Ni-ki ដើរចេញពីបន្ទប់ធ្វើការងារដើម្បីមកមើលអ្នកជំងឺរបស់ខ្លួនតែមកដល់មុខបន្ទប់មួយគេក៏បានឈប់ហើយងាកមើលទាំងស្នាមញញឹម។
"Jaeyun ជួបគ្នាហើយ"
គេសើចនិងមើលតាមកញ្ចក់ទ្វារ Jaeyun កំពុងតែអង្គុយក្នុងនោះមិនបានដឹងឡើយថាមានអ្នកលួចមើលខ្លួនតែវាមិនយូរទេ។
ឆ្វេច!
Ni-ki ភ្ញាក់បន្តិចក្រោយក្រសែភ្នែកមុតបានក្រលៀសមកកាន់គេភ្លាមៗរកធ្វើខ្លួនមិនត្រូវ Jaeyun មើលមុខគេហើយក៏ក្រោកមកជិតទ្វារដើម្បីនិយាយអ្វីម្យ៉ាងតែភ្នែកគេសម្លឹងមើលតែហោប៉ៅអាវ Ni-ki ប៉ុណ្ណោះ។
"....."
"....."
មនុស្សពីរនាក់ឈរទល់មុខគ្នាទាំងមិននិយាយអ្វីសូម្បីមួយមាត់ Ni-ki មើលមុខគេទាំងស្នាមញញឹមកក្តៅ Jaeyun សម្លឹងមុខគេទាំងមុខស្មើរ។
វឹប!!!
Jaeyun ស្ញេញធ្មេញដាក់គេហើយក៏ទាញវាំងនួនបិទកញ្ចក់បន្ទប់តែម្តង ឬក ។
"ហុឹស!!"
Ni-ki សើចដើមកទាំងចង់ហួសចិត្តហើយខណ:ពេលនោះ E-lax ក៏បានមកដល់ដែលគេជាអ្នកមើលការខុសត្រូវនៅបន្ទប់ Jaeyun ។
"មើលអីនិង? នេះជាអ្នកជំងឺយើងទេ!ហាមបំពាន!"
មកដល់គេក៏និយាយឡើងទាំងសើច Ni-ki មិនតបក៏ដើរចាកចេញទៅមុខបន្តទៀត។
Jaeyun មកដល់កន្លែងនេះមិនមែនរឿងធម្មតាព្រោះតែគេនៅក្មេងហើយរឿងដែលគេបានប្រព្រឹតត្រូវឡើងតុលាការខាងប៉ូលិសសង្ស័យថាគេមានជំងឺផ្លូវចិត្តទើបបញ្ជូលនគេមកកាន់មន្ទឺពេទ្យនេះដើម្បីធ្វើទេស ម្យ៉ាងរឿងដែលគេបានធ្វើទៅលើលោកគ្រូ Mayong Sok គ្មាននណាបានដឹងឡើយតែឡានដែលបើកកាត់គេនាថ្ងៃនោះគឺជា Ni-ki ឃើញ Jaeyun ភ្លាមស្មានដឹងគ្រប់យ៉ាងដែលគេបានធ្វើ។
Ni-ki ជាអ្នកជួយគ្រូសិស្សនោះឲ្យរស់មិនចប់នៅយករឿងនិងទៅផ្តឹងជំនួសជនរងគ្រោះទៀត។
