කාලය ගොඩක් දේවල් එකතු කරගෙන ජිවිතේ ඉස්සරහට තල්ලු කරගෙන යනවා කියලා දැනෙනවා.. ඒ ජිවිතේට කවදාවත් පස්සට ගන්න පස්සට යන්න රිවස් ජියර් එකක් නෑ... ඒ රෝද කැරකෙන්නේම ඉස්සරහට විතරමයි.... ඒක නිසාමයි ජිවිතේ සිද්ද වෙන අතපසුවිම් වැරදි ජිවිතේ තියන තුරාවට හරිගස්ස ගන්න බෑ....
ඉතින් ඒ තල්ලු කිරිල්ලත් එක්ක අපිට නැවතිලා ඉන්න ඕන තැන්වල අපිට ඕන විදිහට නැවතිලා ඉන්න දෙන්නේ නැතිවම තල්ලු කරගෙන යන එකට මම පොඩ්ඩක්වත් කැමති නෑ... ජිවිතේ ආයෙමත් අවස්ථාවක් නොදි ඉස්සරහට තල්ලු කරගෙන යන නිසාම හැම මොහොතක්ම හැම නිමේෂයක්ම මම හරිම ලෝභකමින් හරිම වැදගත් විදිහට ගෙවලා දාන්න ආසා කරනවා.....
මේ හැම දේකටම මූන දිගෙන යන ජිවිතේ දි මම ටිකක් ආත්මාර්ථකාමී මිනිහෙක් කියලා මට දැනුනා... මම දන්නේ නෑ මාව වෙනස් කරගන්න... මගේ වැඩ නිසා ගොඩක් වෙලාවට අනිත් අය දුකට පත් උනත් මට මාව උන් වෙනුවෙන් වෙනස් කරගන්න තරම් උවමනාවක් කවදාවත් තිබුනේ නෑ...ඒක නිසාම මගේ ජිවිතේට ආපු බැදිම් ඉක්මනට නැති වෙලා ගියා......
"ආ.... ගනින් මේක... තෝ නම් මහා වදක භාරයෙක්...... "
"මොකක්...? මොනාද බන් කියන්නෙ.... වදක භාරයෙක් හරි භාරියාවක් හරි කියන්න පුලුවන් බැදපු එවුන්ට විතරයි..."
"ආ.. ඇත්තද සුදු මහත්තයෝ.... මම දන්නේ නැනේ... මොකද ඕලෙවල් වෙනකම් විතරයිනෙ මම සිංහල ඉගෙන ගත්තේ..."
"අනේ පල යන්න හිපාටුවා....."
"බුරුවා ... තෝ නම් මහ... ඇත්තටම වද භාරයෙක්ම තමයි... දැන්වත් මේක ගනින් වදේ....ෂුවර් එකට ගිය ආත්මෙක මම තොගෙන් ඇති වෙන්න ණය අරගෙන ගෙවලා නැතිව ඇති... ඒකනේ අර කිව්ව හිපාටුවාද මොකාදෝ වගේ මේ ගෙවන්න වෙලා තියෙන්නෙ......"
තුෂාන් අබිසෙස් අමරවංශ ඔරවගෙන මගේ මග් එක දික්කරගෙන ඉන්නවා.... මතුපිටට පෙන්න බැරි තරම් සියුම් අවුලකින් හිත පිරිලා තියන නිසා වාඩි වෙලා හිටපු තැනින් නැගිටලා ඇවිත් ජනෙලෙන් එලිය දිහා බලාන හිටියේ හිත පොඩ්ඩක් නිදහස් කරගන්න... ඒත් කොච්චර හිතුවත් ප්‍රශ්නේ එතනමයි....
"උඔ මගේ ණය කාරයෙක් නෙවේ... උඹ මගේ සහොදරයා හරි අප්පච්චි හරි වෙන්න ඇති..... "
YOU ARE READING
වර්ෂ || BL
Non-Fiction"ඌ එල්ලිලා මැරෙනවලු... මම නැතිව ඌට ජිවත් වෙලා වැඩක් නැලු" "ඉතින් උඹ ඌට ආදරෙයි කිව්වද......" "මම කිව්වා... එල්ලෙනවා නම් එල්ලෙන්න.... කිසි කේස් එකක් නෑ....මම මල ගෙදර ඇවිත් යන්න එන්නම් කියලා ෆෝන් එකත් පැත්තක දාලා හොදට නිදාගත්තා......"
