Chapter -3

614 58 0
                                    

ငါတို့နှစ်ယောက်လုံး ထူးဆန်းနေတယ်

ဆင်ခြေဖုံး ရပ်ကွက်တစ်ခု။ကျဥ်းမြောင်းလှတဲ့ လူသွားလမ်းလေးတွေသာ ရှိနေတာမို့ ကားကိုတော့ လမ်းထိပ်မှာဘဲ ရပ်ထားခဲ့ရတယ်။

ရေညှိများပင် တက်နေပြီဖြစ်တဲ့ အဆောက်အဦး နံရံတွေ ကြားထဲကနေ ဖြတ်သန်းသွားရတယ်။ဒါ့ကြောင့် မိုးစဲသွားခဲ့တာတောင် တစ်ဖတ်တစ်ချပ်က တံစက်မြိတ်တွေကနေ တဖြောက်ဖြောက် ကျဆင်းတဲ့ မိုးရေစက်တွေနဲ့ လမ်းက စိုထိုင်းပြီး ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း မှောင်မဲနေခဲ့တယ်။

Mr Lucindaက ငါ့အဘွားကို ကျောပိုးသယ်ထားပြီး ငါကိုတော့ လမ်းပြကောင်လေးသာ လုပ်ခိုင်းထားတယ်။ဒါက သိပ်ကို အားနာဖို့ကောင်းတဲ့ အပြုအမူဆိုတာကို သိပေမဲ့ အိမ်ပြန်လမ်းက အနည်းငယ်မျှ ရှည်လျှားတယ်။

ငါ့ရဲ့ ခြေတံတိုတိုလေးတွေက များပြားလှတဲ့ ချိုင့်ခွက်တွေနဲ့ ရေအိုင်ငယ်တွေကို ကျော်လိုက်ခွလိုက် လုပ်ပြီး အဘွားကို တစ်လျှောက်လုံး သယ်ပိုးနိုင်ဖို့ရာဆိုတာက မဖြစ်နိုင်ဘူးတဲ့လေ။

အဲ့ဒါကြောင့်လည်း ''ကျေးဇူးပါတယ်” တစ်ခွန်းဘဲ ပြောဖြစ်လိုက်တယ်။မျက်နှာပြောင်စွာနဲ့သာ Mr Lucindaရဲ့ အကူအညီကို နောက်တစ်ကြိမ် ထပ်ယူလိုက်တာဆို ပိုမှန်ပါလိမ့်မယ်။

နေအိမ်ကို ရောက်ရှိလာခဲ့ကြတယ်။
''ဝက်နှာခေါင်းပေါက်လောက်ဘဲ ကျယ်တယ်”ဆိုတဲ့ ငါရဲ့ အဲ့ဒီခိုင်းနှိုင်းထားမှုက နည်းနည်းမှ ချဲ့ကာထားတဲ့ စကားမျိုး မဟုတ်ခဲ့ဘူးဆိုတာ Mr Lucinda သေချာပေါက် လက်ခံသွားလိမ့်မယ်လို့ ငါထင်တယ်။ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုရင် အဝင်တံခါးကို ဖြတ်ပြီး အိမ်ထဲကို ဝင်ရောက်ရတာတောင်မှ Mr Lucindaက သူ့ရဲ့ ခါးကို 75 ဒီဂရီလောက်အထိ ကိုင်းချလိုက်ရတာကြောင့်ဘဲ။

ဦးစွာ အဘွားကို သူမအခန်းထဲ ပို့ကြတယ်။ကုတင်ပေါ် အညင်တသာ တင်လိုက်တော့ အဘွားက သက်သောင့်သက်သာ ဖြစ်သွားတဲ့ ပုံစံ ခပ်ပါးပါး ပြုံးရယ်လိုက်တာကိုတောင် မြင်လိုက်ရသလိုပါဘဲ။

မင်းရဲ့အံ့ဖွယ်လေး ဖြစ်ချင်မိတယ်/မင္းရဲ႕အံ့ဖြယ္ေလး ျဖစ္ခ်င္မိတယ္ (Complete)Onde histórias criam vida. Descubra agora