မင်းရဲ့အံ့ဖွယ်လေး ဖြစ်ချင်မိတယ်/မင္းရဲ႕အံ့ဖြယ္ေလး ျဖစ္ခ်င္မိတယ္ (Complete)

Chapter -12

ဒီလောကမှာ ကိုယ့်အပေါ် ကောင်းပေးတဲ့လူကို မပိုင်ဆိုင်ချင်ဘဲ အလှကြည့်နေချင်ကြတဲ့ လူမျိုးဆိုတာ တကယ် မရှိပါဘူး။

မထင်မှတ်ထားဘဲ သူ့စကားက အရှိုက်ကို တည့်တည့် လာထိနေတယ်။မျက်ဝန်းအိမ်ထဲက တစ်မဟုတ်ချင်း ပြည့်တက်လာတဲ့ မျက်ရည်စတွေနဲ့အတူ သူ့ခမျာ သူစိမ်းကျောင်းသားကို ခပ်မော့မော့ ကြည့်ကာဘဲ ပေါက်ကွဲမိပြန်ပါတယ်။

''ငါက ရောဂါပိုးမွှားလို အကောင်ဘဲ ဟုတ်တယ်မလား...သိပ်ကို ပျော့ညံ့လွန်းလို့ မင်းလို ပုံမှန်လူတွေ နေထိုင်ကြတဲ့ ဒီကမ္ဘာထဲမှာ နေဖို့ တကယ် မထိုက်တန်တဲ့ အကောင်ဘဲ။ငါလည်း ဒီကမ္ဘာကြီးကို သန့်ရှင်းသွားအောင် လုပ်ပေးဖို့ဆိုပြီး ကိုယ့်ကိုကိုယ် အပြီးတိုင် ပျောက်ကွယ်သွားဖို့ အကြိမ်ကြိမ် လုပ်ခဲ့ပါတယ်။ဒါပေမဲ့ အခေါက်တိုင်း မအောင်မြင်ခဲ့လို့...လောကကြီးက ငါ့ကိုမသေစေချင်ခဲ့ဘူးလားဆိုတဲ့ စိတ်နဲ့ဘဲ မိသားစုကို ဖွင့်ပြောပြပြီး လက်ခံနိုင်ရင် အသက်ရှင်လိုက်မယ်ဆိုပြီး လုပ်ခဲ့ရုံဘဲ။အဆုံးသက်ကျတော့ ဒီနေ့လိုမျိုး အရှက်ကွဲခဲ့ရတယ်။အစကတည်းက အသက်ရှင်ခိုင်းဖို့ ဆန္ဒမရှိဘူးဆိုလည်း ဘာလို့ ငါ့ကို ပေးမသေခဲ့ရတာလဲ။ငါ တကယ်ဘဲ...တကယ်ဘဲ ဘယ်လို ထပ်လုပ်ပေးရဦးမလဲ မင်းပြောပါဦး။ပြောလေ !...''

သူခံစားခဲ့ရတာတွေနဲ့ သူနဲ့ တကယ်ကို ဘာမှမသက်ဆိုင်ပါဘူး။သူ ဒါကို ကောင်းကောင်း သိတယ်။ဒါပေမဲ့ ဒီအတိုင်းပါဘဲ ကမူးရှုထိုး ပေါက်ကွဲလိုက်မိတယ်။ပါးပြင်ပေါ်ကို မျက်ရည်တွေ စီးကျနေတာ မရပ်တော့ဘူး။

စောစောက အခိုက်အတန့်မှာသာ သူ ဒီစကားတွေကို ဖခင်ကို ပြောပြဖြစ်ခဲ့ရင် ဖခင်ကရော gayဖြစ်နေခဲ့လို့ သူ့ကိုခွင့်လွှတ်ပေးပြီး နှစ်သိမ့်ပေးတဲ့အနေနဲ့ပါ ထွေးပွေ့ထားပေးလောက်လေမလား။ဟင့်အင်း...အဲ့ဒါက လုံးဝ မဖြစ်နိုင်ပါဘူး။ဒီ‌လောကမှာ သူ့ဖခင်စိတ်ကို သူကအသိအဆုံးဘဲ။''သေလိုက်”ဆိုတဲ့ စကားလုံးနဲ့ သူ့နှလုံးသားကို ဒဏ်ရာ ထပ်မရစေလျှင်တောင် သူ ကံကောင်းနေလို့ ဆိုရပါလိမ့်မယ်။

သူပိုတွေးလေ ပိုငိုမိလေဘဲ။အချိန်ဘယ်လောက် ကြာအောင် ငိုနေခဲ့မိလဲ မသိတော့ဘူး။သုတ်သုတ်ပျာပျာ ထွက်သွားခဲ့တဲ့ ဆရာဝန်တော့ ပြန်ရောက်မလာသေးပေမဲ့ ကျောင်းသားကတော့ သူစငိုပြီဆိုကတည်းက ဘောင်းဘီအိပ်ကပ်ထဲကနေ စီးကရက်နဲ့ မီးခြစ်ကို ထုတ်ပြီး စတင်၍ ဖွာရှိုက်နေခဲ့ရာကနေ အခုဆို စီးကရက် ဖင်ဆီခံတို လေး ငါး ခြောက်ခုတောင် ဘယ်ဘက် စားပွဲထောင့်မှာ ဖိခြေပြီး မီးသက်ခံထားရပြီးပြီ။