Bloody Taste ll H.S

Hoofdstuk 25

Nog 2 hoofdstukjes ):
Harry opende zijn ogen toen hij weer iemand op de deur hoorde kloppen. Het klonk dof, maar dat kwam omdat hij er niet helemaal bij was. Jules had het voor elkaar gekregen hem naar de zetel te verplaatsen, en daar lag hij nu dus nog steeds. Eventjes was hij bang dat het Zayn zou zijn die voor de deur stond, maar die zou gewoon binnekomen wanneer het hem paste. Netjes kloppen was niet zijn stijl.
Jules keek nog een keer bezorgd naar Harry voordat ze naar de deur liep. Ze wist wie er achter het dikke stuk hout zou staan omdat ze hem zelf gevraagd had te komen. Eenmaal ze Harry's gsm te pakken had was het niet zo moeilijk geweest. En al zeker niet toen ze vertelde wat er aan de hand was.
Met haar rechterhand trok ze de deur uiteindelijk open waardoor ze een jongen kon zien. Ze had hem nog nooit eerder gezien, maar ze twijfelde er niet aan dat dit Louis moest zijn. De andere vampier, buiten Zayn, waar Harry vaak over vertelde. Zo was ze te weten gekomen dat Louis zijn beste vriend was. Al jaren lang.
'Louis?' vroeg ze op een voorzichtige toon voor de zekerheid. Je wist maar nooit of je toch nog de verkeerde persoon voor je had staan. Haar twijfels werden echter weer weggevaagd toen ze jongen bevestigend knikte. Hij leek niet echt blij te zijn met haar aanwezigheid, maar dat feit probeerde ze zo goed mogelijk te negeren. Ze opende de deur verder zodat hij zonder enige problemen naar binnen kon stappen.
'Hij ligt in de zetel,' deelde ze nog even aan hem mee voordat ze de deur weer netjes sloot. De behoefte om meer tegen hem te zeggen had ze helemaal niet. Ze zou ook niet verbaasd zijn als dat geheel wederzijds was.

'Hazz?' Louis' stem liep over van bezorgdheid toen hij zijn beste vriend zag liggen. Hij zag er helemaal niet goed uit, en hij snapte dan ook niet hoe hij in godsnaam een aanval met een houten staak had kunnen overleven. Het was gewoon niet logisch.
Harry had niet verwacht Louis in zijn appartement te zien. Hij wist toch helemaal niet wat er gaande was? Hij zou nu normaal gezien thuis moeten zitten en zich met iets anders bezighouden. Maar blijkbaar was hij dus toch te weten gekomen wat er aan de hand was. Maar hoe?
'Waarom ben je hier?' vroeg hij dan ook met moeite. Hij had nog steeds erg veel pijn, maar dankzij Jules' bloed was het toch al een stuk beter dan voorheen. Toch zou het nog een tijdje gaan duren voordat de pijn helemaal zou wegtrekken.
'Jules heeft me gebeld...' Het viel niet te missen dat Louis moeite had om de naam van het meisje uit te spreken. Hij vond het nog steeds moeilijk te accepteren dat Harry echt verliefd op haar was. Toch probeerde hij om zich in te houden wanneer ze in de buurt was. Hij wou zijn beste vriend namelijk niet kwetsen, en misschien moest hij gewoon nog even aan het idee wennen. Misschien was hij ooit wel in staat om haar niet meer als een potentieel slachtoffer te beschouwen.
'Het spijt me Lou,' fluisterde Harry zachtjes naar de andere jongen. Hij wist maar al te goed dat hij het nu echt helemaal verpest had. Het zou heel wat tijd gaan kosten om alles weer fatsoenlijk op poten te zetten. Om ervoor te zorgen dat er een einde zou gaan komen aan alle problemen die er waren.
'Het is jou schuld niet Hazz.' Louis streek voorzichtig met zijn vingers door de bruine krullen van Harry heen. Het was zijn schuld niet.

Louis' lippen vertoonden niet meer dan een strakke streep op zijn gezicht toen hij geconcentreerd naar het verhaal van zijn beste vriend had geluisterd. Natuurlijk had hij wel kunnen weten dat dit allemaal Zayn 's werk was. Alleen snapte hij niet waarom de jongen dan ook niet achter hem aankwam. Hij was er tenslotte ook bij geweest jaren geleden. Hij had net zoveel schuld als Harry.
'Als ik die klootzak ooit in mijn handen krijg..' mompelde hij met een lichte, woedende ondertoon in zijn stem. Meteen schudde Harry heftig zijn hoofd toen hij snapte wat Louis daarmee bedoelde. Dat zou hij hem echt nooit laten doen.
'Niet doen Louis, hij is het niet waard,' protesteerde hij dan nu ook luidop. Het had echt geen zin om achter Zayn aan te gaan. Wie weet waar hij zich inmiddels alweer zou bevinden. Het zou zelfs kunnen dat ze hem nooit meer zouden vinden omdat hij zich waarschijnlijk constant verplaatste. Dat was ook het slimste om te doen in zijn situatie.
Toch waardeerde hij het wel dat Louis zo bezorgd was over hem. Het toonde nogmaals aan dat hij een echte beste vriend was waar je zonder problemen op kon rekenen. Hij zou hem voor geen geld van de wereld nog kunnen missen.
'Hoe heb je het eigenlijk overleefd?' Louis bedoelde er helemaal niets verkeerds mee, maar het was niet gebruikelijk dat een vampier zoiets overleefde. Dat was dan ook de reden waarom hij zo nieuwsgierig was naar ieder detail van de aanval.
'Jules heeft me gered.' Harry draaide zij hoofd lichtjes zodat hij glimlachend naar het meisje kon kijken dat een beetje langs de kant stond. Ze had hen niet willen storen in de conversatie die ze hadden. Ze had namelijk maar al te goed door dat Louis haar niet echt mocht, dus ze ging zich zeker niet aan hem opdringen.

'Hoe heb je dat gedaan?' Jules was even verbaasd over het feit dat Louis echt werkelijk tegen haar sprak. Het was namelijk het eerste wat hij tot nu toe tegen haar had gezegd. Het duurde dan ook even voordat ze met het juiste antwoord aan kwam zetten.
'Met bloed,' was het simpele antwoord dat ze hem gaf. Om te bewijzen dat het echt zo was stroopte ze haar mouw weer een klein stukje omhoog. Louis had nu het perfect zicht op de bijtwonde bij haar pols. Hij kon maar moeilijk geloven dat ze dat echt vrijwillig had gedaan. Al was hij haar er wel dankbaar voor.
Jules liet een klein glimlachje zien terwijl ze haar mouw weer zachtjes omlaag trok. Het betekende niets voor haar. Ze zou namelijk werkelijk alles voor Harry doen als ze hem daarmee kon helpen. Zijn leven redden was daar ook deel van.
Harry kon haar straks beter wat van zijn eigen bloed geven om de wonde weer te genezen. Hij wou namelijk niet dat ze daar te lang mee moest rondlopen. De mensen zouden zich dan waarschijnlijk ook weer gaan afvragen hoe ze eraan was gekomen. Dan kon ze weer fijn met leugens gaan rondstrooien, en dat was niet de bedoeling.
'Heb je nog iets nodig?' vroeg Louis na een tijdje aan zijn beste vriend. Hij vond het geen probleem om wat spullen te gaan halen als Harry ze echt nodig had. Dat zou hij zelfs met plezier doen, zeker nu hij zo zwak in de zetel lag.
'Nee, toch bedankt Lou,' antwoordde de andere jongen op zijn beurt glimlachend. Het enige wat hij nog kon doen was wachten totdat hij weer volledig hersteld was. En daarbij had hij inmiddels wel alles wat hij nodig had.
Ze stond nog geen drie meter bij hem vandaan en haar zwarte haar hing losjes over haar schouders heen. Zij was alles wat hij nodig had om gelukkig te kunnen zijn. Zonder haar zou hij echt niet meer kunnen leven. Jules was zijn leven.

Jules staarde wat naar de tekst die er op het blad geschreven stond. Al lukte het haar niet om er ook maar iets van te begrijpen. Ze kon de verschillende woorden niet aan elkaar koppelen om er vervolgens een betekenis aan te geven. De essentie van de tekst ging echt volledig aan haar voorbij. Ze wist zelfs niet eens meer welk tijdschrift ze nu eigenlijk probeerde te lezen. Het enige waaraan ze kon denken was Harry.
Hij was een tijdje nadat Louis weer vertrokken was terug in slaap gevallen. Normaal had hij nooit zoveel slaap nodig, maar door de aanval en het grote bloedverlies was hij gewoon uitgeput. Daarom hield ze zich ook stil zodat hij rustig kon slapen.
Ze had een uurtje geleden plaatsgenomen op de grond, voor de zetel waarin Harry lag. Haar knieën had ze opgetrokken zodat ze het tijdschrift op haar benen kon leggen ter ondersteuning. Ze was niet van plan om een centimeter van hem te wijken voordat hij weer zo goed als de oude zou zijn. Het kon haar niet schelen wat haar ouders ervan zouden denken. Harry was op dit moment belangrijker dan hun mening.
Haar gedachten werden onderbroken door een stekend gevoel aan haar arm. Een diepe zucht ontsnapte uit haar mond toen ze doorhad dat het natuurlijk de bijtwonde was. Het deed pijn, maar toch verdween er een deel van die pijn door te weten dat ze er Harry wel mee had kunnen helpen. De pijn die zij nu voelde was helemaal niets in vergelijking met de pijn die hij had moeten doorstaan. En dan nog had hij eerst geweigerd zijn belofte te verbreken door haar bloed te weigeren. Ze had hem er gewoon toe moeten dwingen, en ergens was ze heel erg blij dat ze dat had gedaan.
Jules draaide haar hoofd lichtjes van zodra ze iets door haar zwart haar voelde glijden. Al snel kwam ze erachter dat het Harry was die zijn vingers door haar haren heen haalde. Blijkbaar was hij al een paar minuten weer wakker en had hij in de tussentijd naar haar liggen kijken.

'Hoe voel je je?' Jules had zich nu helemaal omgedraaid zodat ze hem zonder problemen kon aankijken. In haar ogen rustte echter wel een bezorgde blik die Harry al vanop een kilometer zou kunnen opvatten. Hij vond het lief van haar dat ze zo bezorgd was, maar dat was helemaal nergens voor nodig.
'Redelijk,' antwoordde hij dan ook. De pijn was er nog steeds, maar die zou uiteindelijk vanzelf wel weer wegtrekken. Hij moest het wat tijd geven en zeker niet ongeduldig gaan worden. Een aanval met een houten staak was namelijk niet niks.
Hij bedacht zich plots dat hij haar nog steeds wat bloed moest geven om zijn bijtwonde bij haar weer te genezen. Hij strekte zijn arm uit om met zijn eigen hand haar arm voorzichtig vast te nemen. Met zijn andere, nog vrije hand, rolde hij haar mouw omhoog waardoor hij de wonde zag. Hij wist wat hem te doen stond.
Hij bewoog zijn eigen arm weer naar zijn mond en boorde zijn tanden door zijn huid heen. Enkele druppels welden onmiddellijk op uit de wondjes. Hij schonk Jules een veelbetekenende blik toe. Ze wist heus wel wat hij van haar wou.
Jules slikte een keer, ze vond het nog steeds ontzettend smerig. En zo smaakte het natuurlijk ook. Om er maar vanaf te zijn zette ze haar lippen tegen zijn pols aan en zoog ze de druppels bloed op. Enkele seconden daarna trok ze zich vliegensvlug terug terwijl ze enkele keren moest hoesten. Een vies gezicht ontbrak er ook niet aan deze keer. Ze hoopte echt dat dit de laatste keer was dat ze het zou moeten doen.
'En dan te bedenken dat jij hiervan leeft,' gooide ze er walgend uit. Ze snapte echt niet hoe hij zo iets smerigs door zijn strot kon krijgen. Een zacht gegrinnik vulde de kamer terwijl Harry de bloedrestjes van zijn arm veegde.
'Sorry, it's a habit,'