Daha çocuk yaşta hayatın zorluklarıyla yüzleşmiş ama asla pes etmemiş bir kadın ve neredeyse aynı zorluklarla karşılaşmış bir adam geçmişin ardında ki sırlarla karşı karşıya gelmekte.
"Söz mü " dedi kadın.
"Söz " dedi adam.
Selamm arkadaşlar kış güneşi benim yazdığım ilk kitabım umarım beğenirsiniz
Karakterleri tanıdıkça seveceğinizi
düşünüyorum umarım yanılmam.
İyi okumalar❣️
Aydınlığın içinde karanlığa gömülmekti o an benim için. Öldüğünde ruhun konuşur. Ben buradayım ölmedim dersin. Ben yaşıyorum ama duymaz kimse seni ölmüşsündür onlar için. İşte o an anlarsın hiçbir şey sonsuz değil.
Ben Havin Demir küçüklüğünden beri tüm zorluklarla karşılaşmış defalarca düşmüş ama yinede ayağa kalkmış biriyim.Bugüne kadar kimseye boyun eğmedim eğmeyide düşünmüyorum hayat ne kadar zorsa ben de o kadar güçlüyüm
Hızlıca bavulumu toplamaya başlamıştım. Bavulumu toplarken hiç yorulmamıştım.
Birkaç parça kıyafet vardı Sadece alabileceğim. İşte o an anladım hiçbir şeyin benim olmadığını. Hatta Yaşadığım Hayat bile bir başkasına aitti sanki de o gün, o karanlık gecede gelip aldı hayatını benden, senin olmayana fazla alıştın dedi bana.
Vapuru kaçırmamak için hızlansam da gitmiyordu ayaklarım, bırakmak istemiyordu gençliğini yaşadığı şehri. Belki de istemiyordu çocukluğunu öldürdüğü yere geri dönmek.
Gözüme çarpan güneş bir an için kendime getirdi beni. İki çift göz merakla beni izliyordu. Defalarca gülümsemesine karşılık beklediği anlaşılıyordu. Son günlerde gülmeyi unutmuştum.
Yine de gülümsemesine karşılık verdim. Pek samimi bir gülümseme olmamış ki gözlerini kaçırdı benden.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Vapur durmuş herkes iskeleye doğru ilerliyordu. Vapurdan indiğimde nereye gideceğimi bilemedim. Her şey çok değişmişti. Ben de değişmiştim.
Bavulumu alıp çocukluğumu yaşayamadığım eve yani evime gidecektim. Bir taksi çevirip adresi verdim. Taksiden indiğimde kalbim yerinden çıkacak gibiydi.
Neydi kalbimi bu kadar hızlandıran? Bomboştu sokak yalnız ben vardım ve o ev.
Kapının önünde geldiğimde sanki açan olacakmış gibi zili çaldım. Çaldım defalarca çaldım çocukluğumda yaptığım gibi ritim tutarak çaldım.
Açmadı kimse. Anahtarın yerini de biliyordum aslında ama biri açsın istiyordum o kapıyı.
Anahtarı kapının yanındaki saksının altından aldım. İçeriye girdiğimde hiçbir şeyin değişmediğini fark ettim. Her şey aynıydı. Koridordaki ayakkabılık, mutfaktaki eşyalar hatta kırık koltuk ayağı bile tamir edilmemişti. Tüm odalara tek tek baktım.
Gözlerimi araladığımda güneşin batmak üzere olduğunu fark ettim. O kadar yorulmuştum ki deliksiz uyumuşum.
Biraz hava almak için montumu alıp dışarıya çıktım. Çocukluğumda gün batımını izlemeye çok severdim. Güneş batana kadar onu izlerdim hep.
