Indefinable

Not

Alarmın sesiyle uyandım.Harry bana abanmıştı. Uyandırmamaya çalışıp kolunu üzerimden attım. Uykusunun hafifliğini unutmuştum. Gözleri yarı açıktı."Kapat şu alarmı." diye inledi Okula gideceğim."dedim doğrulurken.

"Hayatın tehlikedeyken okulu mu düşünüyorsun?"

"Eve mi tıkılayım?"

"En azından birkaç gün."

Omzumu silkip mutfağa ilerledim. Uykumu alamadığımdan esneyip duruyordum.Acıkmıştım.Domates, salam,kaşar çıkarıp kendime lifli
hem sağlıklı hem doyurucu sandviç yaptım.Dansçı olduğumdan kilomu düşünmem gerekiyordu.

"Afiyet olsun."

"Sağol."

Harry giyinmiş kapıda dikiliyordu. Gülümsedim."Sana da yapabilirim." dediğimde aç olmadığını söyleyip karşı sandalyeye oturdu.Gergindi. Elini çenesine dayamıştı ki,genellikle düşünceli olduğunda yapar,bakışları donuktu.

"Birşey mi oldu?" diye sorduğumda gözlerime bakarak cevap verdi.

"Senin için endişeliyim."

O gerçekten iyi bir arkadaştı.Kimseye kolayca güvenemezdim.Karşımdaki bir erkekse daha da seçici olurdum.
Ama ona güveniyordum.Bana zarar vermeyeceğinden emindim.Zayn'in bile bir gün beni terkedip gideceğini düşünmüyor değilken bu güvenim ironikti.

"Eğer gerçekten takip ediliyorsam eninde onunda zaten karşılaşacağım."

"Yine de sen dikkatli ol."

Kafamı sallamakla yetindşm.Ayağa kalktı."Ben gidiyorum." Gitmeden önce sıkıca sarıldı.Beni düşünmesi hoştu ama ben başımın çaresine bakabilirdim.

Yoğun bir gün ardından okul bitmiş, öğrenciler dağılmıştı.Spor çantamı toplarken tek kalmıştım.Gözüm pencereye takıldı.Biri bahçedeydi.

Yüzünü göremiyordum. İçeriye girdiğinde hızlı adımlarla çıkışa ilerledim.

Köşeyi dönerken sert bir bedene çarpıp yere düşmem birdi.Düşerken bileğim yana dönmüştü.Acıyordu.

"Özür dilerim iyi misin?"

Yüzüne baktığımda Zayn oldugunu anladım.Korkutmuştu.Niye buraya gelmişti ki? Acıyan yeri ovalamaya başkadım.Sanki faydası olacakmış gibi "Çok acıyor mu" Sorusunu
görmezden gelip"İlk defa okula
geldin ve hale bak." diye sızlandım.

"Ben sadece seni özledim ve görmek istemiştim."

Bileğim ağrımasa daha hoş olabilirdi. Yerden destek alıp kalkmaya çalışınca destek oldu.Ona tutunup kalktım. Ayağımın üzerine tam bastığımda inlememe engel olamadım.Kollarını bacaklarımdan geçirip beni kucağına aldı."İndir beni." Zayn'in kollarında debelenirken tutuşunu daha da sıkılaştırdı.

Neyseki arabayla gelmiş.Yol boyunca taşıyacak hali yoktu.

Apartmanda ben önden Zayn kiminle barışmaya çalışıyorsa artık konuşarak arkadan geliyordu.Kapının önünde beyaz bir zarf duruyordu.Açtığımda 12 Kasım 2006 yazılı kağıt çıktı. Görmeden cebime tıkıştırdım.

Zayn'in ağzından

Telefonda Doniya ile konuşmuştum.
Annemle beni barıştırma çabasından dolayı kaba davrandığımın farkına varmış,özür dilemiştim.Kendini suçlu hissediyordu .

Yanına oturup"Dolaşıp birşeyler yeriz diye düşünmüştüm.Pizza söyleyim mi dedim.Dinliyor gibi görünmüyordu.
Dalıp gitmilti.Omzunu dürtükleyince irkildi."İyi misin? Bileğin kötüyse seni hastaneye götüreyim."

"Gerek yok."

Canı sıkkın gözüküyordu.İyi olduğunu söylese de bu bir yalandı.Onunla her ne kadar hastane tartışmasına girsem de inadını kıramamıştım.

Üstünü değiştirmek için odasına gittiğinde bende onu takip ettim. Taytını çıkarmasına yardımcı olacaktım.Cebinden bir zarf düştüğünde aldım. Çatık kaşlar eşliğinde bana bakıyordu.

"Nedir bu?" deyip elime aldığımda hızla elimden çekti."Seni ilgilendirir mi Zayn? Sanane. Bu not her neyse onı geriyordu.ilk defa bana böyle bağırmıştı.Ellerimi kaldırıp"Tamam bakmayacağım." dedim.Eğer üstüne
gidersem en küçük şeyden tartışma çıkabilirdi.Yine başı beladaydı.Onla benzerliğim bir kez daha ortadaydı.
Onu korumak için elimden geleni yapardım ama inatçıydı,karışmama izin vermiyordu.Kollarımı doladım. Sıkı sarılışıma karşılık verdi.

Kurtulduğunu sanıyorsun ama bugün benden kurtulamazsın." dedim gülüp

"Kurtulmaya niyetim yok zaten." dedi dudaklarıma yapışıp