បេសកកម្មតាមប្រមាញ់ឃាតករ⛓

ភាគ១៧: មកសប្បាយជាមួយគ្នាមកជុងហ្គុក🔞

(⚠️ភាគនេះមានពាក្យសម្តីមិនសមរម្យច្រើន🙃)
       ចង្កេះបាវខ្សាក់ចាប់ផ្តើមសម្រុករុញចេញរុញចូលឥតស្រាកស្រាន្ត វាជាទោសដែលថេយ៉ុងមិនព្រមញុំាអាហារដែលគេលើកយកមកអោយ។ ថេយ៉ុងសឹងតែសន្លប់ម្តងៗ ព្រោះតែការបោលសម្រុករបស់គេ។ រីឯបបូរមាត់ដែលធ្លាប់តែស្រស់ស្អាតប្រែជា ដាច់រលាត់ កក់ឈាម ព្រោះការញុំាងញីរបស់នាយជេឃេ។
    ក្រាក! សំឡេងទ្វាររបើកធ្វើអោយគ្រប់យ៉ាងឈប់ដំណើរការភ្លាម។ ថេយ៉ុងភ្ញាក់ផ្អើមនឹងវត្តមានអ្នកដែលឈានចូលក្នុងបន្ទប់នេះដោយទឹកមុខរាបស្មើ។ ថេយ៉ុងសឹងតែមិនជឿថា រយះពេលតែប៉ុន្មានដៃសោះរបួសជុងហ្គុកក៏បានជាស្បះស្បើយ តែមុខរបស់ជុងហ្គុកក៏បានបន្សល់ស្លាកស្នាមមុខកាំបិត។ អ្វីដែលថេយ៉ុងត្រូវកើនរំលឹកខ្លួនឯងពេលនេះគឺ ប្រុសម្នាក់គឺជាជុងហ្គុក ហាត់តូឈិ មិនមែនជា ចន ជុងហ្គុកប្អូនប្រុសគេដូចកាលពីមុនឡើយ។
« ជុងហ្គុក » ថេយ៉ុងបង្ហើបហៅឈ្មោះជុងហ្គុកខ្សាវៗ ទាំងក្តីខ្មាសអៀនព្រោះពេលនេះ រាងកាយរបស់គ្មានអ្វីបិទបាំងឡើយ ហើយក៏កំពុងតែត្រូវបានជេឃេញុំាងញី។
    វត្តមានជុងហ្គុកចូលមក ធ្វើអោយថេយ៉ុងសង្ឃឹមយ៉ាងមោះមុតថា ជុងហ្គុកនឹងនាំគេចាកចេញពីបន្ទប់មួយនេះ តែ៖
« រាងកាយរបស់បងស្អាតណាស់ » ជុងហ្គុកពោលសសើរព្រមទាំងបោះជំហានដើរចូលមកក្បែរគ្រែ មើលមកកាន់ថេយ៉ុងដោយក្រសែរភ្នែក ក្រញក់ក្រញី ខាំហែក។ ពេលនេះក្តីសង្ឃឹមរបស់ថេយ៉ុងត្រូវបានធ្លាក់ដល់បាត។ ជុងហ្គុកមិនខុសពីជេឃេ គេទុកថេយ៉ុងដូចជាកុត្តាសម្រាប់កំរដអារម្មណ៍តែប៉ុណ្ណោះ។
« មកសប្បាយជាមួយគ្នាមកជុងហ្គុក! » ជេឃេស្រដីទាំងចង្កេះកំពុងធ្វើចលនា មិនដឹងសោយសុខជាន់ទីប៉ុន្មានហើយនោះទេ។ ជុងហ្គុកវាយចិញ្ចើមដាក់បងប្រុស រួចចោលភ្នែកមកមើលកូនខ្លា ដែលគេងដកដង្ហើមដង្ហក់ដោយស្នាដៃរបស់បងប្រុស។
     ទឹកភ្នែករបស់គេហូរមកដោយមិនបាច់បញ្ជាពេលដៃរបស់ជុងហ្គុកកំពុងតែស្ទាបអង្អែលខ្លួនប្រាណរបស់គេ លុកលុយពេញសព្វខ្លួនប្រាណ។
« បងយំធ្វើអី? » ជុងហ្គុកចោទសួរអ្នកដែលសម្រក់ទឹកភ្នែក រួចខាំញិចទងត្រចៀកថេយ៉ុង។ ថេយ៉ុងមិនឆ្លើយតបគិតតែពីយំ អារម្មណ៍ខកចិត្ត ឈឺចាប់វាបុកចូលមកតែមួយ។ មិនធ្លាប់គិតសោះថាក្មេងប្រុសដ៏សែនកក់ក្តៅ ដែលគេស្រលាញ់ ទុកចិត្ត ក្លាយជាមនុស្សប្រភេទនេះ។ តែពីរនាក់បងប្អូននេះ មិនបានទុកពេលអោយថេយ៉ុងធ្វើចិត្តនោះទេគេស្ទើតែសសៃរប្រសាទទៅហើយ។
« កុំយំដៃបន្តិចទៀតនេះ ពួកយើងនឹងសប្បាយជាមួយគ្នា » ជុងហ្គុកប្រើម្រាមដៃមេមកវាសទឹកភ្នែកថេយ៉ុងចេញ តែថេយ៉ុងគេចមុខចេញ ធ្វើអោយគេជ្រួញចិញ្ចើមមិនពេញចិត្តជាខ្លាំង។
« បងចេញទៅទុកអោយខ្ញុំម្តង » ជេឃេបញ្ចប់ទឹករបស់គេដកកូនប្រុសចេញ គ្រលាស់វាអោយអស់ទឹកទៅលើពោះរបស់ថេយ៉ុង។ ហើយវិនាទីបន្ទាប់ជុងហ្គុកគឺជាអ្នកចូលមកចាត់ការវិញម្តង។ ជុងហ្គុកចូលមកចាត់ការផ្នែកខាងក្រោយ រីឯខាងលើទុកអោយជេឃេជាអ្នកប្រលែងលេងវិញម្តង។ ថេយ៉ុងខាំអណ្តាតខ្លួនឯង រហូតដល់បែកឈាម ឆ្អាបពេញមាត់ ជេឃេទើបតែចាប់អារម្មណ៍ក៏បានទះមាត់របស់គេផាច់ៗ ចំនួនពីរដៃ។
« ចង់ងាប់ខ្លាំងណាស់អ្ហេស? » ជេឃេច្របាច់មាត់ថេយ៉ុងមួយទំហឹង រួចអោនទៅសង្គ្រប់បឺតជញ្ជក់មាត់របស់ថេយ៉ុង ធ្វើអោយថេយ៉ុងក្រហាយមាត់នឹងពិបាកដកដង្ហើមជាខ្លាំង។ រីឯជុងហ្គុកក៏បានប្រើអណ្តាតរស់រវើករបស់គេ លិឍគ្រលាស់លើភាពទន់ជ្រាយរបស់ថេយ៉ុងយ៉ាងជក់ចិត្ត  ព្រោះតែគេប៉ងយូរមកហើយ។
« សឺតតត! » ជុងហ្គុកដោះខោគ្រវែងចោល ចាប់កាន់ភាពរឹងមាំដែលខឹងស្រាប់នោះញុកចូលទៅក្នុងរន្ធតូចចង្អៀតរបស់ថេយ៉ុង។ ជេឃេផ្តាច់មាត់ពីមាត់របស់ថេយ៉ុងភ្លាមៗ ក្រោយពេលដែលថេយ៉ុងខាំមាត់របស់គេ។ ជុងហ្គុកចូកសក់ទៅក្រោយ ដលដង្ហើមមួយខ្យល់ ច្រកតូចចង្អៀតរបស់ថេយ៉ុងកំពុងតែរឹតកូនប្រុសរបស់គេជាខ្លាំង ដែលជាហេតុធ្វើអោយពិបាកធ្វើចលនា។
« អ្ហឺក..ឈឺណាស់! » ថេយ៉ុងអណ្តឺតអណ្តក នៅពេលប្រវែងដ៏វែងនឹងទំហំដ៏ធំកំពុងតែសម្ងំក្នុងខ្លួនរបស់គេ។ ជេឃេមើលរូបភាពត្រជាក់ភាពនៅចំពោះមុខទាំងលេបទឹកមាត់ក្អឹក គេអាចមើលឃើញច្បាស់ៗ ពីទំហំភាពរឹងមាំរបស់ជុងហ្គុកដែលលេចប៉ោងឡើងក្នុងពោះរបស់ថេយ៉ុង។
« អ្ហាស៎ៗ » ថេយ៉ុងខ្ញាំដៃជេឃេនៅពេលដែល ជុងហ្គុកចាប់ផ្តើមសម្រុកពីមួយៗរហូតដល់ញាប់ទៅៗ ធ្វើអោយគេពិបាកដកដង្ហើម វាអួលណែន។ ជេឃេក៏បានប្រើដៃដែលទំនេររបស់គេម្ខាង ទៅសង្កត់លើពោះរបស់ថេយ៉ុង ដែលធ្វើអោយថេយ៉ុងគ្រវីក្បាល ខ្ញាំដៃនាយកាន់តែខ្លាំង ធ្វើអោយឈាមច្រាលចូលត្រចករបស់គេ។ ត្រង់ហ្នឹងហើយវាជាចំណុចខ្សោយ តែជេឃេប្រែជាសង្កត់ពីលើ ធ្វើអោយគេស្ទើតែស្ទះខ្យល់ម្តងៗ។
« អ្ហឹស...អ្ហាសៗ ស្រួលណាស់ថេយ៉ុង » ជុងហ្គុកងើយក្បាលឡើងលើព្រួសខ្យល់ក្តៅគគុកចេញពីមាត់របស់គេ។ ជេឃេក៏មិនបានទុកអោយមាត់ថេយ៉ុងនៅទំនេរ នាយចាប់កាន់កូនប្រុសទៅញុលក្នុងមាត់ថេយ៉ុង។ ដៃដ៏ក្តៅគគុករបស់ជុងហ្គុកក៏បានសាប់កូនប្រុសរបស់ថេយ៉ុងខ្លាំងៗ។
« អ្ហាយ ហុឹកឈប់ទៅ! » មាត់មានសេរីភាពភ្លាម ថេយ៉ុងក៏បានស្រែកចាច ប្រាប់អោយជុងហ្គុកបញ្ឈប់ចលនាដៃព្រោះតែគេមិនអាចទប់ជាប់នោះទេ តែជុងហ្គុកបែរជាសាប់កាន់តែញាប់ទ្វេដង ថេយ៉ុងក៏បាញ់នោមមកឆ្វាច់។
ផាច់!ផាច់!
« អស្ចារ្យណាស់! » ជុងហ្គុកទះត្រគាកថេយ៉ុងផាច់ៗ ចង្កេះបុកសម្រុកឥតល្ហែ ទោះបីជាគេដល់គោលដៅប៉ុន្មានដងហើយក៏ដោយ។
« វ៉ៃបូកល្អទេ? » ជេឃេវាយចិញ្ចើមដាក់ប្អូន
« មានអីល្អដែរតើ! » ជុងហ្គុកញញឹមចុងមាត់ ដកភាពរឹងមាំចេញ ទុកអោយវាហូរទឹកចេញមកអោយអស់។
« សុំអង្វរឈប់ទៅ » ថេយ៉ុងអង្វរពួកគេទាំងពីរ ទាំងទឹកភ្នែករហាម គេកំពុងតែខ្លាចនិងអ្វី ដែលកំពុងតែខិតចូលមកដល់នាពេលខាងមុខនេះខ្លាំងណាស់។
« ជុប៎ បងចាំតែថ្ងូរទៅ ពួកយើងនឹងស្រួលទាំងអស់គ្នា » ជុងហ្គុកថើបថ្ពាល់ថេយ៉ុង លួងលោមគេ។ ជេឃេអង្គុយក្រោយខ្នងថេយ៉ុងហើយក៏លើកចង្កេះថេយ៉ុងដាក់លើភាពរឹងមាំរបស់គេចូលទៅក្នុងភ្លុច រួចរហ័សទាញកញ្ចឹងកថេយ៉ុង មកថើបបំបិទមាត់ ទុកអោយជុងហ្គុកចាត់ការខាងមុខ។ ជុងហ្គុកចាប់ហែកជើងថេយ៉ុង អោយកន្ធែកធំជាងនេះបន្តិច ទើបគេចាប់កូនប្រុសញាត់ចូលទៅក្នុងរន្ធស្នេហ៍ដ៏សែនចង្អៀតដែលមានផ្ទុកកូនប្រុសរបស់ជេឃេមួយទៅហើយនោះ។ ថេយ៉ុងជ្រាបទឹកភ្នែកមកម្តងទៀត ភាពទន់ជ្រាយរបស់គេដាច់រហែកហើយក៏មានឈាមហូរមកជាមួយទៀតផង។
« អ្ហាក៎ ណែនល្អណាស់ » ជេឃេលាន់មាត់ឡើង
« បងនៅអោយស្ងៀមទុកអោយខ្ញុំជាអ្នកកម្រើក » ជុងហ្គុកខាំមាត់កម្រើកចង្កេះតិចៗ
« អ្ហឺស!តឹង..តឹងណាស់» ជុងហ្គុកបុកចូលទៅមួយៗយឺតៗ បង្កើតទៅជាចង្វាក់មួយដ៏អស្ចារ្យ សម្រាប់ពួកគេទាំងពីរ។
   ខុសពីថេយ៉ុងដែលឈឺចាប់ដូចស្លាប់ទាំងរស់។ ហើយគ្រប់យ៉ាងមិនបញ្ចប់ងាយៗនោះទេ ពួកគេទាំងពីរបន្តក្រេបជញ្ជក់យកក្តីសុខពីរាងកាយថេយ៉ុង រហូតដល់ថេយ៉ុង សន្លប់ស្តូកស្តឹង។
To be continued