បេសកកម្មតាមប្រមាញ់ឃាតករ⛓

ភាគ១៦: កុំសង្ឃឹមថាឯងអាចចេញពីបន្ទប់មួយនេះបានអោយសោះ🔞

ថេយ៉ុងបើកភ្នែកឡើងព្រឹមៗ ប្រទះឃើញខ្លួនឯងកំពុងតែស្ថិតក្នុងបន្ទប់ទឹកដោយមានជេឃេកំពុងតែបបោលអង្អែលរាងកាយគេគ្រប់កន្លុតកន្លៀត តែគេគ្មានកម្លាំងរើបម្រាស់ឡើយ។ រីឯករបស់គេក៏ស្ងួតខះ ព្រោះតែបញ្ចេញសំឡេងច្រើនពេក។ ច្រមុះស្រួចស្លែមរបស់ជេឃេកំពុងតែអូសកាត់ស្មាសខ្ចី រួចបង្អូសបន្តបន្ទាប់ទៅដល់ថ្ពាល់ទន់ៗរបស់ថេយ៉ុង។ ជេឃេស្រង់ក្លិនក្រអូបប្រហើរជាប់សាច់របស់ថេយ៉ុងចូលពេញសួតរបស់គេ រីឯថេយ៉ុងក៏បានត្រឹមខ្ញាំអាងទឹក ដកដង្ហើមញាប់ៗ ព្រោះតែភាពស្រើបស្រេវនៃការប៉ះពាល់របស់ជេឃេ។  ថេយ៉ុងមានអារម្មណ៍ថាជើងរបស់គេស្រាលជាងមុន នៅពេលដែលគេក្រឡេកទៅមើលក៏មិនឃើញមានជាប់ច្រវ៉ាក់។ មែនហើយពេលនេះ គេកំពុងតែនៅក្នុងបន្ទប់ទឹក ដៃជើងរបស់គេក៏មានសេរីភាព ហេតុអ្វីគេមិនឆ្លៀតឱកាសមួយនេះដើម្បីរត់ចេញពីបន្ទប់នេះ?
    ខណៈពេលដែលជេឃេកំពុងតែឈ្លក់រង្វេងនឹងរាងកាយរបស់គេ ថេយ៉ុងក៏ប្រមូលកម្លាំង ឈោងដៃទាញដបសាប៊ូដែលមានទំហំធំគួរសមមកដាក់ក្បាលជេឃេ ផូស!។ បានឱកាសថេយ៉ុងក៏បានស្ទុះចេញពីអាងទឹក ទាញកន្សែងហើយក៏រហ័សរហួនរត់ចេញពីបន្ទប់នេះ។
« សឺត » ជេឃេសង្គ្រឺតជើងធ្មេញលើកដៃអង្អែលក្បាល កន្លែកដែលថេយ៉ុងវាយគេមុននេះ។ កម្លាំងដៃរបស់ថេយ៉ុងក៏មិន
ស្រាលប៉ុន្មានដែរ លេងគេស្ទើតែបែកអំពិលអំពែក។ នៅពេលដែលគេក្រឡេកមកមើលថេយ៉ុង ក៏ឃើញថារត់ចេញពីបន្ទប់ទឹកបាត់ទៅហើយ ទើបគេស្ទុះទៅតាម។
   ថេយ៉ុងរត់ចេញពីបន្ទប់ទឹកផុត ក៏ត្រូវជួបឧបសគ្គមួយទៀត គឺបើកទ្វារចេញពីបន្ទប់មួយនេះ។
« ចង់ទៅណា? » កំពុងតែទាញគន្លឹះទ្វារ ជេឃេក៏បានលេចខ្លួនឡើង ជាមួយក្រសែភ្នែកពោពេញដោយកំហឹង។
      ដឹប! មួយដៃចំកញ្ចឹងក ថេយ៉ុងក៏ដួលព្រូសនៅលើដៃរបស់ជេឃេ។ ជេឃេលើកបីអ្នកសន្លប់បាត់ស្មារតីដាក់ទៅលើគ្រែ រួចទាញច្រវ៉ាក់មកកឹបកជើងថេយ៉ុងម្តងទៀត។
« កុំសង្ឃឹមថាឯងអាចចេញពីបន្ទប់មួយនេះបានអោយសោះ » ជេឃេពោលដូច្នោះចប់ហើយ ក៏ចាកចេញពីបន្ទប់នេះ។
                          *****
« ខិកៗ! » ថេយ៉ុងដឹងខ្លួនពីសន្លប់ភ្លាមក៏ក្អកខិកៗ ព្រោះតែឈ្លក់នឹងផ្សែងបារី។ ក្លិនផ្សែងបារីធ្វើអោយគេឈឺក្បាលខ្ញាកៗ គេងាកទៅមើលអ្នកដែលជក់បារីដោយចិត្តគុំគួនតែក៏មិនដឹងថាធ្វើអ្វីបានទៅលើប្រុសម្នាក់នេះ។ បង្អួចមានតែជេឃេបែរជាឈរបង្ហុយផ្សែងក្នុងបន្ទប់ មិនព្រមបើកបង្អួច គេមានបំណងអោយថេយ៉ុងឈ្លក់ជាមួយនឹងផ្សែងបារីរបស់គេច្បាស់ណាស់។
    ជេឃេបោះជំហានមកជិតគ្រែ ហើយក៏បឺតបារី បង្ហុយផ្សែងដាក់មុខថេយ៉ុង ដែលបណ្តាលអោយថេយ៉ុងឈ្លក់កាន់តែខ្លាំងទៅៗ រហូតដល់ថេយ៉ុងក្អកចេញទឹកភ្នែកទើបគេជាន់កន្ទុយបារីចោល។
« យើងរង់ចាំឯងភ្ញាក់យូរហើយ » ជេឃេពោលឡើងទាំងញញឹមលាក់គំនួច គ្រប់ពេលដែលគេញញឹម ថេយ៉ុងមានអារម្មណ៍ថា មិនស្រួលឡើយ។
    ជេឃេកំពុងតែចង់ធ្វើអ្វីទៀតហើយ?
    ជេឃេដើរតម្រង់ទៅតុមួយ ដែលឆ្ងាយពីគ្រែបន្តិច ធ្វើអោយថេយ៉ុងត្រូវបើកភ្នែកៗធំៗ ព្រោះតែទីនោះមានដាក់ទ្រុងពស់ ដែលគេទើបតែចាប់អារម្មណ៍។ ជេឃេកាន់ពស់មួយក្បាលពណ៌ក្រហមដែលមានទំហំប៉ុនកដៃរបស់គេ ដើរមកក្បែថេយ៉ុងដែលធ្វើអោយថេយ៉ុងញញើតជាមួុយគេ មួយរំពេច។
   ទោះជាជុងហ្គុកជាឃាតករ ក៏មិនគួរអោយខ្លាចដូចជាជេឃេឡើយ។ អ្នកណាក៏បាន ជួយនាំគេចេញពីទីនេះផង គេពិតជាខ្លាចខ្លាំងណាស់។
« លោក...លោកចង់ធ្វើអី? » ថេយ៉ុងសួរឡើងដោយសំឡេងញ័រៗ រួញខ្លួនទៅផ្អឹបនឹងក្បាលគ្រែ។
« ស្វារគមន៍សត្វចិញ្ចើមដ៏គួរអោយស្រលាញ់នេះបន្តិចទៅ »
« អ..អត់ទេ យកវាចេញភ្លាមទៅ » ថេយ៉ុងគ្រវីក្បាលតតាក់ បើនៅបន្តបែបនេះទៀត គេប្រាកដជាស្លាប់មុនអាយុជាមិនខាន។
« ហេតុអ្វីមើលចុះវាគួរអោយស្រលាញ់ណាស់ » ថាចប់ ជេឃេក៏បានដាក់ពស់ទៅលើខ្លួនរបស់ថេយ៉ុងដែលអាក្រាតកាយ ធ្វើអោយថេយ៉ុងព្រឺសម្បុរខ្ញាក។
« ហុឹកៗ យកវាចេញភ្លាមទៅ » ថេយ៉ុងយំសសឹក ដៃរបស់គេញ័រទទ្រើកមិនហ៊ានចាប់ពស់ចេញពីខ្លួនគេឡើយ។
« មើលចុះវាដូចជាចូលចិត្តឯងដល់ហើយ » ជេឃេញញឹមយ៉ាងមានក្តីសុខ ពេលដែលឃើញពស់ដ៏គួរអោយស្រឡាញ់ កំពុងតែវារឡើងលើខ្លួនរបស់ថេយ៉ុង។ ថេយ៉ុងខ្ញាំដៃជេឃេជាប់ ហើយក៏សុំអង្វរអោយជេឃេចាប់វាចេញ។
« អ្ហឹក យកវាចេញទៅ ខ្ញុំសុំអង្វរ » 
« ហេតុអីឯងមិនចូលចិត្តវាទេ? » ថេយ៉ុងងក់ក្បាលទាំងទឹកភ្នែក ហើយពស់នោះក៏វារឡើងមកដល់ទ្រូងរបស់គេ រួចលានអណ្តាតថ្មែរ ដែលធ្វើអោយថេយ៉ុងស្ទើតែសន្លប់ភ្លាមៗ។
« អ្ហាយ យកវាចេញទៅ » ថេយ៉ុងបិទភ្នែកស្រែកឡើងទាំងហូរទឹកភ្នែករហាម។
« ក៏បាន តែឯងត្រូវតែធ្វើអោយយើងពេញចិត្តសិន »  ថេយ៉ុងងក់ក្បាលញាប់ស្មេ ទោះជាត្រូវធ្វើអ្វីក៏គេព្រម អោយតែយកសត្វអាសិរពិសនេះចេញអោយឆ្ងាយពីគេ។ ជេឃេយកពស់ទុកកន្លែងដើមវិញ រួចត្រឡប់មកគ្រែវិញ ដោយសម្រាតខោរបស់គេចេញ។
« បៀមវាទៅ បើមិនចង់អោយយើងព្រលែងវាមកទៀត » ថេយ៉ុងហាក់យល់សាច់ការ លើកដៃជូតទឹកភ្នែក វារគ្រើមៗមករកជេឃេ។ គេសម្លឹងមើលកូនប្រុសជេឃេដែលខឹង សសៃររវាមនោះ ដោយញញើតមិនហ៊ានប៉ះ ព្រោះតែទំហឹនឹងប្រវែងរបស់វា។
« ឆាប់ឡើង » ជេឃេតឿនម្តងទៀត មុនពេលគេអស់ការអត់ធ្មត់ជាងនេះ។
       ដៃស្រឡូនរបស់ថេយ៉ុងមកប៉ះជាមួយនឹងកូនប្រុសរបស់គេ ធ្វើអោយគេមានអារម្មណ៍ល្អមែនទែន។ ជេឃេងើយក្បាលឡើងលើស្របពេលដែលថេយ៉ុងកំពុងតែធ្វើចលនាដៃរូតចុះឡើងៗលើកូនប្រុសរបស់គេ។ ហើយបន្តិចក្រោយថេយ៉ុងក៏បានដាក់វាចូលទៅក្នុងមាត់ ដោយទំហំរបស់វាមិនសាកសមសម្រាប់មាត់ដ៏តូចរបស់ថេយ៉ុងឡើង។ ចូលបានតែពាក់កណ្តាលក៏ណែនណាប់បាត់ទៅហើយ។ ដោយមិនត្រូវចិត្តរបស់ជេឃេ ជេឃេក៏បុកមួយទំហឹងដល់កន្លើតរបស់ថេយ៉ុង បណ្តាលអោយថេយ៉ុងច្រាលទឹកភ្នែកមក។
« អ្ហឹស គឺបែបនេះហើយ » ជេឃេចាប់ក្បាលខ្ញាំសក់ក្បាលថេយ៉ុង កាលបើអណ្តាតក្តៅសើមកំពុងតែបឺតជញ្ជក់គ្រលាស់គ្រលែងឬប្រដាប់ភេទរបស់គេ ធ្វើអោយគេពេញចិត្តជាខ្លាំង។ ថេយ៉ុងក៏បានញោចខ្លួនបន្តិច ពេលដែលមានដៃដ៏វែងកំពុងតែលូនចូលក្នុងរន្ធតូចចង្អៀតរបស់គេ។ បម្រុងដកមាត់ចេញក៏ត្រូវបានជេឃេរុញក្បាលគេ ហើយប្រាប់អោយគេបន្តធ្វើវា។
« ឆាប់ធ្វើវាបន្តទៀតទៅ » ថេយ៉ុងត្រូវបង្ខំចិត្ត បន្តបៀមវាតាមដែលជេឃេប្រាប់។ ហើយបន្តិចក្រោយ ជេឃេក៏បានបញ្ជេញទឹកស្នេហ៍ បាញ់ឆ្វាច់ចូលទៅក្នុងបំពង់ករបស់ថេយ៉ុង។
« ខិកៗ » ថេយ៉ុងក្អកខិកៗ លើកដៃជូតទឹកដែលហ៊ាប្រលាក់មាត់គេ តែមិនទាន់អស់នោះទេ ជេឃេយកដៃសាប់កូនប្រុសរបស់ខ្លួនបញ្ជេញទឹកសៗនោះពេញទៅលើមុខរបស់ថេយ៉ុង រួចទាញកញ្ចឹងកថេយ៉ុងមកជិត បឺតជញ្ជក់បបូរមាត់ថេយ៉ុងយ៉ាងក្តៅគគុក។
   ជេឃេរុញថេយ៉ុងអោយដួល រួចជ្រែកចូលប្រលោះជើងថេយ៉ុង ចាប់ហែកជើងថេយ៉ុងចេញពីគ្នា ប្រញាប់ចាប់កូនស៊កចូលចូលយ៉ាងលឿន។ ជេឃេប្រឹងរុញកូនប្រុសរបស់ខ្លួនចូលទៅសម្ងំក្នុងខ្លួនរបស់ថេយ៉ុងយ៉ាងលំបាកលំបិន ទោះបីជាធ្វើវាម្តងជាពីរដងរួចមកហើយ តែរន្ធស្នេហ៍របស់ថេយ៉ុងនៅតែរួមរឹតកូនប្រុសរបស់គេដដែល។
« អ្ហាសៗ »  ចង្កេះបោលខ្សាក់សម្រុកយ៉ាងញាប់ស្អេក មិនខ្វល់ពីដៃគូ ព្រោះតែពេលនេះគេទ្រាំតទៅទៀតលែងបានហើយ។ រីឯថេយ៉ុងបានត្រឹមតែសម្រក់ទឹកភ្នែក ទទួលយកអ្វីដែលកំពុងតែកើតឡើង។
                        *****
       ថេយ៉ុងបើកភ្នែកឡើងវិញម្តងទៀតក៏ប្រទះឃើញខ្លួនឯងស្ថិតក្នុងបន្ទប់នេះដដែល។ គេក្រឡេកទៅមើលកជើងដែលជាប់ច្រវ៉ាក់នោះទាំងអស់សង្ឃឹម។ តើគេពិតជាមិនអាចចាកចេញពីទីនេះបានមែនឬ? គេចោទសួរខ្លួនឯង។
   ទឹបៗ! សម្រិតជើងធ្ងន់ៗលាន់ឡើង ហើយភ្លាមនោះទ្វារក៏ត្រូវបានរបើកដោយស្នាដៃជេឃេ។ ជេឃេដើរចូលមកដោយនៅនឹងដៃមានកាន់ថាសអាហារមកជាមួយ។ 
« សុីវាទៅនឹងអាលមានកម្លាំងបម្រើយើងទៀត »  ថេយ៉ុងមើលម្ហូបដែលជេឃេយកមកទាំងចង្អោររកក្អួត។ វាជាពស់ ជេឃេយកពស់មកអោយគេញុំា? គិតហើយគេក៏ខ្ទប់មាត់ ចង់តែក្អួតចេញមក តែដោយសារតែក្រពះរបស់គេគ្មានអ្វីសូម្បីតែបាយមួយគ្រាប់ទើបមិនបានបញ្ជេញអ្វីមក។
« វាមិនមែនជាពស់ទេ វាជាស៊ុបអន្ទង់ » ដោយឃើញទឹកមុខថេយ៉ុង ជេឃេក៏មៃដឹងភ្លាម ថាថេយ៉ុងកំពុងតែគិតពីអ្វី។
« អត់ទេ យកវាចេញទៅ » កុំថាឡើយតែពស់ អន្ទង់ក៏គេខ្ពើមដែរ។ ថេយ៉ុងរុញដៃជេឃេដែលបម្រុងដួសបញ្ចុកគេនោះចេញ ដែលជាហេតុធ្វើអោយជេឃេមួម៉ៅ។
« គ្រាន់តែសុីអីក៏ពិបាកម្ល៉េះ? »  ជេឃេស្រែកសួរសម្លុតថេយ៉ុង រួចចាប់អន្ទង់មកញុកមាត់ថេយ៉ុង។
« ហុឹកៗ » ថេយ៉ុងខ្ជាកចេញមកវិញទាំងអស់ ហើយក៏យំខ្លាំងៗ គេខ្ពើម គេរអើមខ្លាំងណាស់។
« ធុញណាស់វើយ មិនបាច់សុីមិនបាច់ស្អីទេ » ជេឃេទ្រគោះបោះបោក ថេយ៉ុងបានត្រឹមតែឈ្ងោកមុខយំ។
To be continued