Jij en ik werken wel

18. Overnachten bij Milo thuis

We zouden deze video eigenlijk gisteren al opnemen, maar dat kwam Milo niet zo goed uit zei hij. Ik heb echter een vermoeden dat het met iets anders te maken heeft; gisteren was het woensdag, vandaag ze we dus donderdag en inmiddels is het avond wat traditioneel de stapavond van studenten is.

Al hoewel Milo geen student meer is en zich ook niet meer zo profileert, is hij nog wel het meeste student van ons allemaal. We pesten hem daar geregeld mee, maar dat komt ook omdat we hem nog zien als klein jongetje zien. Terwijl hij al lang geen jongetje meer is en klein is hij überhaupt nooit geweest. Ze worden ook zo snel groot. 

"Zijn we nu niet gewoon een dag als Milo aan het leven?", vraagt Koen met een grijns op zijn gezicht als de camera aanstaat. Ik begin te glimlachen en draai mij vlug om naar Milo; ik wil zijn reactie hierop zien. Precies zoals gedacht, kijkt hij met een blik die zou kunnen doden. Niet voor lang trouwens, want hij begint geforceerd te glimlachen en splijt zijn ogen, "ja, lach maar, ik heb tenminste een bed vanavond. Jullie slapen op de grond."

Rob tikt mij plots aan, "hoor je dat? Je vriendje laat je op de grond slapen." Verbaasd dat het nu opeens over mij gaat, wil ik zijn ogen ontmoeten, maar hij draait zich alweer om naar de groep, "ik zou 't niet pikken als ik jou was." Ik rol vlug met mijn ogen, terwijl mijn rechter mondhoek onbewust omhooggaat. Ik schud vervolgens mijn hoofd, belachelijk, maar goed.

"Broer, wat stook jij?", lacht Koen met gefronste wenkbrauwen. Ik begin met hem mee te grinniken en dwaal met mijn ogen weer af naar Milo. Hij kijkt mij niet aan; hij heeft zijn ogen gericht op Koen. Ik blijf echter naar Milo kijken, naar de glimlach op zijn gezicht, waardoor ook mijn mondhoeken omhooggaan.

"Goed. Maar uh, wat gaan we nu doen?", vraagt Koen, terwijl hij een keer in zijn handen klapt. Hij richt zich vervolgens op Milo, want desondanks het feit dat hij de vraag in het algemeen stelt, mag het duidelijk zijn dat Milo de video heeft voorbereidt. "Ja, inderdaad Milo, zeg het eens", zegt Raoul direct.

Milo blijft even stil, alsof hij aan het nadenken is en dus niks heeft voorbereidt. "Ja, umh, goeie vraag...," zegt hij, waarna hij op zijn horloge kijkt, "hoe laat hebben we 't nu?" Het is nu kwart over zeven uur, wat volgens Milo het perfecte tijdstip is om het centrum in te gaan en een terrasje op te duiken.

"Oké," reageer ik optimistisch, want een wat in de zon zitten en wat bier drinken, kan ik wel. Ik hoef in ieder geval niet nuchter te blijven om mezelf veilig thuis te krijgen, want vanavond slapen we bij Milo thuis. Ik maak mij daar eigenlijk nog wel wat zorgen om, maar doe mijn best dit niet te laten merken. Milo en ik hebben nog steeds die time-out, break, pauze, weet ik veel hoe je het wilt noemen. En dit alles zonder medeweten van de jongens. Ik heb ook geen idee of ze doorhebben dat dit speelt. Het lijkt mij eerlijk gezegd wel, maar ze hebben er nog niks over opgemerkt en dat zouden ze andere geheid doen.

Eenmaal in het centrum zoeken we een leuk café uit en nemen buiten op het terras plaats; binnen zullen we waarschijnlijk gezeik krijgen als we gaan filmen. We bestellen een biertje en praten zowel met de camera aan als uit over koetjes en kalfjes. Eigenlijk voornamelijk over onzinnige dingen.

Zo'n drie kwartier later en twee schalen bittergarnituur achter de kiezen, gaan we op weg naar Milo's huis. Het plan is om daar onze tassen te dumpen en dan iets te gaan doen, maar wat dat is wil Milo niet vertellen. Mijn vermoeden: uitgaan. En daar zit ik dus eerlijk gezegd echt niet op te wachten.

"Welcome to my crib," zegt Milo, terwijl hij zijn voordeur van zijn huis openduwt. "Oeh... spannend!", zegt met Robbie en hij wrijft kort in zijn handen. Dan bedenk ik mij dat de andere jongens hier zowat nooit gekomen, volgens mij zijn Robbie en Koen hier überhaupt nog nooit geweest. Voor hen is het daarom oprecht spannend.