naar hem dat hij ook maar eventjes moest gaan zitten. Gewoon, omdat dat een stuk gemakkelijker praatte. Niet dat het hele gesprek gemakkelijk zou zijn. In vergelijking met dat waren examens er echt niets tegen. Daar had je tenminste nog een herkansing in sommige gevallen. Die zou ze nu echter niet hebben. Hetgeen wat ze hem zou gaan vertellen zou definitief zijn.
'Oké, ik luister..'