Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 20

'Heb je nu serieus weer een uur strafstudie te pakken?' vroeg Emily lachend. De twee meisjes wandelden rustig over het schoolplein heen, in de richting van de uitgang. Ze hadden er alweer een saaie schooldag opzitten en daar moesten ze nu even van bekomen. Eigenlijk net zoals iedereen.
'Ja, ik was vijf minuten te laat. Ik vind wel een manier om er onderuit te geraken,' antwoordde Jules met een brede grijns op haar gezicht. Ze kwam wel vaker te laat en dat bleven ze natuurlijk niet door de vingers zien.
'Tuurlijk, dat doe je altijd.' Emily wiebelde even veelbetekenend met haar wenkbrauwen en hield eventjes halt toen ze de schoolpoort al voorbij waren. Ze moest namelijk de andere kant dan Jules uit.
'Ik zie je morgen wel weer Em,' zei Jules vrolijk tegen haar beste vriendin. Ze had vandaag bewust niet tegen haar verteld dat er zich iets tussen haar en Harry afspeelde. Het kon goed zijn dat het Emily helemaal van streek zou maken, en dat wou ze dus liever vermijden. Emily knikte dan ook kort en zwaaide nog even naar Jules voordat ze begon te wandelen.
Jules slaakte een diepe zucht en begon dan ook maar langzaam naar huis te lopen. Haar koude handen propte ze vlug in haar warme jaszakken. Elke dag werd het gewoon kouder, en tijdens de zomer was het al niet zo bijzonder warm in Engeland. Hogere temperaturen waren dan ook van harte welkom.
Haar nutteloze gedachten werden verstoord door iemand die haar achter een muurtje trok. Ze kon nog net haar evenwicht bewaren en een gil binnen houden. Haar geschrokken uitdrukking veranderde al snel naar een geïrriteerde toen ze zag wie de schuldige was. Typisch.
'Weet je Harry, je kunt ook gewoon vragen of ik met je mee wil komen..' wees ze de jongen met de bruine krullen dan ook terecht. Iedere keer weer slaagde hij erin haar ongelooflijk hard te laten schrikken. Misschien was het wel zijn favoriete sport ofzo.

'En waarom zou ik dat doen?' vroeg Harry lachend terwijl hij zijn armen koppig over elkaar sloeg voor zijn borst. Hij vond het gewoon leuk om onverwachts tevoorschijn te komen. Daar was hij in de loop van de jaren wel een expert in geworden.
'Omdat je me altijd dood laat schrikken,' verklaarde Jules eventjes voor hem. En daarbij was het ook nog eens een stuk beleefder in plaats van haar gewoon ergens heen te sleuren. Kennelijk hield hij daar dus geen rekening mee.
'Maar misschien is dat wel de bedoeling,' antwoordde Harry op zijn beurt weer. Een geamuseerde grijns sierde zijn gezicht waardoor er een stukje van zijn witte gebit zichtbaar werd.
'Jij pestkop!' riep Jules gefrustreerd uit en verkocht hem een mep tegen zijn schouder. Ze was er haast zeker van dat hij er gewoon helemaal niets van zou voelen. Het was zelfs zo dat ze er zelf waarschijnlijk meer pijn aan over hield.
'Dat is nog eens een gepaste manier om iemand te begroeten,' mompelde Harry lachend terwijl hij eventjes over zijn schouder wreef. Ze kon maar de indruk hebben dat het hem echt geraakt had. Wat dus niet het geval was.
Jules grinnikte zachtjes en ging op haar tenen staan. Hij was namelijk wel een stukje groter dan haar. Vlug drukte ze een kus op zijn lippen waarna ze even glimlachte.
'Beter zo?'

'Waarom heb je me die nacht bij de club eigenlijk laten leven?' wou Jules weten. Ze wist dat het geen gemakkelijke vraag was, maar ze wou het antwoord gewoon weten. Hij had haar net zo goed gewoon kunnen laten sterven, dan had hij er verder geen problemen mee gehad. Harry zweeg een tijdje zodat hij een juist antwoord kon formuleren.
'Ik heb werkelijk geen idee. Er was gewoon iets speciaals aan je,' antwoordde hij uiteindelijk. Het was de waarheid en beter kon hij het niet uitleggen. Hij kon haar daar op dat moment gewoon niet achterlaten. Normaal gezien zou hij er geen problemen mee hebben, maar toen was er iets wat hem tegenhield.
'Ik ben blij dat je me gewoon naar huis gebracht hebt,' zei Jules zachtjes. Een kleine glimlach vormde zich op haar lippen. Ze moest toegeven dat ze hem in het begin echt irritant vond, nu soms nog hoor. Maar tegelijkertijd wou ze ook gewoon de hele tijd bij hem zijn. En dat gevoel was wederzijds.
Voorzichtig nam Harry haar hand in die van hem en verstrengelde hun vingers. Het was nieuw voor hem om echt close te zijn met een mens, maar hij kon er wel aan wennen. Natuurlijk had hij al ontelbaar veel meisjes gekust, maar daar kwamen nooit echte gevoelens aan te pas. Dit keer was het echter anders.
'Je bent niet de enige die daar blij om is,' mompelde hij toen zachtjes. Vanuit zijn ooghoeken kon hij zien hoe ze lichtjes glimlachte. Hij kon niet ontkennen dat haar glimlach echt prachtig was en dat die zeker iets met hem deed. Het bleef een tijdje stil terwijl ze rustig over straat wandelden. Hij voelde zich helemaal niet genoodzaakt om die stilte te verbreken. Ze hadden geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Dat ging zo ook wel.

'Ik heb honger,' merkte Harry na een tijdje droog op. Natuurlijk doelde hij dan niet op het gewone voedsel dat mensen altijd aten. Misschien had hij beter het woord "dorst" kunnen gebruiken. Het enige wat hij namelijk at en lustte was bloed.
Jules keek lichtjes omhoog en had een vreemde blik in haar ogen staan. Even dacht ze terug aan het moment waarop zijn tanden zich in haar hals hadden geboord. Nog nooit had ze zoveel pijn gehad, en die pijn zou ze het liefste gewoon weer vergeten. De opmerkingen die Harry maakte klonk haar dan ook wel raar in de oren.
'Mijn bloed is off limits,' maakte ze hem even duidelijk. Ze wou echt niet dat hij haar nog een keer zoiets zou gaan flikken. Ze vond het al erg genoeg dat hij daarvoor andere mensen moest aanvallen. Natuurlijk begreep ze dat hij ook gewoon moest eten, maar ze vond het moeilijk om te weten dat het op zo'n wrede manier moest gebeuren.
Harry stopte abrupt met lopen toen ze dat zei waardoor ze zelf ook genoodzaakt werd om stil te blijven staan. Hij had een serieuze blik in zijn ogen staan en keek haar doordringend aan. Na enkele seconden kwam hij wat dichter en sloeg één van zijn armen om haar middel heen. Hij kon beter even zijn standpunt maken.
'Ik weet hoe pijnlijk zo'n beet is, ik weet ook dat ik je toen heel erg veel pijn heb gedaan. Maar Jules, ik beloof je dat ik je nooit meer pijn zal doen. Zelfs niet als ik daardoor moet sterven.' Hij sprak elk woord duidelijk uit zodat ze hem zeker zou begrijpen. Nooit meer zou hij het wagen zijn tanden in haar hals te zetten, of ergens anders.
'Beloofd?' vroeg Jules zachtjes terwijl ze zijn blik gewoon vasthield. Harry knikte op zijn beurt weer bevestigend en drukte voorzichtig een kus in haar hals. Precies op de plek waar hij haar ooit gebeten had.
'Beloofd,'

-

Jules stopte bij de voordeur van haar huis en draaide zich eventjes om naar Harry die achter haar stond. Ze bedacht zich net iets wat eigenlijk best wel grappig was. Een kleine grijns speelde dan ook duidelijk op haar lippen.
'Besef je eigenlijk wel dat dit de eerste keer is dat je via de voordeur naar binnen komt?' vroeg ze lachend aan hem. Alle keren voordien was hij altijd via haar balkon binnen geraakt. Ze wou echter niet het risico lopen dat haar ouders een keer zouden doorkrijgen dat ze hem eigenlijk nooit mee naar binnen nam, maar er wel regelmatig was.
'Nu je het zegt. Het balkon blijft toch nog altijd spannender,' antwoordde Harry grijnzend. Voor hem was het dan ook helemaal niet gevaarlijk om dat soort dingen uit te halen. Hij vond het op een bepaalde manier wel leuk.
Jules schudde even lachend haar hoofd en opende toen maar vlug de deur. Ze duwde hem open en wandelde vlug naar de aangename warmte toe die er binnen heerste. De voetstappen die ze achter zich hoorde duidden erop dat Harry haar volgde. Nu zou echter nog het moeilijke stuk gaan komen.
'Oké, we kunnen beter zo snel mogelijk naar boven gaan als we een vragenronde willen vermijden,' vertelde ze hem zuchtend. Haar moeder was namelijk iemand die graag wou weten wat haar dochter uitvoerde. En al zeker al er een jongen in het spel voorkwam, dan toonde ze net nog meer interesse.
'Klinkt als een goed plan,' stemde Harry met haar in. Hij was nu niet bepaald het persoon dat graag antwoordde op vervelende vragen. En al zeker niet als hij op zijn woorden moest letten om zich niet te verspreken. Soms had hij namelijk nogal de neiging om iets té eerlijk te antwoorden op de vragen die er hem gesteld werden.

'Harry, ik kan me niet concentreren als je zo blijft staren,' mompelde Jules met een lacherig ondertoontje. Ze probeerde iets van Geschiedenis te begrijpen, maar ze voelde zijn blik gewoon in haar rug prikken. Een hees lachje vulde haar slaapkamer in enkele seconden. Ze vond het een aangenaam geluid.
'Geef eens.' Hij stak zijn arm naar haar uit als teken dat ze hem haar blaadjes moest geven. Met een verwarde blik in haar ogen gaf ze die dan ook aan hem. Vervolgens gebaarde hij dat ze moest opstaan van de stoel waarop ze zat waarna hij er zelf op ging zitten. De vingers van zijn vrije hand sloten zich om haar pols heen en zo trok hij haar op zijn schoot.
'Ik kan je ook gewoon vertellen hoe al die onzin in elkaar zit,' stelde hij haar voor. De dingen die er honderd jaar geleden gebeurd waren kon hij zonder problemen navertellen. Dat was ook niet zo gek aangezien hij er zelf bij was geweest. En bij die gedachte voelde hij zich dus echt ongelooflijk oud.
Zijn arm had hij veilig om haar middel heen gelegd zodat ze gemakkelijker op zijn schoot zou blijven zitten. Natuurlijk had hij helemaal geen last van haar gewicht. Niet dat ze sowieso zwaar was, maar hij voelde het gewoon niet. Al zou er een olifant op zijn schoot zitten, nog zou hij geen kik geven.
Jules vroeg zich kort af hoe hij al die dingen dan zo goed zou kunnen weten. Het schoot haar al gauw te binnen dat hij natuurlijk geen simpele jongen van zo'n zeventien jaar was. Hij was een pak ouder dan dat. Een vrolijke glimlach sierde haar gezicht terwijl ze instemmend knikte bij zijn voorstel.
'Ga je gang.' Naar zijn stem zou ze namelijk uren kunnen blijven luisteren.