បេសកកម្មតាមប្រមាញ់ឃាតករ⛓

ភាគ១៤:ទាសករលើគ្រែ🚱

« ចង់រត់មែនទេ? » សំឡេងគ្រលរធំ ធ្វើអោយថេយ៉ុងផ្អាកសកម្មភាពដែលប្រឹងឆ្កឹះឆ្កៀលច្រវ៉ាក់មុននេះ។ ថេយ៉ុងងើយមុខមើលមកកាន់ជេឃេដោយក្រសែរភ្នែកខឹងស្អប់។ ប្រុសម្នាក់នេះដាក់ច្រវ៉ាក់គេដូចជាសត្វធាតុ ចាំមើលចុះ បើគេរួចចេញពីទីនេះបានពេលណា គេនឹងអូសកប្រុសម្នាក់នេះចូលគុកអោយបាន។
« មើលអី? បាយ... » ជេឃេរុញថាសអាហារទៅជិតជើងរបស់ថេយ៉ុង។
ដោយឃើញថេយ៉ុងអង្គុយសម្លក់បាយ ទើបជេឃេអង្គុយចោងហោង ទាញថាសបាយមកជិត ដួសបាយមកបញ្ចុកថេយ៉ុង។ យ៉ាងហោចណាស់គេក៏មានធម៍មេត្តាខ្លះ មិនទុកអោយមានមនុស្សស្លាប់ក្នុងបន្ទប់។ ថេយ៉ុងងាកមុខចេញ ទោះបីជាក្រពះរបស់គេធ្វើទុក្ខខ្លាំងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏មិនព្រមញុំា។
« គ្រាន់តែហារមាត់សុីបាយសោះហេតុអីក៏ពិបាកម្ល៉េះ? » ជេឃេចាប់ផ្តើមមួម៉ៅនឹងរឹងពាររឹងទទឹងរបស់ថេយ៉ុង នេះគេខំចុះទន់បញ្ចុកទៅហើយ នៅប្រហើនងាកមុខចេញទៀត។ ជេឃេយកអណ្តាតទល់ថ្ពាល់ ចាប់ច្របាច់មាត់របស់ថេយ៉ុង តែក៏ត្រូវបានថេយ៉ុងខាំដៃរួចស្តោះទឹកមាត់ដាក់។
ផាច់! ថេយ៉ុងងាកមុខទៅម្ខាងព្រោះតែកម្លាំងដៃរបស់ជេឃេដែលទះមកលើមុខរបស់គេ។
« អាថោកទាប! » ថេយ៉ុងស្រែកជេរដាក់ជេឃេ ទាំងមាត់របស់គេមានឈាមរឹមៗ។
« មើលទៅឯងមានកម្លាំងស្រាប់ហើយ មិនបាច់សុីបាយទេ » ពោលចប់ជេឃេក៏បានលើកបោះថេយ៉ុងទៅលើគ្រែ។
« អូយ៎! » ថេយ៉ុងថ្ងូរដោយភាពឈឺចាប់ត្រង់កជើងរបស់គេទាក់ជាមួយនឹងច្រវ៉ាក់។
ជេឃេដោះឡេអាវម្តងមួយគ្រាប់ៗ ដែលធ្វើអោយថេយ៉ុងឃើញកាន់តែច្បាស់នៃស្នាមសាក់លើដងខ្លួនគេ មិនមែនត្រឹមតែដៃនោះទេ នៅលើទ្រូងនឹងខ្នងរបស់គេមានសុទ្ធតែស្នាមសាក់។
« ឯងចង់ធ្វើអី? »
« ផ្តល់មេរៀនអោយឯង អោយចងចាំថាប្រហើនដាក់យើងនឹងទទួលបានលទ្ធផលបែបណា! » គេនឹងធ្វើអោយថេយ៉ុងចងចាំថា គេគឺជាជេឃេ មិនមែនជាជុងហ្គុកដែលនៅចាំលួងលោមថ្នាក់ថ្នមនោះទេ។
« អាចង្រៃ! » ទោះជាភ័យខ្លាចយ៉ាងណាក៏គេមិនបង្ហាញចេញមក ធ្វើខ្លួនខ្លាំងថែមទាំងស្រែកជេរ។ តែគេមិនដឹងទេថាកំពុងតែបញ្ឆះអារម្មណ៍ជេឃេអោយកាន់តែមួម៉ៅលើសដើម។
« មាត់នេះពូកែជេរខ្លាំងណាស់ ចង់ដឹងថាវាមានរសជាតិបែបណា? » ជេឃេចូលមកខាំញុំាងញី បបូរមាត់ថេយ៉ុងទាំងកម្រោល។ ដៃទាំងគូ របស់ថេយ៉ុងត្រូវបានជេឃេចាប់ជាប់ដោយដៃតែម្ខាង ជាហេតុធ្វើអោយថេយ៉ុងប្រឆាំងមិនបាន។
ដៃដ៏ត្រជាក់ស្រេបលូនចូលទៅក្នុងអាវរបស់ថេយ៉ុង ស្ទាបអង្អែលសព្វខ្លួនប្រាណ ហើយបន្តិចក្រោយអាវរបស់គេក៏ត្រូវបានរបេះចេញពីខ្លួន ព្រោះតែស្នាដៃរបស់ជេឃេ។
«អាស៎ » ថេយ៉ុងបញ្ជេញសំឡេងក្នុងបំពង់ក ខ្លួនគេញ័រទទ្រើកពេលដែលម្រាមដៃរាងក្រាស់កំពុងតែញីត្បាល់លើចុងដោះរបស់គេ។
ថេយ៉ុងជ្រាបទឹកភ្នែកឡើងមក ការថើបរបស់ជេឃេព្រៃផ្សៃរខ្លាំងណាស់។ មាត់របស់គេក្រហាយជាខ្លាំងព្រោះតែការដាច់រលាត់។ ខោរបស់គេត្រូវបានជេឃេសម្រាតចេញ ជេឃេសម្លឹងមើលរាងកាយថេយ៉ុងដោយភ្លើងប្រាថ្នា។ ថេយ៉ុងហើបខ្លួននៅពេលដែលអណ្តាតអត់ឆ្អឹងរបស់ជេឃេ កំពុងតែវាយលុកលើពោះរាបស្មើរបស់គេ។ នៅពេលដែលឃើញថា ថេយ៉ុងកំពុងតែស្លុងអារម្មណ៍ ជេឃេក៏ស្រាតខោរបស់គេចោលទៅម្ខាង បង្ហាញអោយឃើញពីភាពរឹងមាំ ដែលរីកមាឌ មានសសៃរ រវៀម។ គេចាប់កាន់កូនប្រុសរបស់ខ្លួនដែលកំពុងតែខឹងដោយមិនចាំបាច់អ្នកណាមកប៉ះពាល់ មកលុញមាត់របស់ថេយ៉ុង។
« ហាមាត់! » ជេឃេសង្រ្គឺតជើងធ្មេញ ពេលដែលថេយ៉ុងខ្ជឹបមាត់ជិតឈឹង។ ជេឃេចាប់ច្របាច់មាត់របស់ថេយ៉ុងមួយទំហឹង ហើយក៏លុញកូនប្រុសរបស់គេចូលទៅក្នុងមាត់របស់ថេយ៉ុង។
ផាច់ៗ ថ្ពាល់ដ៏ស្រស់ស្អាតប្រែទៅជាជាំ ព្រោះតែត្រូវបានជេឃេទះមិនដកដៃ។
« អ្នកណាអោយខាំ? »
« គួរអោយខ្ពើមណាស់! »
« ខ្ពើមចឹងហ្ហេស? ល្អ មិនចាំបាច់រោលរាលស្អីទេ » ថាចប់ ជេឃេក៏បានចាប់ហែកជើងថេយ៉ុងទាំងសងខាង អោយវាមានគម្លាតឆ្ងាយពីគ្នា បង្ហាញអោយឃើញពីភាពទន់ជ្រាយ។ ថេយ៉ុងយកដៃបិទបាំងភាពអៀនខ្មាស កាលបើភ្លៅរបស់គេត្រូវបានជេឃេហែកញែកពីគ្នា ធ្វើអោយគេឈឺជាខ្លាំង ។ 
ជេឃេចាប់ទាញដៃរបស់ថេយ៉ុងចេញ ម្រាមដៃរឹងៗវែងៗ កំពុងតែលូនជើងទៅក្នុងភាពទន់ជ្រាយរបស់គេ ធ្វើអោយគេបញ្ជេញសំឡេងឈឺចាប់ឡើងមក។
« អា៎ ដកដៃចេញទៅ » ថេយ៉ុងរុញដៃជេឃេចេញ តែក៏ត្រូវបានជេឃេថែមម្រាមដៃមួយទៀត ដែលធ្វើអោយគេអួលវាខ្លាំង។
« ជុងហ្គុកមិនធ្លាប់ធ្វើវាទេ? » ជេឃេធ្វើចលនាដៃរុកដកៗ តែភាពទន់ជ្រាយរបស់ថេយ៉ុងរួមរឹតម្រាមដៃគេខ្លាំងណាស់។ គេគិតថាជុងហ្គុកអាចនឹងធ្លាប់ប៉ះពាល់វាទៅហើយ ព្រោះតែនៅជាមួយថេយ៉ុងយូរគួរសម តែមិនអីនោះទេ ទុកអោយគេជាមនុស្សដំបូង ពុះហែកភាពបរិសុទ្ធថេយ៉ុងទៅចុះ។
« ទ្រាំលែងបានហើយ » ជេឃេចាប់កាន់ភាពរឹងមាំលុញវាទៅភាពទន់ជ្រាយរបស់ថេយ៉ុង ព្រោះតែគេមិនអាចទ្រាំនឹងរាងកាយដ៏ស្រឡូនមួយនេះបានតទៅទៀតនោះទេ។
ថេយ៉ុងលើកដៃខ្ទប់មាត់ដើម្បីកុំអោយវាលេចសំឡេងដ៏អាម៉ាសចេញមកក្រៅ។ ត្រង់ប្រលោះភ្លៅរបស់គេថប់ៗ ហើយក្រហាយជាខ្លាំង ព្រោះតែជេឃេបានស៊ូកវាចូលទៅទាំងកម្រោល គ្មានសំណើម។
« អ្ហាស៎ » ថេយ៉ុងស្រែកភ្លាត់សំឡេងពេលដែលជេឃេរុញមួុយទំហឹងដល់កប់គល់។
« អឹ្ហសៗ » ជេឃេបោលសម្រុក បញ្ជេញសំឡេងសឺតស៊តតាមជើងធ្មេញ រួចអោនទៅខាំបឺតជញ្ជក់សាច់ទ្រូងពើកៗនោះ។ ថេយ៉ុងស្លឺភ្នែក ទាំងទំហំទាំងកម្លាំងបោលសម្រុករបស់គេ ធ្វើអោយគេទ្រាំមិនបាននោះទេ។
« ឈប់...ឈប់ទៅ » ជេឃេភ្ញោចស្នាមញញឹមយ៉ាងសមចិត្ត ពេលដែលថេយ៉ុងស្រែកអង្វរអោយគេឈប់។ ជេឃេបានចិត្ត សម្រុកកាន់តែខ្លាំង ធ្វើអោយថេយ៉ុងអួលជាខ្លាំង។ ជេឃេដាក់ដៃសង្កត់លើពោះថេយ៉ុងដែលវាប៉ោង ព្រោះតែភាពរឹងមាំរបស់គេបុកចូលជ្រៅដល់ទៅខាងក្នុង។
« ត្រង់នេះ »
« កុំ កុំសង្កត់អី ខ្ញុំ...ខ្ញុំទ្រាំមិនបានទេ » ថេយ៉ុងរមិចរមួលខ្លួន ត្រង់នឹងវាស្រេវខ្លាំងណាស់ ជេឃេកំពុងតែធ្វើអោយគេជិតឆ្កួតហើយ។
« អ្ហឹស » ជេឃេកន្រ្តាក់ខ្លួនបាញ់ទឹកអន្ធិលៗចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ថេយ៉ុង។ គេពេញចិត្តជាមួយរាងកាយមួយនេះខ្លាំងណាស់។ ជេឃេដកភាពរឹងមាំចេញ បង្ហាញអោយឃើញឈាមហូរចេញពីភាពទន់ជ្រាយរបស់ថេយ៉ុង ព្រោះការដាច់រហែក។ ក្រឡេកទៅមើលថេយ៉ុងឃើញថា បាត់មាត់បាត់កទៅហើយ តែគេមិនបញ្ចប់ត្រឹមនេះឡើយ ព្រោះតែគេកំពុងតែញៀនញាមជាមួយរាងកាយមួយនេះ។ ជេឃេទាញថេយ៉ុងអោយគេងផ្តាប់ ហើយចាប់នាគរាជរបស់គេ ស៊ូកចូលម្តងទៀត។
ផ្លាប់ៗ សំឡេងសាច់ប៉ះសាច់បន្លឺឡើងសារជាថ្មី។
« អ្ហឹសៗ.... » ជេឃេកន្ត្រាក់ខ្លួនបញ្ជេញទឹកកា*ចូលទៅក្នុងខ្លួនថេយ៉ុងម្តងទៀត វាមិនមែនជាលើកទីមួយឬលើកទីពីរដែលគេបានដល់ត្រើយសុខស្រួល ព្រោះវាច្រើនលើកទៅហើយ ធ្វើអោយគេចាំមិនបាន។

ថេយ៉ុងទន់ខ្លួនល្អូន កម្លាំងរបស់គេទាំងប៉ុន្មានត្រូវបានជេឃេស្រូបយកអស់ទៅហើយ សូម្បីតែកម្លាំងទាញភួយលើកមកបិទបាំងរាងកាយអាក្រាតក៏គ្មានផង។
« ឯងនឹងត្រូវរស់នៅទីនេះពេញមួយជីវិត ដើម្បីធ្វើជាទាសករបម្រើយើងនៅលើគ្រែ » ជេឃេអោនទៅខ្សឹបដាក់ត្រចៀកថេយ៉ុង ដែលគេងដកដង្ហើមដង្ហក់មិនដល់គ្នា។ ខ្យល់ដង្ហើមដ៏ក្តៅគគុកប៉ះនឹងត្រចៀករបស់ថេយ៉ុង ជេឃេថើបថ្ពាល់ថេយ៉ុងមួយសឺត រួចអូសច្រមុះមកដល់កញ្ចឹងករបស់ថេយ៉ុង។

« អ្ហា៎! » ឈាមច្រាលចេញមកភ្លាមៗ ពេលដែលធ្មេញរបស់ជេឃេចាក់ទម្លុះចូលក្នុងសាច់របស់ថេយ៉ុង។ ជេឃេបោះត្រាបញ្ជាក់ពីកម្មសិទ្ធ រួចញញឹមចុងមាត់ចេញពីបន្ទប់មួយនេះ។

ថេយ៉ុងគេងសម្រក់ទឹកភ្នែក ដៃរបស់គេខ្ញាំពូកយ៉ាងណែន គ្រប់យ៉ាងត្រូវបានបញ្ចប់ រាងកាយរបស់គេពោពេញទៅដោយស្នាមក្រោមស្នាដៃរបស់ជេឃេ។ នៅពេលដែលគេងាកទៅមើលខ្នងធំក្រអាញដែលដើរចេញពីបន្ទប់នេះ ទើបចាប់អារម្មណ៍ថា ប្រុសម្នាក់នេះ មានដំណើរចម្លែក។ ជេឃេបោះជំហានមួយៗស្មើៗ ដៃរបស់គេនឹង ធ្វើអោយថេយ៉ុងនឹកទៅដល់ជនបិទមុខដែលបានសម្លាប់អ៊ំស្រីលី។
                      *****
   នៅជ្រុងម្ខាងយើងឃើញថា ជេឃេកំពុងតែលាងរបួសអោយជុងហ្គុក ដែលពេលនេះរបួសជុងហ្គុកទាំងមុខនិងកជិតជាស្បះទៅហើយ។ ជេឃេផ្តិតថ្នាំលើរបួសជុងហ្គុកដោយផ្ជិតផ្ជង់ គេស្រឡាញ់ប្អូនរបស់គេខ្លាំងណាស់ តែពេលនេះមើលចុះ គ្រាន់តែគេមិននៅកូរ៉េមិនដល់មួយអាទិត្យផង ប្អូនរបស់គេក៏មានរបួសពេញខ្លួន។
« បងធ្វើអ្វីខ្លះទៅលើថេយ៉ុង? » ជុងហ្គុកចាប់ដៃបងប្រុសជាប់។
« ធ្វើអី? យើងមានធ្វើអីគេឯងណា គ្រាន់តែ... » ជេឃេញញឹមចុងមាត់ ធ្វើអោយជុងហ្គុកកាន់តែមួម៉ៅចង់ដឹងលើសដើម។ ជេឃេបន្តប្រយោគ៖
« គ្រាន់តែប្រលែងលេងជាមួយគេ » 
« កុំប៉ះពាល់ថេយ៉ុងអោយសោះ »
« ហួងហែងឬ? ប្រសិនជាយើងប៉ះពាល់គេ ឯងចង់ធ្វើយ៉ាងម៉េច? សម្លាប់យើងដូចជាពួកគេទាំងនោះ? » ជេឃេឌឺដងសួរទៅកាន់ជុងហ្គុក។ គេនៅតែរក្សាស្នាមញញឹមដដែល ព្រោះតែគេដឹងច្បាស់ថា ប្អូនប្រុសរបស់គេ ស្រឡាញ់គេខ្លាំងណាស់។ គ្រាន់តែក្មេងប្រុសមុខញីម្នាក់ ជុងហ្គុកមិនហ៊ានក្អកជាមួយនឹងគេនោះទេ។ ដោយឃើញជុងហ្គុកស្ងាត់មាត់ ជេឃេក៏បន្តនិយាយ៖
« រាងកាយរបស់គេអស្ចារ្យណាស់ ជាពិសេសសំឡេងថ្ងូររបស់គេ ធ្វើអោយយើងអារម្មណ៍ល្អមែនទែន »
To be continued