•SÜRÜCÜ• {Jenlisa}

☆15

Lisa

Hastanede öylece yatıyordum, gelen giden yoktu. Jennie ise o günden beri hiç yanıma gelmemişti, açıkçası hem kırılmıştım hem de ona hak vermiştim. Alışması zordu, ama beni sonsuza kadar bırakmazdı...değil mi?..

Aradan bir vakit geçince gözlerimi kapatıp uyumayı denedim, ama yanımdan gelen bir hışırtıyla hızlıca gözlerimi açıp ne olduğuna baktım. Yanımda kimse yoktu, her zamanki gibi. Zorla yatakta oturmaya çalıştığımda önümdeki tanıdık yüzü görünce yerimden hopladım. Kendimi siper almak için etraftan sivri bir alet bulmaya çalışsam da, bu konuda başarısız oldum. Sadece yanımda duran sert metali elime alarak ona doğru tutuyordum.
"Korkma bu kadar"
Sesi hala iğrenç geliyordu. Gelip yanıma oturdu ve sadece bana güldü, solgun teni ve gözlerindeki haylazlık sinirimi bozuyordu. Pişman da mı değildi?
"Beni bu hale getirdiğin için mutlu musun?"
"Yaşadığım şey mutluluk değil...,yapmam gerekeni yaptım sadece."
Elimdeki demiri daha sıkı tutarak ona yaklaştırdım.
"Uzaklaş, yoksa saplarım!"
Birden benimkinden kat kat güçlü olan eliyle bileğimi sıkarak elimdeki demirin düşmesine sebep olmuştu. Acıdan gözlerim dolarken sadece tiksintiyle şunu diyebilmiştim;
"Rahat bırak beni!"
"Uslanmıyorsun. Bu hale düştüğün halde yine söyledin. Seni öldürsem bile söylemeye hazırsın değil mi?"
"Yaptıklarını ortaya çıkaracağım, hayatıma mâl olsa bile."
"İlk defa benim yanımdayken senin kadar cesur birisini görüyorum açıkçası"
"Yanında olan herkesi ölümüne susturduğun için mi?"
"Ben o kadar kötü birisi değilim. Kötü insanlar öldürür, ben aşığım."
"Sen takıntılısın"
"Senin derdini paylaşmaya gelmiştim ama ne yazık ki çok nankör çıktın. Çok konuşuyorsun.."
"Bu kelimeyi duyduğuma göre artık işkence çektirebilirsin değil mi?"
"Haklısın, hoşuma gitmeyen kişilerin arsız laflarına çok konuşuyorsun derim."

Birden ciddilesti ve gözlerimin içine baktı.
"Bu sefer amacım sana zarar vermek değil. Herşeyi açığa çıkardın..planlarımı mahvettin Lisa..."
Rahatlamıştım, artık korkudayken yaşamayacaktım. Devamını söylediğinde dikkatle dinledim.
"Bu yüzden bunu öğrenen kişi ölürse söyleyeceğin kimse kalmaz değil mi? Bu daha mantıklı.."
Rahatlayan gönlüm bu kez öncekinden daha şiddetli bir endişe ve acıyla dolmaya başlamıştı. Organlarıma su doluyor gibi hissediyordum, sanki boğuluyormuş gibi. Öylece ona bakarken ve gözlerimden yaşlar dökerken sayıklamaya başlamıştım.
"Hayır, hayır, hayır..."
Yerinden kalktı ve rahatsız edici bir sırıtışla yanımdan ayrılmak için adımladı. Benim sayıklamam ise bir bağırışa ve yalvarmaya dönmüştü.
"Hayır! Lütfen Jennie'ye zarar verme!..."
Birşey dememişti, tam gidecekken hiç beklemediğim bir şekilde önüne Chua çıktı. Gözleri yaşlıydı, acıdan daha çok sinirli gözüküyordu.
Park Soo Han da onu beklemiyor olmalı ki geriye çekilip şaşırmıştı. Chua arkasından birşey çıkarmak için hazırlanıyordu, ve tek hamlede siyah kurşun dolu tabancayı Soo Han'a doğrultmuştu..
"Chua,bana ihanet mi edeceksin."
"İnsanların canını yaktığın yetti artık! Hepsini senin bu pislik oyunlarından kurtaracağım. Göreceksin!"
Söylerken yüzünde iğrenç bir tiksinme vardı.
"Chua, kapa çeneni. Beni vuramazsın."
"Seninle başbaşa görüşeceğiz, bekle. Bekle geleceğim zamanı!"
Dediği şeye Soo Han kocaman bir kahkaha patlattığında tabanca tutan elleri gevşemiş ve yüzünü korku kaplamıştı. Sonra sadece şunu söyleyebildi...
"Seninle tanıştığım güne lanet olsun Soo Han.."

Soo Han sakince hastaneden çıktı, ve Chua da elindeki tabancayla öylece karşımda kalakaldı. Kısa bir süre elindeki silaha bakarak korkunç bir şekilde onu yere atmıştı ve duvara yaslanıp yarınları yokmuşçasına ağlamaya başlamıştı..
Onun bu hali beni de üzüyordu, üzülmesini istemiyordum..

~
Lisa
Bana verilen odada sessiz sessiz ağlıyordum, okulda çok kalbimi kırmışlardı. Jennie evde yoktu, bu yüzden annesiyle tek kalmıştım. Beklenmedik bir şekilde odaya girince yanıma koştu ve ne olduğunu sordu, ben söylemeyince sadece şu kelimeler çıkmıştı ağzından, beni rahatlatmaya değen..
"Herşey iyi olacak tatlım"

~
Jennie

"Herşey iyi olacak tatlım"
Yatağımda ne olması gerektiğini ya da ne olacağını kurgulamaya çalışırken bu çok zor geliyordu. Bu zorluk psikoljimden başka vücuduma da vurmuştu ve gözlerimden küçük şeffaf tanecikler akıtıyordum. Lisa'yı yalnız bırakmak doğru bir fikir miydi?..

~
"Jennie! Seni bulmak çok güzeldi. O kız sana baştan beri aşıktı, hala da. Bunları sana söylediğim için öleceğim. Seni rahat bırakacağım, artık beni arama korkusuna kapılmayacaksın."

Odasından daha çıkmamıştım, dediği şeyleri kelimesi kelimesine duymuştum. Ne yapacağımı bilmez haldeydim, savruluyordum tıpkı bir yaprak gibi. Peki benim fırtınam kimdi? Yaprak bensem, ve esen o hafif rüzgar da Lisaysa bizim fırtınamızı, felaketimizi getiren kimdi?
Hiçbirşeyi hatırlayamadığım için kime güvenmem konusunda oldukça karışıklık yaşıyordum.

~

Güven denen şey kandırır mıydı? Bunu benim seçmem gerekiyordu, peki ya seçimim yanlış olursa birisinin hayatını mahv mı edecektim?

Gözüme alamıyordum bu riski..
Ya Park Soo Han'ı ya da Lisa'yı seçecektim. Birşeyler hatırlamam gerekiyordu ki doğru kişiyi bulabileyim.. Bayıltıldıktan sonra hatırlama yetim kaybolmuştu, bunun hesabını Soo Han'a soracaktım.
Kararlı bir şekilde ıslanmış yüzümü sildim ve şişmiş gözlerime aldırmadan ceketimi alıp evden çıktım. Yağmur yağıyordu ama ıslanmam umurumda değildi. Sinirliydim, doğruca Soo Han'ı bulmaya gidiyordum. Oturduğu yeri tarif etmişti, oraya geldiğimde fazlasıyla eski biryerdi. İlk önce evi inceledim ve hızlıca kapıyı çaldım. Sonunda kapı açılmıştı ve malum kişi kapının önünde gözükmüştü..

"Sen mi yaptın?"

✎ ☆ﾟ⁠.⁠*⁠･⁠｡ﾟ☆ﾟ⁠.⁠*⁠･⁠｡ﾟ☆ﾟ⁠.⁠*⁠･⁠｡ﾟ

Lisaya çok üzülüyorum ya..
Jennie de birseyleri öğrenmek için artık harekete geçti, bakalım ne yapacak.

Park Soo Han'ın çok tehlikeli birisi olduğunu düşünüyor musunuz?
Ya da ona üzülüyor musunuz yoksa sinir mi oluyorsunuz?

Bence her ne yaşadıysa bile birisini takıntı haline getirmek suçtur. Benim fikrim bu şahsen, ama onu da çok özenle yazmaya dikkat ettim.
Yaşadığı hayal kırıklıkları ortaya çıkacak zamanla.
Bekliyoruz!

Yorumlarınızı fikirlerinizi bırakabilirsiniz<3

Görüşürüz!..