I Caught you (Psychess Series #1)

Chapter 38

Warning: Sensitive content in this  chapter, read at your own risk. If you are not ready for those sensitive words you may skip those scenario.

This is the last day, nandito lang ako sa tabi niya at sinusulit ang mga araw na makikita ko pa siya...

“Do you want to eat something?” Jericho ask me before hold my shoulder.

I'm so thankful for him kasi di niya ako iniwan dito, isa siya sa mga nakakasama ko na tumulong dito maliban kila Marie na dumadaan dito kapag tapos ng klase.

Itinanong ko narin kay Jericho kung bakit di siya pumapasok, ang sabi niya ay nakiusap daw siya sa mga professor namin na hindi rin siya makakasama para may kasama ako.

“I don't want to eat.” I said.

He sat behind me and hold my hand before turn his gaze to me.

“Kagabi kapa walang kain, baka mag collapse ka ulit. You should eat Ivy, para may lakas ka.” Sabi nito.

Umiling ako bago sumandal sa balikat niya, ramdam ko ang pag dausdos ng kaliwang kamay niya papunta sa bewang ko at yakapin ako.

“Wala akong gana.” Sabi ko dito.

“I know it's hurt, even me hindi rin makapaniwala, masakit rin kasi almost a year ko rin siyang nakasama and she's so kind for me. I will never even forget her specially her words.” He said.

“But i know, Tita Vel gonna mad kung hindi ka kakain. Do you want it?” Tanong nito na ikina iling ko.

Sa tagal naming mag kasama ay bilang lang sa daliri ng nagalit siya sakin, ‘yung bata lang ako pero ni isang beses ay hindi niya ako pinag buhatan ng kamay o pinag salitaan ng masasakit. Hinding hindi niya ginawa sakin ‘yun.

“I miss her... i miss her laugh, her smile and specially her voice. I miss my mother, Ja.” I said while subbing.

“Shh, don't cry. You need to be strong enough, ayan ang gusto ni Tita. Ang maging malakas ka para sa sarili mo, sa tingin mo ba iiwan ka niya ng alam niyang hindi mo kaya?” Tanong nito sakin.

Hindi ako sumagot, kaya ko naman pero siguro hindi pa ngayun? Hindi pa siguro ngayun pero kakayanin ko para kay Nanay.

Wala nakong nagawa ng mag dala siya ng pag kain sa tabi ko, kumain naman ako pero hindi ko naubos ang binigay niya dahil wala talaga akong gana.

Ngayun, dahil last na ay lahat ng nalapit kay Nanay ay mag sasalita, andito rin sila Marie at sila Nickhel pero ang pinag tataka ko kung bakit wala si Christian.

Itatanong ko sana kay Rei kaso mukhang wala siya sa mood kaya pinabayaan kona.

“Tita Vel is too kind, minsan na siyang naging nanay samin lalo na sakin na kapag nag a-away kami ng Nanay ko andiyan siya lagi taga payo ko.” Si Fara na ang nag sasalita sa harap, pansin ko ang pag pipigil niya sa Luha pero bigo siga.

“Im always welcome here, sa bahay nila. Muntikan na kasi ako mapalayas ni mama, ewan ko ba doon di lang naman ako nag hugas ng plato.” Biro nito, she's trying to change the atmosphere and she did it.

They laugh, pero hindi gaano. Nandito rin ang mga kasamahan namin sa church para maki ramay.

Pag katapos ay si Marie naman, ganon rin ang sinabi niya ay nag pasalamat rin siya kay Nanay. The next one is si Rei na hindi pa nag sasalita ay umiiyak na.

Napansin ko ang pag iiba ng itsura ni Rei, bakit parang tumaba s'ya?

“Nasabi napo nila lahat, wala na akong ibang masabi.” Panimula nito, hindi ko alam kung naiiyak ba sila o mag papatawa eh.