Chapter -7

392 37 0
                                    

ငါတို့ ပိုပြီး ရင်းနှီးလာကြတယ်...

''...အဲ့ဒီတော့ ဘာပါလဲ...ခင်ဗျားသူငယ်ချင်း မျက်နှာပြောင်တာကိုတော့ ကျွန်တော် တကယ် အသိအမှတ်ပြုပါတယ်...''

ခနနားလိုက်ပြီးမှ

''ဒါပေမဲ့ ဒီအကြောင်းကိစ္စကိုသာ ခင်ဗျားပြောတဲ့ ဒီကိုမဖြစ်မနေ ပြောင်းလာရတဲ့ အကြောင်းပြချက်ဆိုပြီး ခေါင်းစဥ်တပ်ဖို့ ကြိုးစားမယ်ဆိုရင်တော့ Mr Lucinda...ဒါက သိပ်ကို မခိုင်လုံရာ ကျလွန်းပါတယ်။အငှားနေဖို့ လုပ်နေတာကို ရပ်တန်းက ရပ်လိုက်ပါတော့။ကျွန်တော့်ကို အခုဘဲ သွားခွင့်ပြုနိုင်မလား...''

စကားဆုံးတာနဲ့ ဤသူ့ရင်ပြင်ကျယ်ကျယ်ကို လက်နှစ်ဖတ်လုံးနဲ့ အားသိပ် မသုံးဘဲ ပုတ်လိုက်တယ်။နံရံနဲ့ သူ့အကြားမှာ အလုံပိတ်ထားခဲ့တဲ့ ငါ့ကို အလွှတ်ပေးဖို့ တည်ငြိမ်စွာနဲ့ တောင်းဆိုလိုက်တဲ့ သဘောမျိုးသာ ဖြစ်တယ်။ဒါပေမဲ့လည်း မထင်မှတ်ထားပါဘဲ ဤသူက ငါ့ကိုအလွှတ်ပေးဖို့ ဆန္ဒတို့ ရှိမနေခဲ့တာကို သိလိုက်ရတယ်။

မူလကတော့ သူနဲ့နံရံအကြားမှာ ငါအတွက် ခြေတစ်လှမ်းစာမျှ နေရာလွတ်လေး ထားပေးထားသေးတယ်။ဒါပေမဲ့ သူ့ရင်ဘက်ကို အသာပုတ်လိုက်ပြီး ပိတ်လှောင်ခံထားရာကနေ ထွက်ခွာသွားတော့မယ်ဆိုတဲ့ အမူအရာမျိုး ပြုလုပ်လိုက်တာနဲ့ ငါ့ကို ပိုပြီး ကျဥ်းကျပ်စွာတောင် ပိတ်နှောင်ပစ်လိုက်တယ်။

''တစ်ဆိတ်...တစ်ဆိတ်လောက်ပါ Mr Lucinda ခင်ဗျား!"

သူ့ခြေထောက်တစ်ဖတ်က ငါ့ပေါင်တံ နှစ်ချောင်းကြားထဲကနေ တိုးဝင်လာခဲ့ပြီး အနောက်က နံရံကို ဒူးနဲ့ လှမ်းထောက်လိုက်တယ်။ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုကလည်း ရင်ဘက်ချင်း ထပ်တဲ့အထိတောင် တစ်သားတည်းကျသွားတဲ့ အနေအထားမျိုးဘဲ။

ထူးဆန်းတဲ့ အနေအထားကြောင့် ရုန်းရင်းဆန်ခတ်လုပ်မိတော့ ငါ့ခေါင်းကိုငါ အနောက်က နံရံနဲ့တောင် အားပြင်းပြင်းနဲ့ ဆောင့်ချလိုက်မိတော့မလို။ဒါပေမဲ့ ဤသူက ပိုင်နိုင်စွာဘဲ ငါ့ရဲ့ခေါင်းနောက်စေ့နေရာကို ကိုင်တွယ်လိုက်ပြီး ကာကွယ်ပေးခဲ့တယ်။ထိုတော့မှသာ ငါလည်း သံပတ် အရပ်ခံလိုက်ရတဲ့ အရုပ်လိုမျိုး ငြိမ်သက်သွားမိရဲ့။

မင်းရဲ့အံ့ဖွယ်လေး ဖြစ်ချင်မိတယ်/မင္းရဲ႕အံ့ဖြယ္ေလး ျဖစ္ခ်င္မိတယ္ (Complete)Where stories live. Discover now