Jij en ik werken wel

19. Uitgaan

Rond middennacht lopen we al aardig bezopen de straat op en gaan we onderweg naar de bruisende uitgaanstraten van Utrecht. Het stikt werkelijk waar van de mensen, met name studenten, in het centrum en ik vind het absoluut verschrikkelijk. Zoveel mensen en allemaal dronken. Ik weet dat het super hypocriet van mij is om dit te zeggen, omdat wij hier ook dronken lopen en van plan zijn om uit te gaan. Met nadruk op 'van plan zijn', want we lopen voor mijn gevoel al eeuwen door de stad. Misschien wil Milo wel naar een specifieke club en zit die club toevallig aan de andere kant van de stad.

We lopen langs vele clubs en verbazingwekkend ken ik een aantal bij naam, omdat ik er herinneringen heb gemaakt met vooral Milo. Dan zie ik 't Pakhuis, de club waarin Milo en ik voor het eerst hebben gezoend, een triootje wisten te fixen en het later ook weer goed hebben gemaakt. Milo en ik zijn er laatst nog geweest, omdat we ons bij hem thuis verveelden. We gingen op de fiets onderweg naar de stad; hij fietste en ik zat bij hem achterop. Dat zijn fiets ons beide kon houden, was werkelijk waar tegen onze verwachtingen in. We waren er zo van overtuigd dat zijn rammelbakje de nacht niet zou overleven dat we niet eens de moeite deden om de banden op te pompen.

Toen we binnen waren, gingen we gelijk aan de shotjes. "Ik ga niet aan de verschillende drank, Miel," vertelde ik hem na twee shotjes dropshot, terwijl ik mijn handen om zijn onderarm had gevormd. Hij begon te glimlachen en trok zijn wenkbrauwen op, waarna hij zijn schouders ophaalde, "shotje tequila dan maar?" En ik heb geen ruggengraat, dus we namen dat shotje. Dat had ik niet moeten doen, want ik heb gewoon geen idee hoe Milo en ik thuis zijn gekomen. Volgens mij hebben wij ons die nacht ook niet misdragen, maar ja, ik weet het dus niet meer.

We lopen ook langs Club Poema en Basis, waarvan ik het vooraanzicht herken. Ik weet alleen niet zo snel hoe ik de beide clubs ken, totdat het mij opeens te binnen schiet: Frank en Rutger. Ik ben met Frank en Rutger uit geweest in Utrecht wat eveneens een avond was met vele gaten. Milo moest mij na de tijd vertellen hoe de fuck ik bij hem in bed was beland. Ik was toen zo dronken, dat was echt niet best. Ik ging volledig over Milo's grens heen en het ergste is nog wel dat ik er dus niks meer van weet. Ik heb daarmee echt onze relatie op het spel gezet en dat heeft wel echt mijn ogen geopend; ik ga nooit meer zoveel drinken.

Plots word ik van links aangetikt door Robbie en geschrokken draai ik mij naar hem om. Zijn wenkbrauwen staan ietwat gefronst, terwijl hij vriendelijk lijkt te grijnzen, "je hebt toch niet nu al spijt dat je mee bent?" Ik begin breed te glimlachen en schud met mijn hoofd. Zijn mondhoek gaat omlaag en zijn toon verandert opslag, "ga je wel goed?"

Mijn ogen worden groot en mijn adem stokt kort, waarna ik mijn mond open laat vallen om te antwoorden. Ik heb echter een volledige black-out en weet niet meer wat te antwoorden. Ik dwaal met mijn ogen af naar de grond, waarna ik al zuchtend mijn lippen op elkaar druk. Ik blijf even stil, totdat ik een hand op mijn bovenarm voel en zijn ogen weer ontmoet. Ik adem eens diep in en uit, "Robbie, wil je d'r alsjeblieft voor zorgen dat ik geen domme dingen doe?"

"Ja, tuurlijk Matt," reageert hij direct en zonder enige vorm van twijfeling. Ik knik voorzichtig en buig mijn hoofd naar de grond toe. Ik stop mijn handen in mijn voorste broekzakken en toffel rustig achter Koen, Milo en Raoul aan nog altijd op weg naar een club.

"Wat dan Matt?", vraagt Robbie mij na een stilte van ruim twintig seconden. Ik til mijn hoofd op en draai mij naar weer naar hem om met een vragende gezichtsuitdrukking. Hij schudt wat met zijn hoofd en haalt zijn schouders op, "we doen toch altijd domme dingen. Over wat voor domme dingen heb jij?" Ik adem wederom diep in en begin dan te lachen, "ja, nee, nee, laat maar. Ik weet niet wat ik zeg." Maar daar trapt hij niet in, "dat weet je wel."

Tuurlijk weet ik wat ik zeg, zo dronken ben ik nog niet; nuchter ben ik dan ook niet meer. Ik haal vluchtig mijn schouders op en kijk bewust weg van zijn ogen. "Gewoon Milo en ik, weet je," fluister ik zenuwachtig. Zijn mondhoeken krullen omhoog, waarna hij overdreven begint te knikken, "ja, juist." Ik ontmoet zijn ogen en vraag hem met een simpel 'ja' of hij mij nu begrijpt. Hij knikt en schiet plots in de lach, "we willen geen Terschelling praktijken." Van je vrienden moet je het hebben. Ik blijf hem verveeld en eigenlijk ook teleurgesteld aankijken.