වැටුන පොද වැස්ස ගැන හිතන්නේ නැතුව මම ඔෆිස් එකට දුවගෙන ආවා..... හැමදේම මුල ඉදලා පටන් ගන්න යන්නේ කියන හැගිම මට දැනුනා......
වෙච්ච කෙරිච්ච දේවල් අමතක කරලා අලුතෙන් ජීවිතේ පටන්ගන්න හිතාගන ට්‍රාන්සර් වෙලා අලුත් ඔෆිස් එකට ඇවිත් දැන් සතියක් විතර ගෙවිලා ගියා... හැමදේම පිලිවෙලට කරගත්තත් තාම මගේ හිත පිලිවෙලක් කරගන්න බැරි වුනා... ඉස්සර වගේ අඩා වැටෙන ගතියක් හිත අහලකවත් නැති වුනත් ඒ හැගීම එක මොහොතකට මාව ගල් කරලා දානවා.... කොහොම උනත් අලුත් ඔෆිස් එකේ අය නම් හැමෝම වගේ ගොඩක් හොදයි.....
"ආ... අලුතෙන් ආපු මහත්තයා වැස්සත් අරගෙම ඇවිත් වාගේ......"
ඔෆිස් එකේ පියන් කෙනෙක් හිනා වෙලා මම දුවගෙන ආපු විදිහ දැකලා ඇහැව්වා....
"බස් එකෙන් බහින කොටම කොහෙවත් නැති වැස්සක් කඩා වැටෙන්න ගත්තනේ...."
"ගනන් ගන්න එපා මහත්තයෝ... මේවා මල් වැහි......"
මම හිනා වෙලා සීට් එකට ආවා... හැමදේම අලුත් වගේම හැමෝම ගොඩක් හොද අය කියලා දැනුනත් තුෂානයා නැති අඩුව පුදුම විදිහට දැනුනා... ජිවිතේ සමහර මිනිස්සු අපේ ජිවිත වල ඉන්න කොට කොයිතරම් අපේ ජිවිතේ එයාලගේ කරගෙන ජිවත් වෙනවද කියලා දැනෙන්නේ ඒ බැදිම් නැති උනාමයි..... හරියට අතු පතර විහදගෙන හිටිය ගහක් කපලා දැම්මාම ඒ අඩුව ලොකුවට පේනවා වගේ.......
කොහොමද හරි මම හැමදේම අමතක කරලා හිත වැඩවලට යොදවන්න ගත්තා..... ඇත්තටම ජොබ් එක කියන්නේ මගේ ජිවිතේ ජිවත් කරවන්න කරන දෙයකට වඩා ආත්මයම ජීවත් කරවන දෙයක් වෙලා....
"විසල්....... "
"කියන්න වර්ෂ අයියේ... "
"මල්ලි කවුද මේ සීට් ඒකේ ඉන්නේ...... "
මගේ ටෙබල් එකට ටිකක් එහායින් තියන හිස් ටෙබල් එක දිහා බලාන මම ඇහුවා....
"ආ... ඔතන ඉන්න එක්කෙනා ට්‍රේනිං එකකට ගිහින්.... මම හිතන්නේ අද එන්න ඕනේ.......ආ අර කියන කොටම එන්නේ මූ නම් මැරෙන්නේ නෑ......"
මම විසල් එක්ක හිනා වෙලා ඌ පෙන්නපු දිහා බැලුවා...
මේ කවුද මේ.....?
YOU ARE READING
වර්ෂ || BL
No Ficción"ඌ එල්ලිලා මැරෙනවලු... මම නැතිව ඌට ජිවත් වෙලා වැඩක් නැලු" "ඉතින් උඹ ඌට ආදරෙයි කිව්වද......" "මම කිව්වා... එල්ලෙනවා නම් එල්ලෙන්න.... කිසි කේස් එකක් නෑ....මම මල ගෙදර ඇවිත් යන්න එන්නම් කියලා ෆෝන් එකත් පැත්තක දාලා හොදට නිදාගත්තා......"
