Shades Of Agony [PSLU #3] [UPDATING] [GL]

SA39

Regina's POV

"Muka kang penguin maglakad, ano nangyare sayo?" Tanong sakin ni Portia nang makababa ako.

Naiirita akong tumingin ng matalim kay Venven pero kabit balikat lang siyang tumalikod habang nakikipagusap kay Miss Veronica. Hindi talaga niya ako tinigilan nung nasa Spain kami, akala ko isa lang pero hindi siya nakontento dahil pati sa cr ay hindi niya pinalampas ang katawan ko na mag pahinga. Halatang gustong gusto niya pa na makitang nakaturtle neck nanaman ako dahil sakanya.

Dahil pati kanina ay hindi kami parehas nakapag pigil sa kotse.

"Nadulas ako kagabi sa cr, medyo maipit lang ako pero okay na ako." Pagpapalusot ko, Portia even tilted her head na halatang hindi naniniwala sakin.

She shrugged. "You forgot about the part that I'm a nursing student, Regina. I know everything." 

"Whatever, heh dun ka nga!" Sabi ko at tinulak siya sa direksyon nila Miss Veronica.

Natatawa naman siyang kinindatan ako na para bang alam niya talaga ang nangyare. Hindi naman siguro niya kami narinig nung nasa Spain kami ano? Magkatabi pa naman kwarto namin nun. Hindi rin kami nagtagal, we had to immediately go back at the Philippines dahil sa darating na Art Competition ko. Luckily, Lydia was able to get my school bag kundi ihuhulog ko talaga sa ilog si Venven.

And that night, we also had a private talk about our relationship and it was also the same day when we decided to push through and take it to the next level.

"Anong nakain niyo ni Miss Veronica at sa theme park niyo kami dinala?" Tanong ko at unting dumungaw sa ibaba.

We are currently on the feris wheel. Nagpasya kasi kaming apat na gumala dito dahil ayaw naming mabored kung nasa mansyon lang. Her parents also insisted, which I also agree sayang ang ilang oras na byahe kung di kami gagala.

Also, this country is a safe haven for an architect student like me. It's a privilege to witness the beauty of their designs, especially in Barcelona.

"I noticed that you enjoyed our gala in an enchanted kingdom, so I figured out that I should bring you here." She took paused and turned around to face my direction. "Isn't the sight breathtaking?"

"Hindi ka naman nakatingin sa labas, bakit ka sakin nakatitig?" Natatawa kong sabi.

"Exactly, I'm looking at the view." She casually said, it made me flustered.

Wala sa sarili kong pinaypayan ang sarili ko nang mapagtanto ko ang ibig niyang sabihin. Damn it, nakakainis. Sino nga ulit nag sabi na wag ako maging marupok? Tignan mo nga ganito lang sinasabi niya pero parang gumuguho na mundo ko sa sobrang kilig. Dinaig ko pa ang napagdaanan ang earthquake eh.

"Regina? The art competition will start in 10 minutes, they need you in the back stage right now." Napakurap ako at parang nagising ang diwa nang tawagin ako ni Miss Elise at tapikin sa balikat. "Are you okay? You look pale."

Tumango ako. "I'm okay, Miss Elise. Medyo kinakabahan lang, it has been a while na sumali ako sa mga ganito."

Because before, my parents used to be here to support me. Umiling iling nalang ako na mapagtanto ko ang iniisip ko. Hindi ko narin dapat sila pa isipin at kalimutan na naging parte sila ng mundo ko kung sila lang rin pala ang magiging rason para mabura ako sa mundo na to.

Indeed, they are the reason why am I alive, if it wasn't for them I wouldn't be able to have this kind of life. But I believe na hindi ko ito utang na loob sakanila, dahil kailan wala namang tao ang nag pumilit mabuhay. Kaya nga ngayon ang mga nasa generation namin ay ayaw na magkaanak. Alam kasi nila kung gano kapait ang realidad, and they don't want another human being to suffer.