បេសកកម្មតាមប្រមាញ់ឃាតករ⛓

ភាគ២០:ក្តីសុខដែលទទួលបានដោះដូរជាមួយទឹកភ្នែក🔞

(មានពាក្យមិនសមរម្យច្រើន18+)
« មកនេះ! » សំឡេងគ្រលរធំបន្លឺឡើង រួមជាមួយកែវភ្នែកមុតស្រួចសម្លឹងទៅកាន់រាងតូចស្តើង។ ថេយ៉ុងគ្រវីក្បាលមិនព្រមឈានជើងចូលមកក្បែរជេឃេ ដោយសារតែជេឃេកំពុងតែជក់បារី។ គេព្យាយាមឈរឆ្ងាយពីជេឃេរហូតមកដល់មាត់បង្អួចហើយ តែជេឃេនៅតែតាមសម្លឹងមកកាន់គេ នឹងដាក់កំហិតអោយមកក្បែរដោយមិនអាចប្រកែកបាន។
« លឺយើងនិយាយទេ? » ជេឃេសង្គ្រឺតជើងធ្មេញ ក្នក់ក្នាញ់ដែលថេយ៉ុងរឹងទទឹងមិនស្តាប់បញ្ជាគេ។ ថេយ៉ុងត្រូវបង្ខំចិត្តដើរអូសជើងដែលឈឺនោះ មកយ៉ាងលំបាកលំបិនដើម្បីដើរមកសាឡុងកន្លែងជេឃេអង្គុយ។
« អង្គុយត្រង់នេះ! » ជេឃេទះភ្លៅរបស់គេបង្ហាញអោយថេយ៉ុងអង្គុយ។ ថេយ៉ុងមានតែស្របតាមប៉ុណ្ណោះ។
  ចាប់តាំងពីថ្ងៃដែលជេឃេបង្ហាញខ្លួនឡើងក្នុងជីវិតគេ។ ជីវិតរបស់គេត្រូវបានជេឃេគ្រប់គ្រងស្ទើទាំងស្រុង មិនថា ដើរដេក ឈរ អង្គុយ គេត្រូវធ្វើតាមដែលជេឃេបញ្ជាទាំងអស់។
« ខិកៗ » ថេយ៉ុងយកដៃញល់ច្រមុះព្រោះតែឈ្លក់ផ្សែងបារី ហើយក៏មានអារម្មណ៍ថាក្រពុលមុខព្រោះតែក្លិនរបស់វា។
ជេឃេបោះកន្លុយជាន់កន្ទុយបារី រួចស្រង់ក្លិនក្រអូបប្រសើរពីសាច់របស់ថេយ៉ុង។
« ឯងបាញ់ទឹកអប់មែនទេ? » សំណួររបស់ជេឃេសឹងតែធ្វើអោយថេយ៉ុងបោកក្បាលនឹងសាឡុង រាល់ថ្ងៃនេះគេស្ទើតែមិនបានញុំាបាយផង មានពេលឯណាបាញ់ទឹកអប់ តុបតែងខ្លួនដូចស្រីក្រមុំនោះ?
« អត់ទេ » ថេយ៉ុងព្យាយាមឆ្លើយតបដោយសំឡេងធម្មតាបំផុត ជៀសវាងជេឃេចាប់បានថា គេធុញទ្រាន់ដែលជេឃេអោបរឹតគេ។
« ទន់ៗ » ជេឃេទាញថ្ពាល់ថេយ៉ុងលេង រួចក៏ខាំញិចវាតិចៗ។ ដៃមាំពោពេញទៅដោយស្នាមសាក់ក្រវេមក្រវាម ក៏កំពុងតែឈ្លាសពានលូកចូលទៅក្នុងខោរបស់ថេយ៉ុង។ ជេឃេចាប់ផ្តើមធ្វើចលនាដៃ រូតទៅវិញទៅមកលើកូនប្រុសរបស់ថេយ៉ុង រីឯថេយ៉ុងក៏ខំប្រឹងត្បៀតជើងចូលគ្នា មុខចាប់ផ្តើមក្រហម ឈាមច្រាលឡើង ដង្ហើមក៏កាន់តែក្តៅគគុក ត្បិតការប៉ះពាល់របស់ជេឃេវារោលរាលខ្លាំងណាស់។
« លោក ខ្ញុំឈឺជើង » ថេយ៉ុងធ្វើមុខកំសត់ រុញដៃរបស់ជេឃេចេញ ដោយសំអាងថាគេឈឺជើង។ តែគេពិតជាឈឺជើងពិតមែន ជេឃេប្រុងលេងមែនទែនឬ មិនព្រមអោយគេបានសម្រាកមួយថ្ងៃដោយស្ងប់សុខខ្លះទេ? បើគេជាមនុស្សស្រី ប្រហែលជាកូនបួនដប់ម្ភៃហើយ អោយតែម៉ាកៗនេះ។
« ឈឺតែជើងតើ » ជេឃេពិតជានិយាយាសមហេតុសមផល ដែលធ្វើអោយថេយ៉ុងរកពាក្យតបមិនចេញ ព្រោះតែវាសមហេតុខ្លាំងពេកហើយ។
« អ្ហាស៎លោក! » ជេឃេកាន់តែធ្វើចលនាដៃញាប់ទៅៗ។ ថេយ៉ុងងើយក្បាលឡើងបង្ហើបសំឡេងដ៏ស្រួយស្រេះចេញមក ធ្វើអោយជេឃេកាន់តែពេញចិត្ត។
« អ្ហាស៎ៗ ជេឃេ.... » ថេយ៉ុងជ្រួលច្របល់ កាលដែលក្នុងពោះរបស់គេដូចជា មានមេអំបៅរាប់ពាន់ក្បាលចង់ហើរចេញមក។ ទីបំផុតគេក៏ធ្លាយទឹកស្នេហ៍ចេញមកប្រលាក់ពេញដៃរបស់ជេឃេ។
« ហុឹក! » ថេយ៉ុងខ្ទប់មុខនឹងទ្រូងជេឃេ ត្បិតគេពិតជាខ្មាសអៀនជាទីបំផុត ដែលត្រូវមកអង្គុយអោយប្រុសម្នាក់នេះសម្រេចកាមអោយ។
« ចេញទឹកច្រើនណាស់ ប្រហែលជាខានធ្វើវាយូ » ជេឃេចំអន់អោយថេយ៉ុងដែលជាហេតុ ធ្វើអោយថេយ៉ុងកាន់តែអាម៉ាស។
« លិឍសម្អាតវាអោយអស់ទៅ វាជារបស់ឯង » ជេឃេប្រើដៃដែលទទេស្អាតមកច្របាច់មាត់ថេយ៉ុង រួចបញ្ជូនដៃដែលប្រលាក់ទឹកខាប់អន្ធិលនោះ ស៊កចូលទៅក្នុងមាត់របស់ថេយ៉ុង ស្ទើតែដល់កន្លើតថេយ៉ុង។
ថេយ៉ុងជ្រាបទឹកភ្នែកចេញមក ដោយសារតែម្រាមដៃជេឃេវែងៗណាស់ពេលវាបុកចំកន្លើតគេម្តងៗ ធ្វើអោយឈឺជាខ្លាំង។ ហើយគេមិនមែនស៊កតែម្រាមដៃមួយនោះទេ ដល់ទៅបីដែលធ្វើអោយគេពិបាកទទួលយកជាខ្លាំង។ តែទោះជាយ៉ាងណាថេយ៉ុងបានត្រឹមតែលិឍសម្អាតវាអោយស្អាត អោយបានឆាប់រហ័សជាទីបំផុត។ ទោះបីជាវាចេញពីខ្លួនគេមែនតែគេពិតជាខ្ពើមរអើមខ្លាំងណាស់។
« សិចសុីណាស់! » សំឡេងស្អកៗបន្លឺឡើងចេញពីមាត់ជេឃេ។ ជេឃេមើលសកម្មភាពថេយ៉ុងលិឍម្រាមដៃគេដោយក្តីពេញចិត្ត ត្បិតអណ្តាតថេយ៉ុងពិតជាទន់ល្មើយ ត្រឹមតែម្រាមដៃក៏អាចធ្វើអោយគេមានអារម្មណ៍ពុះកញ្ជ្រោល។ ជេឃេ សង្កត់ម្រាមដៃលើអណ្តាតថេយ៉ុងដែលធ្វើអោយថេយ៉ុងហៀរទឹកមាត់កក្លាក់។
« អ្នកណាអោយខាំ? » ជេឃេទះថ្ពាល់ថេយ៉ុងតិចៗ កាលដែលថេយ៉ុងជ្រុលធ្វើអោយធ្មេញប៉ះនឹងម្រាមដៃរបស់គេ។
« ខ្ញុំ.... ខ្ញុំសុំទោស » ថេយ៉ុងប្រញាប់សុំទោសភ្លាម ទប់ស្កាត់កុំអោយជេឃេខឹងជាងនេះ ព្រោះកាលដែលសាងភាពមិនពេញចិត្ត ឬធ្វើអោយជេឃេខឹង គេមិនដែលទទួលបានផលល្អនោះទេ។ ប្រាកដជាត្រូវដេកដកដង្ហើមចង្រិតលើគ្រែទៀតមិនខាន។
« ក្មេងល្អ » ជេឃេអង្អែលបបូរមាត់ដែលរីកមានសំណើមដោយសារតែទឹកមាត់នោះ យ៉ាងជក់ចិត្ត។ រីឯដៃក៏មិនទុកអោយទំនេរ លូកទៅត្បាល់ចុងដោះថេយ៉ុងញាប់ស្អេក។ ថេយ៉ុងដកដង្ហើមញាប់ៗ ពេលដែលមាត់មានសេរីភាពឡើងវិញ ការថើបរបស់ជេឃេវាខ្លាំងក្លា ហាក់ដូចជាស្រូបថាមពលអស់រលីងពីក្នុងខ្លួនរបស់គេ សូម្បីតែកម្លាំដៃទាញដៃជេឃេចេញពីក្នុងអាវរបស់គេក៏គ្មានផង។
ជុងហ្គុកចូលមកក្នុងផ្ទះ ក្រោយពីជួលជុសឡានរួចរាល់។ ទឹកមុខរបស់គេស្មើធ្មេង កាលដែលឃើញបងប្រុសកំពុងតែស្ទាបអង្អែល រាងកាយសំណព្វចិត្តរបស់គេ។
« ខ្ញុំចង់ងូតទឹក » ជុងហ្គុកបញ្ជេញសំឡេងឡើង។ ជេឃេផ្អាកសម្មភាពញុំាងញីកូនឆ្មានៅចំពោះមុខ រួចចោលភ្នែកទៅមើលជុងហ្គុកដើរកំពុងឈានជើងចូលមកក្បែរសាឡុង។
« ងូតទឹកជាមួយគ្នាទៅថេយ៉ុង » បញ្ចប់សម្តី ជុងហ្គុកក៏បានចាប់លើកបីថេយ៉ុងឡើង ហើយក៏មិនភ្លេចបោះសម្តីប្រាប់ជេឃេ។
« តែពីរនាក់! » ស្រដីចប់ ជុងហ្គុកក៏បាននាំថេយ៉ុងទៅបន្ទប់ជាន់លើ ដោយទុកអោយជេឃេអង្គុយអង្អែលមាត់ ស្តាយចំណីដែលត្រូវប្អូនត្របាក់យកទៅបាត់។
*****
« អ្ហាក! ជុងហ្គុក... » គ្រាន់តែមកដល់ក្នុងបន្ទប់ភ្លាម ក៏លឺសំឡេងថ្ងូរពោពេញទៅដោយភាពឈឺចាប់ របស់ថេយ៉ុងបាត់ទៅហើយ។ ថេយ៉ុងឈរទប់ជញ្ជាំង ដោយមានជុងហ្គុកជាអ្នកលើកជើងគេម្ខាង បោកសម្រុកចេញចូលឥតប្រណី មិនយល់ដល់គេដែលដកដង្ហើមមិនទាន់គ្នា ហើយក៏ឈឺចាប់ត្រង់ចំណុចផ្សារភ្ជាប់ ព្រោះតែទំហំនិងប្រវែងរបស់ជុងហ្គុក ដែលកាន់តែរីកធំពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ។
« អ្ហឹស បងស្អាតណាស់ » ជុងហ្គុកអោនទៅលិឍខ្នងម៉ត់ខៃរបស់ថេយ៉ុង ដៃក៏ប្របាច់ត្រគាកមូលឃ្លំនោះយ៉ាងសប្បាយ។
« បងឈឺជើង ហ្ហឹក ហ្ហឹក ឈឺជើងខ្លាំងណាស់ » ថេយ៉ុងស្រែកយំម្តងហើយម្តងទៀត ព្រោះតែឈឺចាប់ត្រង់មុខរបួស ដែលយើងឃើញថាវាក៏មានឈាមក្រហមច្រាលចេញមកប្រលាក់ក្រណាត់សរដែលរុំនោះ។
« ចាំបន្តិចខ្ញុំជិតដល់ហើយ » ជុងហ្គុកបន្តសម្រុកខ្លាំងៗ ដើម្បីឆាប់ដល់គោលដៅ។
« អ្ហ៊ឺ! អ្ហ៊ឺ! » ជុងហ្គុកបាញ់ទឹកស្នេហ៍ច្រាកៗចូលទៅក្នុងខ្លួនរបស់ថេយ៉ុង ទើបដកភាពរឹងមាំគេចេញ ហើយលើកបីថេយ៉ុងទៅទម្លាក់លើពូកថ្នមៗ។
ថេយ៉ុងនឹកស្មានតែជុងហ្គុកបញ្ចប់ត្រឹមនេះ តែគ្រប់យ៉ាងផ្ទុយស្រឡះ។ ជុងហ្គុកចាប់ទាញជើងថេយ៉ុងអោយមានគន្លាតចេញពីគ្នា បង្ហាញអោយឃើញពីរន្ធតូចចង្អៀតដែលមានទឹកខាប់អន្ធិលនៅជាប់ប្រលាក់នោះ។ ជុងហ្គុកក៏កាន់កូនប្រុសរបស់គេញាត់ចូលម្តងទៀត ដើម្បីបំពេញតម្រូវការ ព្រោះថា ត្រឹមតែមួយទឹកមិនទាន់អោយគេឆ្អែតឆ្អល់នៅឡើយ គេត្រូវការក្តីសុខពីរាងកាយថេយ៉ុងច្រើនជាងនេះ។
ក្តីសុខដែលគេទទួលបាន វាជាការដោះដូរពីទឹកភ្នែក រាប់លានដំណក់ដែលហូរចេញមក ពីភ្នែករបស់ថេយ៉ុង។

To be continued